Jaren terug, toen ik net begon te werken als duikgids in Egypte, heb ik iets meegemaakt bij Dolphin House Hurghada dat ik nooit zal vergeten. Ik dook samen met een vrouw die net had verteld dat ze helaas geen kinderen kon krijgen. Maar na een ontmoeting met dolfijnen, kreeg dit verhaal een hele andere wending…
Op de bonnefooi naar Egypte
Ik had net mijn drukke kantoorbaan omgeruild voor werken op zee en was op de bonnefooi vertrokken naar Egypte. Als instructeur had ik al veel ervaring, maar ik was me ervan bewust dat ik niet zoveel wist van de zee. Nu was het mijn droom om op liveaboards te gaan werken, maar met mijn gebrekkige kennis van het mariene leven dacht ik dat het beter was om eerst wat eenvoudiger duikwerk te gaan doen. En dus begon ik met dagjes werken op dagboten en in duikcentra. En tijdens die eerste ervaringen als gids, liet de natuur mij zien dat wij als mensen er nog geen klap van begrijpen.
Met zijn neus tikte de dolfijn tegen de buik van Sandra.
Kindje adopteren
Zo hielp ik voor een paar dagen bij een duikcentrum met een dagboot. We gingen eropuit en ik mocht introductieduiken doen en soms wat gasten gidsen. We hadden een Nederlands stel aan boord dat fanatiek al twee weken met ons mee dook, laten we ze Mark en Sandra noemen. Sandra was dol op Ahmed, de twee jaar oude zoon van de eigenaar. De kleine jongen was vaak bij haar te vinden om te spelen, te grappen en te grollen of lekker te zwemmen. En zo kwam het dat ik met haar in gesprek kwam over kinderen. Ik raakte daarmee een gevoelige snaar. Sandra vertelde dat haar grote droom kinderen krijgen was, maar dat was gebleken dat zij die niet kon krijgen. Ze hadden inmiddels IVF geprobeerd, zonder succes, en nu overwogen ze om een kindje te adopteren. Maar ze had veel liever een eigen kind.
Dolphin House Hurghada
Diezelfde middag was ik de gids voor Sandra en Mark en we waren van plan om een duik te maken bij Dolphin House Hurghada. Eenmaal twintig minuten onder water, kregen we gezelschap van een school dolfijnen. Dolfijnen zijn bijzonder speelse en slimme dieren, ze volgen elkaar op de voet (of de vin), spelen tikkertje en gooien schelpjes naar elkaar. De eerste dolfijnen die naar ons toe kwamen, zwommen om ons heen en één van hen ging direct naar Sandra. Met zijn neus tikte hij tegen haar buik en ik hoorde Sandra giechelen, zeker toen de tweede dolfijn precies hetzelfde deed. Het leek wel een spelletje, waarbij de dolfijnen één voor één Sandra even in haar buik prikten.
We kregen gezelschap van een school dolfijnen.
Dolfijn tikt tegen buik
Later die dag, toen we terug waren in het duikcentrum, vertelde Sandra in geuren en kleuren hoe fantastisch ze de dolfijnen vond. En dat het toch wel raar was dat ze alleen tegen haar buik tikten. Zodra ik de kans kreeg om haar even alleen te spreken, nam ik Sandra apart. «Sandra, ik wil je niet van streek maken, maar dolfijnen kunnen een hartslag waarnemen. Nu ben ik geen specialist, maar wie weet hebben ze bij jou een tweede hartslag gehoord.» Sandra was natuurlijk geschokt, ze had daar niet bij stilgestaan, maar het zou wel verklaren waarom ze alleen haar buik aanraakten en waarom ze dat allemaal deden. Misschien toch even een testje doen? Je weet maar nooit.
Foto van een echo
De volgende dag kwamen Mark en Sandra niet duiken en ik heb hen ook daarna nooit meer gezien. Toch zocht Sandra na een paar maanden even contact met mij: ze stuurde me een fotootje van een echo. Dus toch! Ze zei dat, als het een meisje zou worden, ze het Delfina zou noemen. Mooi hè?
Tekst en foto’s: Anke Westerlaken
