De eerste duikervaring is vaak een allesbepalende. Wanneer er zich dan problemen voordoen, bijvoorbeeld met ademhaling, is de kans groot dat een aspirant duiker na afloop netjes zijn spullen weer inlevert bij de duikschool, om vervolgens nooit meer een nieuwe poging te wagen. ‘Duiken is niets voor mij’ en daarmee is dan de kous af. Bijna was dat bij mij ook het geval. Maar ik had het geluk om te duiken met een instructeur die precies de juiste dingen deed om mij onder water te houden.

Tekst & foto’s: Robin van Tilburg, AOWD

Met een fanatiek duikende vriendin, zowel in binnen- als buitenland, kwam de sport bij ons thuis regelmatig voorbij in onderwerpen en in foto’s. En hoewel onder de indruk, had ik nog niet de drang om zelf ook met een fles op mijn rug af te zakken in het water. Maar als we gedurende een rondreis door Maleisië op de Perhentian Islands belanden, kan ook mijn eerst duikavontuur niet uitblijven. En terwijl vriendin Loes de theorie voor haar Rescue brevet doorneemt, loop ik met mijn instructeur Cynthia richting zee voor mijn allereerste duik. Vinnen in de hand, het lood nog onwennig om mijn middel. Zorgvuldig doen we een buddycheck en lopen het water in. Na slechts een keer klaren heb ik geen last meer van mijn oren. Het afdalen gaat voorspoedig en ik voel me goed.

Paniek

Maar dan gaat het mis. Van het een op andere moment heb ik het gevoel bijna niet meer te kunnen ademen. Ik zit op een diepte van zes meter. En net als ik mijn masker wil afzetten voor een oefening, raak ik in paniek. Ik sluit mijn ogen en probeer rustig te worden, wat niet lukt . Uit mijn keel ontsnappen piepende geluiden terwijl ik inadem om maar zoveel mogelijk lucht in mijn longen te krijgen. Mijn ogen zoeken die van Cynthia. Ze kijkt me vragend aan en ik steek mijn duim omhoog. Niet omdat het goed gaat. Nee, ik wil naar boven!! Even schiet het door mijn hoofd: als ik mijn trimvest nu uitdoe en me flink afzet op de bodem…

Ik wil omhoog

Het lijkt wel alsof Cynthia mijn gedachten kan lezen en binnen twee slagen is ze bij me. Ze pakt haar schrijfbord en potlood en krabbelt er iets op. Nog altijd koortsachtig happend naar lucht schijf ik haastig een antwoord. ‘Don’t breath easy!!’ en ik gebaar wederom dat ik nu toch echt omhoog wil. ‘We are going to do this here’, schrijft ze en haar duim wijst naar beneden. Ik geloof dat ik gek word. Nu sta ik echt op het punt om een vlucht naar boven te maken en mijn longen te vullen met zuurstof. Echte zuurstof. Cynthia pakt mijn schouder en kijkt me strak aan. Haar ogen vertellen dat er geen discussie mogelijk is.

Ommekeer

En verdomd, het lukt me om mijn ademhaling onder controle te krijgen. Ik neem niet meer van die idioot grote teugen, maar gecontroleerd, net zoals ze me een kwartier eerder in de duikschool had laten zien. ‘Two seconds in, four seconds out.’ Voorzichtig vraagt ze of alles weer ok is, waarop ik gelukkig bevestigend kan gebaren. Ik voel me rustig en comfortabel. En voor het eerst zie ik de vissen die met hun felle kleuren om ons heen dartelen. Het lijkt wel een aquarium. Routineus maken we onze oefeningen af en daarna zweven over de bodem, het koraal aan onze zijde. En wat is het mooi! Kalm vervolgen we onze weg op een maximale diepte van tien meter. Ik kijk weer omhoog waar de zon nog altijd weerkaatst op het deinende water aan de oppervlakte. De drang om daar nu naartoe te gaan, is echter weg. Daar is het hier beneden veel te mooi voor. We spotten Nemo’s, een school barracuda’s en andere kleurrijke beestjes. Zelfs de zeekomkommers maken indruk! En al die tijd blijft mijn ademhaling op orde. Sterker nog: ik blijk na afloop nog erg veel lucht over te hebben! De angst is compleet verdwenen en wat nu rest is volledige focus op al het moois dat het onderwaterleven van de Perhenthian te bieden heeft.

Dankbaar

Wanneer we onze spullen weer hebben schoongemaakt, ik van een plak cake hap en tegelijkertijd mijn eerste duik in het zojuist verkregen logboek noteer, weet ik het zeker: als Cynthia me naar boven had laten gaan toen ik daar om vroeg, was ik per direct gestopt en zou ik daarna nooit meer hebben gedoken. Maar gelukkig heeft ze dat niet laten gebeuren. Haar rustige aanpak en overtuiging hebben ervoor gezorgd dat de liefde voor het duiken werd geboren en zou uitgroeien tot een van mijn grootste passies. En dat allemaal door dat ene, allesbepalende moment op zes meter diepte. En daar zal ik haar altijd dankbaar voor blijven.