Deze lijkt wel een karamel. Oh, net een kokossnoepje. Die ziet er lekker uit! Zijn ze eetbaar? Zoveel leuke reacties. Sinds ik mijn foto’s op Instagram post, zou je kunnen denken dat ik een snoepwinkel uitbaat. Niets is minder waar. Het zijn zeenaaktslakken waar mijn duikend oog steeds weer op blijft vallen.
Tekst en foto’s: Anouk Houben
Zeenaaktslakken of nudibranchs zijn meteen ook de reden dat ik zo’n tien jaar geleden met onderwaterfotografie begon. Een dankbaar onderwerp voor een beginnende fotografe, want net zoals aan land zijn deze slakken vooral traag. Ik noem ze mijn ‘Vlinders van de Zee’. De grote kleurrijke soorten, die vooral op koraalriffen voorkomen, zijn het meest bekend. Zij hebben de meest gekke kleuren en patronen en zijn waanzinnig fotogeniek.
Nachtbrakers
Net zoals bij vlinders heb je ook de saaiere types, die zijn zo goed gecamoufleerd dat ze wel een stukje spons of koraal lijken, of ze zitten gewoon heel goed verscholen. En dan heb je nog de nachtbrakers die vooral ‘s nachts actief worden. Hoewel nachtduiken niet zo mijn ding is, is het zeker de moeite waard, alleen al om de prachtige Spaanse danseressen te bewonderen. Dan zijn er ook nog de mini-slakjes van een paar millimeter groot. De reden dat ik vooral laag boven de zeebodem duik, of worden mijn ogen al wat ouder? Met gebruik van mijn nieuwe diopter ga ik oefenen om ook die kleintjes mooi op de foto te krijgen.
Thorunna florens is een zeenaaktslak die behoort tot de familie van de Chromodorididae. Deze slak komt voor in het westen van de Grote Oceaan en in het oosten van de Indische Oceaan.
De meeste soorten zeenaaktslakken
Ikzelf duik vooral in Indonesië en de Filipijnen. Samen met Papoea-Nieuw-Guinea zijn dit de landen waar de meeste soorten zeenaaktslakken gevonden worden. Tijdens één duik kom je hier gemakkelijk tientallen verschillende soorten tegen. Sommige slakken zijn echt vaste gasten, andere lijken zich wel aan een of ander onderwaterseizoen te houden. Of je ziet ze maar één keer in je leven. Mijn passie voor zeenaaktslakken heeft al verschillende stadia doorlopen, van enthousiaste beginner, bezeten soortenjager, tot nu dat ik vooral probeer kwaliteitsfoto’s te nemen.
Het is natuurlijk altijd spannend nieuwe soorten tegen te komen en dat gebeurt nog steeds geregeld. Maar het tellen hoeveel ik er gezien heb, is er niet meer bij. Om een naaktslak mooi in beeld te brengen, is het belangrijk de rhinoforen scherp af te beelden. Dat is niet altijd makkelijk, maar het creëert een soort ‘oogcontact’. Ook als ik me daarvoor soms in allerlei bochten moet wringen… Alles voor de foto!
Mexichromis mariei is een zeenaaktslak die behoort tot de familie van de Chromodorididae.
Drieduizend verschillende zeenaaktslakken
Er zijn zo’n drieduizend verschillende species beschreven. Maar nu dat steeds meer duikers onder water fotograferen en zeenaaktslakken een geliefd subject zijn, worden er steeds meer nieuwe naaktslakken ontdekt. Ik heb al meerdere keren deelgenomen aan nudibranch workshops, waar tijdens tien duikdagen meer dan driehonderdvijftig species gevonden worden. Het classificeren en beschrijven van al deze soorten vergt veel tijd en daar komt nog bovenop dat door nieuwe onderzoekstechnieken veel van deze slakken toch weer een andere naam krijgen. Net als je denkt dat je al die Latijnse namen onder de knie hebt, kun je weer opnieuw beginnen. Desondanks probeer ik toch al mijn vondsten juist te benoemen.
Doto bella is een slakkensoort uit de familie van de Dotidae.
Walvishaai gemist
Er leeft natuurlijk veel meer in de oceaan dan alleen maar zeenaaktslakken, dus ik fotografeer ook wel andere wezens. Maar als je me vraagt of ik die haai of rog voorbij zag zwemmen… Tja, af en toe een blik in het blauwe werpen, wordt weleens over het hoofd gezien. Gelukkig heb ik een buddy met een breder gezichtsveld. Mijn eerste walvishaai had ik anders zeker gemist. Duiken is voor mij een combinatie van fotografie en meditatie. Toen de kinderen nog klein waren, was het vooral een even-niet-mama-zijn moment, nu voelt het meer alsof ik een wandeling maak in een onderzeese tuin. Ik laat mijn gedachten de vrije loop en kom helemaal tot rust. Het leukste aan onderwaterfotografie is voor mij het bekend maken van al deze fantastische beestjes aan de mensen die de zee enkel aan de oppervlakte zien. Het gekste dat ik ooit meemaakte terwijl ik een naaktslak fotografeerde, was een vis die de slak voor mijn lens weg plukte om haar, bij nader inzien, pardoes weer uit te spugen. Wat zou het fantastisch geweest zijn als ik dat op beeld had kunnen vastleggen. Wie weet, een volgende keer…
He, dat is net Shaun the Sheep (Costasiella kuroshimae)
