In mijn eerste column  is het duidelijk geworden dat ik niet de meest dappere duiker ben en dat ik voor iedere eerste duik in een vakantie altijd weer gespannen ben. Je zou het waarschijnlijk niet verwachten maar ik ben een fan van … nachtduiken. Ik moet wel eerlijk zijn, een fan van warme nachtduiken bijvoorbeeld in Marsa Alam, Egypte.  

Door Harriët Plantinga & foto’s Maggie Verduijn

Zoals in zoveel dingen verschil ik hierin met mijn man. Hij is niet zo snel gespannen voor een duik maar ik maak hem niet blij met een nachtduik. Gelukkig is mijn jongste kind bloedfanatiek met duiken dus ik had al snel een buddy. Een buddy met een missie want Maggie vindt het geweldig om op zoek te gaan naar zeenaaktslakjes, de zogenaamde Nudibranchs. Inmiddels weet ik behoorlijk veel over deze schattige beestjes en mijn favoriet is het Pyjama-slakje met zijn vrolijke kleurtjes. 

Het fotograferen – met onze onderwatercamera die nogal wat beperkingen kent – heeft Maggie ook volledig overgenomen dus het enige dat ik hoef te doen, is genieten van de bijzondere nachtelijke onderwaterwereld.  

Tijdens onze laatste vakantie was het snel duidelijk dat we weer een nachtduik zouden maken, gezellig met zijn tweetjes. Dit idee stond echter Jo, een van de divemasters van TGI duikcentrum Marsa Alam, niet aan. Mijn man moest ook mee met het nachtduiken. Ik weet niet welke cursus Motiverende gesprekstechnieken Jo heeft toegepast maar het resultaat was dat we met een groep van zes, inclusief mijn man, een nachtduik gingen maken onder de bezielende leiding van Jo.  

Na een uitgebreide briefing over het duikplan, de handgebaren (natuurlijk in het licht van de zaklamp de gebaren maken, anders zien anderen het niet) en vele beloftes over wat we allemaal zouden gaan zien, sprongen we eindelijk in het water.  

Mijn man was de buddy van Jo en Jo was vastbesloten om er een onvergetelijke duik van te maken. Dus waar Jo zwom, was ook mijn man. Jo bleef net zo lang met zijn zaklamp rondjes draaien totdat mijn man had gezien wat hij moest zien; octopus, koraalduivel, roggen, kogelvis en een schildpad die ons verbaasd aankeek tijdens zijn zwemtochtje.  

Ondanks de duidelijke instructies om niet met de zaklamp in iemand zijn of haar gezicht te schijnen, gebeurde dit toch regelmatig. Jo wilde tenslotte weten of we nog ‘Okay’ waren en of we wel zagen wat we moesten zien. Ik voelde de frustratie van mijn kind die vooral goede foto’s wilde maken en niet het koraal of andere dieren overbelicht wilde vastleggen en zeker niet regelmatig het volle licht in wilde kijken.  

Na een half uurtje kwamen we bij de beloofde ‘Gorgonia flower’. Jo had uitgelegd dat we niet met de lamp op deze plant mochten schijnen omdat de plant dan gaat hangen. Maar ja om te weten waar je naar kijkt, zul je toch even kort moeten schijnen op het object. Als alle zes duikers dit doen, gaat de bloem natuurlijk direct hangen. Jo in de stress en met overduidelijke handgebaren seinde hij dat we niet op de plant mochten richten. Gelukkig was er meer dan één ‘Gorgonia flower’ en bij de derde poging zagen we deze prachtige plant in bloei staan. Natuurlijk maar een kort moment al bleef het indrukwekkend om te zien hoe de plant reageert op het licht van de zaklamp.  

Jo bleef fanatiek in het gebruik van de zaklamp of eigenlijk in het niet gebruiken van de lamp. Op de lange steiger naar het duikcentrum mochten de zaklampen niet aan dus in het donker liepen we terug naar het duikcentrum. Mijn nieuwsgierigheid naar de blik op het gezicht van mijn man moest nog even wachten. Zou hij een volgende keer weer meegaan met een nachtduik?  

Mijn kind wel, waarschijnlijk zonder Jo en de rest van het gezelschap. Bij het bekijken van de foto’s was Maggie tevreden over het resultaat. De echte glimlach kwam echter bij de foto van de … nudibranch. Een geel gespikkeld exemplaar met een paars randje en kleine schattige hoorntjes. Vakkundig gemist door Jo maar prachtig op beeld gevangen door mijn kind!