Het betoverende eiland Gozo

De nimf Calypso hield de Griekse held Odysseus zeven jaar gevangen op het eiland Gozo. Met haar bovennatuurlijke krachten betoverde ze dit belangrijke personage uit de Ilias van Homerus, die lange tijd verliefd op haar was. Wij hebben geen Calypso nodig om op het eiland te blijven: wanneer je eenmaal gevallen bent voor de charmes van Gozo, ben je voor altijd betoverd en wil je eigenlijk niet meer weg…

Blue Hole

Belize, Egypte en Gozo hebben allen een Blue Hole. Het is bij Dwerja Point afgeladen met duikers wanneer we ons klaarmaken voor de duik. De zon staat loodrecht boven ons en ik kijk zorgelijk naar het stenen pad dat we zo af moeten lopen. Geheel gehuld in neopreen met duikset aan lijkt me dat geen pretje. Gelukkig heb ik rockboots aan en valt de tocht naar beneden mee.

Een spiraalkokerworm toont zijn sierlijke spiraalvormige tentakelkrans. De lange buigzame koker zit niet ingegraven maar is op een harde ondergrond vastgehecht.

Boven water is het druk, onder water is het een en al rust en genieten van de bijzondere formaties.

Ondanks dat het druk is met toeristen die ook een kijkje van bovenaf willen nemen op de Blue Hole laten velen ons gelukkig passeren op het eenrichtingspaadje– of we eisen gewoon zelf de weg maar op. Ferm stappen we over de puntige rotsen terwijl enkele meisjes op slippers hun schoeisel vervloeken. Een grote groep duikers voor ons heeft er ook zin in, ik hoop dat er onder water genoeg plek is voor ons.

Eenmaal bij de instap weet ik niet hoe snel ik het water in moet komen want het zweet staat tot in mijn schoenen. Wanneer we eenmaal kopje onder zijn en ik het vertrouwde geluid van mijn ademhaling door mijn automaat hoor, kom ik tot rust. Het zicht is overweldigend en de stilte en kalmte die je hier onder water ervaart staat in schril contrast met boven water.

Wanneer we de ingestorte Azure Window naderen, wordt het water steeds blauwer en blauwer. Zo blauw heb ik het nog nooit gezien.

Onze duikgids leidt ons eerst naar de Coral Cave, een grote grot die we bereiken door over de prachtige Coral Gardens te zwemmen en een gave ‘swim through’ te passeren. Met mijn lamp beschijn ik de wanden die van pikzwart in fel rood, oranje en paars veranderen. Heel de wand is bedekt met kleurrijk koraal. Een gigantische school zwaluwstaartsvisjes (Chromis chromis) ‘bewaakt’ de grot en tot mijn verbazing zie ik er een paar ondersteboven zwemmen. Het is de enige soort van juffertjesvissen in Europese wateren en ze kunnen blijkbaar ook nog leuke kunstjes!

Anderen lezen ook: Bonaires Ghost wreck - De Mairi Bhan

Schoorsteen

Het is mij een raadsel waar alle duikers gebleven zijn, want wanneer we verder zwemmen naar de ‘schoorsteen’ komen we maar een enkel buddypaar tegen. Ik geniet volop van de rust en het prachtige uitzicht. Onze duikgids vertelde dat de meeste duikers door de schoorsteen omhoog zwemmen, maar wij doen juist het tegenovergestelde. De opening van de schoorsteen is niet groot, toch pas ik er prima
doorheen.

Ik hou niet van nauwe ruimtes maar de afdaling in deze schoorsteen is geweldig!

Voorzichtig zwem ik achter René aan, zonder ook maar tegen de rotsen te stoten. In de schoorsteen heeft koraal ook haar plekje veroverd en enkele kardinaalvisjes (Apogon imberbis) die de begroeide wanden afstruinen, schieten opzij om plaats te maken voor ons. Het einde nadert al en ik vind het eigenlijk jammer dat we erdoorheen zijn. Hoewel ik niet van krappe ruimtes houd, zeker niet onder water, kun je als recreatief duiker prima door deze gang heen waar het overal licht is en je het einde ook steeds ziet.

We zitten op 25 meter diepte en zetten koers richting de Blue Hole. We zwemmen langs een kleine boog die vraagt om meer, maar we moeten echt verder. Wat een prachtige formaties hier onder water! Wanneer we Azure Window naderen, wordt het water steeds blauwer en blauwer. Zo blauw heb ik het nog nooit gezien. Het is schitterend. De mensen die boven ons hoofd over de karakteristieke poort lopen weten niet wat ze missen. Dit is 100x mooier. Dat deze wonderen het resultaat zijn van duizenden jaren golven en een ruige zee, is gewoonweg ontzagwekkend. Tijd en water hebben deze massieve structuren kunnen veranderen tot deze meesterwerken die het nu zijn.

’The Blue Hole‘. Dit blauwe gat ontstond door regenwater dat door de eeuwen heen het kalk oploste. Een diepe kuil was het gevolg. Als zo’n kuil groot genoeg was, stortte het ‘plafond’ in en ontstond er een diep gat.

In dit onderwaterparadijs tuimel je van de ene verbazing in de andere want ik weet nu niet meer wat ik het mooiste vind van deze duik. De Blue Hole kan er namelijk ook wat van: lange, felle zonnestralen spelen met het water in de grote ondergrondse tunnel. Ooit was dit een ondergrondse kalksteengrot waarvan het dak later instortte. Continu lijkt de Blue Hole te veranderen en er anders uit te zien.

De donkere zwarte wand verandert in een kleurenspel van paars, geel en oranje wanneer ik mijn lamp erop schijn.

Dan verschijnt een school zeebrasems die het geheel een mystieke uitstraling geven. Rustig vervolgen ze hun weg richting het blauwe. We zwemmen onder de boog door op 12 meter diepte en genieten nog even van het lichtspel. Het is nu tijd om op te stijgen in het oog’ en we laten de sprookjesachtige wereld achter ons.

Anderen lezen ook: DUIKEN DECEMBER 2017

Eenmaal boven water zie ik weer nieuwe mensen ploeterend op hun slippertjes, hun masker en snorkel dicht tegen zich aangedrukt. De Blue Hole is ook zeker de moeite waard voor snorkelaars, maar ik blijf erbij dat het op diepte vele malen mooier is.

Inland Sea

Na onze klim terug en we al onze duikspullen even laten voor wat het is, genieten we van een welverdiende kop cappuccino met een verse Maltese notenkoek op een van de twee terrasjes die Dwerja Point rijk is. De bussen blijven af en aan komen en we zien vrouwen zich haasten naar het enige wc-gebouwtje dat dit afgelegen gebied tot haar beschikking heeft. De rest van de meute waaiert zich uit richting de Blue Hole of naar de kraampjes met snuisterijen. Een oude Maltees speelt vol overtuiging iedere keer hetzelfde deuntje dat je niet meer uit je hoofd kunt krijgen.

Inland Sea is een zoutwatermeer verbonden met de zee door een 80 meter lange tunnel.

Ondanks dat het zo druk is, hangt er een gezellige sfeer. Onze interval-oppervlakte zit er bijna op en we rijden met de auto richting Inland Sea. Dit is een erg korte autorit aangezien het slechts de heuvel af is en parkeren. Dat hadden we dus ook wel te voet kunnen doen… Ik snap direct waarom ze dit Inland Sea noemen: het is ook een ‘binnenlandse zee’. De lange diepe tunnel was oorspronkelijk een zeegrot waarvan het dak instortte door hoogstwaarschijnlijk een geologische ‘storing’ in het kalksteen. Nu verbindt deze doorgang het zoutwatermeer met open zee. Het ondiepe gedeelte is 2 meter diep. Bij de ingang van de 80 meter lange tunnel loopt dit af tot 26 meter bij de uitgang. Een klein plezierbootje vol met toeristen zet juist koers naar de tunnel. Dat moet ook wel een leuke beleving zijn, maar wij gaan het weer van onder de waterspiegel bekijken.

Anderen lezen ook: Zeepaardje in het Grevelingenmeer

Onwerkelijk

Ons plan is om de tunnel volledig door te zwemmen en weer terug. Veel duikers combineren het met een duik naar de Blue Hole, maar wij willen alle tijd nemen voor dit geologische ‘foutje’. Bij de instap is het water milky maar eenmaal bij de ingang van Inland Sea trekt het snel open. We hebben nog wat natuurlijk licht dat de tunnel verlicht maar we doen direct onze lampen aan. Er valt zoveel meer te ontdekken met licht! Het water wordt steeds helderder en het voelt bijna onwerkelijk, zo zwevend in deze mysterieuze tunnel die vele geheimen lijkt te bewaren.

Wie hebben hier vroeger doorheen gevaren? Avonturiers? Smokkelaars? Was het zoutwatermeer een geheime ontmoetingsplaats voor piraten? Al mijmerend nader ik het einde van de tunnel. Veel leven ben ik nog niet tegengekomen totdat mijn oog valt op een dikke luipaardslak (Peltodoris atromaculata). Maar slak kun je het eigenlijk niet meer noemen, hij is bijna zo groot als een gebalde vuist! Enkele tientallen centimeters verderop zit nog zo’n knoeperd. Dit is voor het eerst dat ik ook een zeenaaktslak zelf vind, maar of ik hier nu zo trots op moet zijn…

Niet te missen: een luipaardslak formaatje vuist.

We draaien weer om en zien een koppeltje duikers naderen. Het ziet er spannend uit, een donkere tunnel en twee lichtstralen die de wanden aftasten. We zwemmen weer rustig terug en houden onze veiligheidsstop bij een rots waar een kleine octopus zich tussen de spleten heeft verstopt. Helaas blijft hij doodstil zitten en we laten ons dan maar vermaken door een paartje kleurrijke pauwlipvissen die tussen de spleten zoeken naar voedsel.

Onze duikdag zit erop en we laden de spullen in de auto. De drukte is flink afgenomen en enkele kraampjes zijn al opgeruimd. Wat een bijzonder stuk natuur is dit, hier kom ik zeker terug. Ik vraag me stiekem af of Odysseus ook niet gedoken heeft en daarom misschien wel zolang is gebleven…