Manta Madness is de aanlokkelijke naam van onze DUIKEN-Lezersreis op de Malediven in mei 2023. Maar ze hadden de reis beter Manta-Nurse-Reef-Whale-Shark Madness kunnen noemen! Ga mee aan boord van de luxe Orion van Emperor Divers en geniet van dit waanzinnige avontuur. Vandaag deel 1.

Tekst: Judith Rietveld Foto’s: Daniel Versteeg

Daar hang ik dan, op 20 meter diepte. Verankerd aan een dood stuk koraal, starend in het donkerblauwe water. Ik kijk naar links, waar mijn buddy Daniel zijn camera in gereedheid brengt. Hij wordt zachtjes heen en weer getrokken door zijn lijn van de rifhaak. Rechts van mij zijn nog meer duikers ‘geparkeerd’. In een mooi rijtje hangen we als vliegers aan een touwtje voor een drop-off, wachtend op wat er komen gaat. Dan begint het. Een witpuntrifhaai! Langzaam zwemt hij op gepaste afstand langs. Echt alsof hij even komt checken wie vandaag zijn toeschouwers zijn. En hij blijft niet de enige. Al snel volgen zijn trawanten in zijn kielzog. Op een gegeven moment zwemmen er wel acht witpuntrifhaaien voor ons langs. Heen en weer en nog een keer. Een grijze rifhaai en een witpunt zwemmen zelfs als een setje aan ons voorbij. Heel rustig, geen haast.

De haaien zijn niet meer te tellen…

Ik weet niet meer waar ik kijken moet, het zijn er zoveel! Steeds maar opnieuw passeren de rifhaaien ons en het lijkt of ze alvast een inschatting maken over wie of wat ze gaan eten. Een big nose unicorn fish, een kleurrijk familielid uit de doktersvissenfamilie, zwemt ineens over mijn rechterschouder. Alsof hij ook even komt buurten om te kijken waar al die ophef nu over is. Met zijn vinnen uitgezet maakt hij een behoorlijke entree. Nieuwsgierig kijkt hij me aan, voordat hij realiseert dat ik een stuk groter ben en er in allerijl vandoor schiet. Het dunne sliertje aan zijn staart zwiept heen en weer en is het laatste dat ik van hem zie. We moeten helaas verder en laten ons meedrijven met de stroming.

We zwemmen over een schitterend rif, waar felgekleurde sweetlips ons starend nakijken.

Wanneer we op zo’n 10 meter zitten, zwemt er nog een witpuntrifhaai voorbij, vlak voor de lens! En daarachter zie ik nog een enorme vis… een Napoleon! Hij is meer dan een meter groot, immens. Hij ziet er nogal lomp uit door zijn omvang en beweegt zich soortgelijk door het water. Al overhellend naar links vervolgt hij zijn weg. Bij het opstijgen voor de safety stop zwemt er ook nog eens een manta voorbij… Het moet niet gekker worden!

Anderen lezen ook: Bekendste duiksite van Indonesië Liberty wreck in Bali

Onze liveaboard voor deze week. Wat een luxe en wat een ruimte!

Zeeziek

Eerlijk toegegeven, ik zag een beetje op tegen deze reis. Het duiken leek me geweldig mooi, maar een liveaboard... Alleen al bij het zien van een boot word ik zeeziek, laat staan dat ik er een week op moet vertoeven. Maar op de luxe Orion heb ik me geen moment ziek gevoeld. Onze gids Gabriel vertelt dat de Malediven uitermate geschikt zijn voor mensen met zeeziekte: «Het water is hier het hele jaar door vrij rustig en ’s avonds ankeren we altijd op beschutte plekken. De Orion is daarbij een brede, grote boot die heel stabiel in het water ligt. We maken maar kleine oversteken waar het water soms wel wat ruiger kan zijn, maar dat is dan wel een groot woord. Het is heel anders dan een liveaboard in Egypte!» En hij kan het weten, want ook daar heeft hij enkele jaren aan boord gewerkt.

Over de Orion kan ik niets anders zeggen dan wauw. Wat een liveaboard.

Alle kamers zijn ruim en hebben een eigen badkamer. Er is een grote, gezellige eetzaal met verschillende losse tafels en een heerlijk zonnedek, en zelfs een heuse bar met jacuzzi. Er zijn maximaal 24 duikers aan boord, maar we hebben zoveel ruimte dat je elkaar nooit in de weg zit – en je je af en toe afvraagt waar iedereen eigenlijk is. Heerlijk. Tijdens deze week vaart een aparte dhoni mee waar al onze duikspullen zich op bevinden en waar de tanks gevuld worden. Ideaal dat zo de duik- en leefomgeving gescheiden zijn en je niet met een rommelig achterdek zit.

En ja hoor, ook bij dit poetsstation zijn er weer manta‘s!

Verlegen jonge manta

«Fins, mask, weights, tank open!» brult Gabriel over de dhoni. We zijn bij Moofushi Kandu, een poetsstation voor manta’s. Het is een groot koraalblok waar met regelmaat deze schitterende en fotogenieke roggen op afkomen. Tijdens de briefing vertelde Gabriel dat 70% van de vissen doodgaat door parasieten en daarom zijn poetsstations zo belangrijk. Maar slechts één enkele poetsgarnaal krijgt zo’n grote manta natuurlijk nooit schoon. Op de mantapoetsstations werken veel poetslipvissen die een hele manta prima aankunnen. Manta’s hebben een groot brein en onthouden dan ook waar ze hun spabehandelingen kunnen ondergaan. Ze bezoeken meerdere stations en zoals Gabriel al zei, is het net een soort nachtclub. Ze kijken of het er gezellig is, en gaan er dan weer vandoor.

Anderen lezen ook: Walvishaaien: Mysterieuze iconen

Nou, bij dit poetsstation is het zeker gezellig! Want het is druk. Heel druk.

Met mensen dan. In een halve cirkel om het koraalblok heen hangen al vele duikers te wachten op de show. Volgens Gabriel moeten we juist op de plek gaan hangen waar de stroming naartoe komt; dit geldt overigens voor alle duikers, want anders worden er gigantisch veel bellen over het poetsstation geblazen. Ook is dit de beste plek om de manta goed te zien: ze zwemmen meestal tegen de stroom in en laten zich dan driften. Ik vind het nog steeds lastig om een goede plek voor mijn rifhaak uit te zoeken – het voelt onnatuurlijk, iets vastmaken aan het rif – maar helaas is ook hier weer gezond koraal ver te zoeken. Gabriel ziet me stoeien en schiet me te hulp. Maar terwijl hij in een groot hol mijn haak aan de rand wil clippen, verschijnt ineens een dikke kop van een grote murene. Als hij had kunnen blaffen, had hij dat nu gedaan. Gabriel deinst terug en we liggen beide in een deuk. We besluiten maar ietsje op te schuiven, de murene grommend achterlatend in zijn hol. Zodra ik goed en wel mijn plaats heb ingenomen, merk ik de tumult om me heen. Een manta!

Bij elk poetsstation zien we minstens één manta. Dit is Melodie, een juveniele manta die haar mooie buik toont.

Heel rustig vliegt hij over het koraalblok heen. Zijn witte buik contrasteert mooi met het ietwat troebele water. Met open mond zweeft hij over het poetsstation. Zijn rechter cephalic flap klapt hij schokkend naar binnen. Ik ben blij dat we Gabriel zijn advies hebben opgevolgd en deze strategische plek hebben uitgekozen: de manta komt recht op ons af! Zijn witte buik scheert over onze hoofden, ik moet letterlijk bukken zodat hij er langs kan. Ik hoor de camera van Daniel onophoudelijk klikken, als hij nu geen goed shot heeft…

Anderen lezen ook: Vijf must see Gozo voor ieder niveau

Tijdens de briefing had Gabriel aangegeven dat Manta Trust graag foto’s van waargenomen manta’s ontvangt, en dan van de buik. Dan kunnen ze deze identificeren en zo hun route bestuderen. Hij had al verteld dat hier voornamelijk rifmanta’s voorkomen, die maximaal 3 meter worden. Zij hebben het T-teken op hun rug staan. Oceanische manta’s hebben een soort Y.

Die foto van de buik zit wel goed. Nadat we deze geüpload hebben op de website, ontvangen we al gauw een mailtje: we hebben Melodie gezien!

Project Leader Manta Trust Tam Sawers schrijft ons het volgende: Ze is een jonge vrouwtjesmanta die voor het eerst geïdentificeerd werd in januari 2013 in Ari Atol. Ze is een kleine, verlegen dame en is maar twaalf keer gespot. Alle encounters vonden plaats in Ari Atol en ze werd voor het laatst gezien in december 2016 bij Dhiggaru Kandu (Mahibadhoo). Het is fantastisch om te zien dat ze terug is om haar schitterende buik te laten zien, superdank voor deze update! Kijk, dat geeft nog eens een heel andere dimensie aan de duik!

Voetjes in het zand, drankje erbij en heerlijk genieten op ‘BBQ-eiland’.

BBQ-eiland

Gedurende deze week passeren we schitterende bounty eilandjes. Bij de een zijn er luxe waterbungalows gebouwd, de ander is onbebouwd met idyllische strandjes en wuivende palmbomen. Ik heb vervelendere oppervlakte-intervallen gehad… «Op een onbewoond eiland…» krijg ik dan ook niet meer uit mijn hoofd. Genietend op mijn zonnebedje varen we zo van duikstek naar duikstek. Op dag 4 gaan we voor anker voor een klein eilandje waar we die avond een BBQ hebben. Je loopt het hele eiland in 10 minuten rond en ik stuit op een mooi stuk mangrovebos. Na deze uitermate intensieve work-out is het tijd voor de voetjes in het zand. Het vlees smaakt heerlijk en we zien de zon langzaam in het water zakken. Aangezien er ook Engelsen mee zijn, kunnen de ludieke weddenschappen niet uitblijven en de stemming zit er dus al snel goed in. Uiteraard keren we weer op tijd terug naar de boot, want morgen gaan we op zoek naar walvishaaien!