Voor de pandemie losbrak in maart 2020, was ik in januari nog naar Egypte geweest. Uiteraard weer een leuke aanbieding en met de jongste dochter was ik klaar voor mijn eerste duikervaring in Egypte. En het was een mooie gelegenheid om mijn nieuwe onderwatercamera uit te proberen. Ik behoor tot de groep duikers die het ontzettend leuk vindt om foto’s te maken. Na iedere duik loop ik direct naar de laptop, nieuwsgierig naar de resultaten. En ik stuur de mooiste natuurlijk naar de familie-groepsapp zodat alle kinderen mee kunnen genieten.  

Door Harriët Plantinga 

Ik had een leuke camera (let op het woordje had).  Hij was compact, paste precies in de zak van mijn trimvest en vooral de filmfunctie deed het goed. Tijdens het duiken op de Malediven besloten de dochters om nog een extra bootduik te maken en dan naar een locatie die bekend staat om zijn stroming en vele haaien. Op mijn leeftijd heb je inmiddels wat zelfkennis (ik hou niet van veel stroming en veel haaien…) dus ik ging niet mee. ‘Mamma, mag ik wel je camera mee? Dan ga ik foto’s maken zodat je toch wat kunt zien van deze duik.’  ‘Natuurlijk, lieverd. Als je het bandje maar goed om je pols aanschuift.’  

Ik ging ze ophalen na de bootduik en ik zag de jongste zwaar in mineur naar mij toelopen. Het bleek dat toen ze na de duik het trapje van de boot opklom, het bandje nog goed om haar pols had gezeten. Alleen het bandje, geen fototoestel meer…  ‘En ik had nog wel zoveel haaien gefilmd, het was fantastisch.’ Tranen met tuiten. Gelukkig waren we verzekerd en van het verzekeringsgeld (minus het eigen risico natuurlijk) had mijn man een nieuwe onderwatercamera gekocht. Leuk om deze in Egypte uit te proberen.  

Na een vliegreis van vijf uurtjes (en veel spelletjes) kwamen we bij ons hotel in Hurghada. Daar is het normaal dat je ontvangen wordt door bewakers met mitrailleurs en detectiepoortjes.  Niet te veel bij nadenken en gelijk op zoek naar het duikcentrum. Ons resort had kennelijk geen duikcentrum en ook geen huisrif… 

Op de rand van de Zodiac

Onze oriëntatieduik (duikcentrum was bij de buren) deden we vanaf een Zodiac. Mijn dochter die als een vis in het water is, raakte echter lichtelijk in paniek zodra ze hoorde dat we met de achterwaartse rol het water in moesten. Dat was even wennen voor mij want normaal ben ik altijd degene die gerustgesteld moet worden. Maar ja, er was niemand bij gebaat als ook ik in de stress zou schieten dus ik deed er laconiek over (terwijl ik het bijna in mijn wetsuit deed). Zoals bij veel angsten het geval is, valt de werkelijkheid vaak mee. Het op de rand klimmen van de Zodiac ging nogal stuntelend (ik kreeg enorm de slappe lach wat niet helpt) omdat de Zodiac aardig wiebelde. Eenmaal in het water was mijn dochter weer in haar sas en deed ze zonder veel moeite alle oefeningen. En ik natuurlijk ook… 

Na deze duik klommen we weer in de Zodiac. We kregen Egyptische thee om op te warmen. Nou, dat hadden we echt nodig want we zaten te klappertanden van de kou (iets met aanbieding en het tijd van het jaar). Zonder erbij na te denken, dronk ik alle thee op inclusief de prut op de bodem van het plastic bekertje…  De tweede duik (prachtige blauw gespikkelde pijlstaartroggen, octopus en barracuda) stond bij mij vooral in het teken van brandend maagzuur.  

Blauw gespikkelde pijlstaartrog

We besloten na ons Zodiac avontuur een bootduik te doen met een grotere boot.  ’s Ochtends vroeg (waarom kunnen we niet gewoon om tien uur vertrekken in plaats van acht uur?) brachten we onze spullen naar de boot die aan het einde van een lange steiger lag. Ook de nieuwe camera ging mee. We begonnen met een diepe duik bij Small Giftun. Ik ben niet echt favoriet van diepe duiken maar ja, als je met een groep gaat, moet je enigszins aanpassen. De eerste tijd was het vooral zand en wat rotsen waar we voorbij zwommen en toen we (gelukkig) wat minder diep gingen, zagen we mooi koraal en prachtige vissen.  

De divemaster had al aangekondigd dat er op een vaste plek in een rots altijd een grote murene was. Tot mijn verbazing trok hij deze uit de rots en tilde hij de murene op. Op het moment dat ik een foto wilde maken (niet omdat ik de murene zo mooi vond maar om dit absurde gebeuren vast te leggen) gebaarde hij met zijn hoofd van nee, niet doen. Misschien dat de murene van knuffelen houdt maar ik vind het van weinig respect getuigen als je dieren in hun natuurlijke habitat aanraakt.  

Maggie die plastic uit de Rode Zee vist

Sinds ik duik, ben ik altijd (oké, bijna altijd) degene geweest die als eerste door de lucht heen is. Bij een diepe duik èn het uitproberen van een nieuwe camera gaat het nog sneller. Ik meldde me dan ook als eerste bij dezelfde divemaster om dit aan te geven. Ik zag zijn irritatie door zijn duikbril heen en hij gebaarde dat ik maar naar boven moest gaan waar een andere groep bezig was met oefeningen voor het behalen van hun brevet. Al met al had ik niet zo geweldige klik met deze divemaster en dat verbeterde niet nadat hij mij na de duik nog even fijntjes kwam vertellen dat ik helemaal verkeerd ademde.  

De tweede duik was bij South Abu Ramada met veel koraal. Mijn dochter viste nog wat plastic uit de zee en deze duik was heerlijk relaxt. Totdat we weer op de boot klommen. Mijn dochter werd ongemakkelijk van de voortreffelijk helpende duikassistent; hij wilde haar duikschoenen en haar vinnen bij uittrekken en accepteerde bijna geen nee. Het is dat ze zelf sneller was met haar vinnen en schoenen. Op het moment dat hij klaar stond met de handdoek om haar af te drogen, heb ik maar even een stapje naar voren gezet. Taalbarrière of niet; hij begreep de boodschap. 

Altijd grappige vissen om te zien: jonge catfish

 We hebben nog lang nagepraat over deze bootduik. We kwamen tot de conclusie om Egypte toch nog eens een tweede kans te geven. Ten eerste om een fijnere (en minder koude) duikervaring op te doen en ten tweede omdat ik de onderwatercamera de gehele tijd niet in onderwatermodus had staan…