De veelgestelde vraag aan Monique Taree is altijd: wat bracht jou naar Roatan? Voor Monique was het ‘the right time, the right moment’ om het roer om te gooien in haar leven. Duiken was altijd al een grote passie van Monique geweest met minimaal twee duikvakanties per jaar. Elke dag als ik uit mijn raam kijk zie ik nu het prachtige en zonnige Half Moon Bay liggen. Het uitzicht maakt me blij. Nog vrolijker word ik van het feit dat ik in mijn achtertuin kan duiken. De keuze was destijds snel gemaakt. Na het uitgeversvak heb ik van mijn hobby, duiken, mijn werk gemaakt. Ruim negen jaar geef ik nu in Roatan duik- en onderwaterfotografieles. Lees hier deel 1 van haar blog over een duik met haar buurman Karl in een onderzeeboot.

Ik geniet iedere dag weer van het uitzicht over Half Moon Bay.

Mijn geniale buurman Karl Stanley in Roatan 

Op steenworp afstand van ons woont buurman Karl Stanley (42). Deze Amerikaan is.wat excentriek, maar erg geniaal. Hij loopt dagelijks ‘barefoot’ door ons dorp. Zijn jongensdroom: een submarine te bouwen. Zijn droom is uitgekomen. Tijdens zijn studietijd begon hij te bouwen aan de submarine the C-Bug (Controlled by Buoyancy). Met deze onderzeeboot heeft hij honderden duiken gemaakt. Inmiddels heeft hij een tweede zelfgebouwde submarine, de Idabel, waarmee Karl toeristen naar een maximum diepte van maar liefst 610 meter duikt. Uniek in de wereld! De onderzeeboot heet Idabel ter ere van de stad van Oklahoma waar ze is gebouwd, en wiens inwoners meer dan behulpzaam waren bij het bouwproces. Karl heeft er een heerlijk ouderwets plakboek met foto’s van.dat hij graag laat zien. Er zijn maar twee andere submarine trips mogelijk elders in de wereld, maar die gaan naar maximaal 350 meter. Karl is de langste operationele – diepste en meest betaalbare diepzee onderzoeker. Karl: “You want to put 2,000ft of water between you and the surface of the ocean? I’m the only person in the world who can do it for you.” Wil je met een andere onderzeeboot deze diepte bereiken dan zouden de kosten maar liefst op ruim 17.000 euro’s uitkomen.

Het platform van buurman Karl en zijn onderzeeboot.

De Six-gill Sharks van Roatan

Als ik met mijn zoon ga snorkelen lopen we altijd via Karl’s platform naar Half Moon Bay, waar we vanaf zijn steiger het water in springen. De C-Bug (zijn eerste zelfgebouwde submarine) heeft hij niet ver daar vandaan laten zinken. Het ligt daar als een klein wrak op 5 meter diepte. Sinds mijn zoon ook aan freediving doet, is het een perfecte plek om te duiken. Temeer omdat in deze onderzeeboot een groene murene woont. Altijd leuk om hem even te gaan bekijken! Op onze terugweg lopen we via zijn platform en treffen we duizenden vliegen aan! Zijn vriendin heeft net op de voorkant van de submarine een varkenshoofd vastgebonden. Heel nauwkeurig heeft ze de kop onder de glazen koepel aan de voorkant bevestigd. Het ziet er uit als een soort kunstwerk. Tevens voegt ze er ook nog ander lokaas aan toe, het ziet er allemaal heel bloederig en morbide uit. Zo te zien heeft ze dit vaker gedaan. Mijn zoon Max is nogal gefascineerd op de wijze hoe ze dit allemaal doet. Ze legt uit dat het dé manier is om op 650 meter diepte hopelijk Six-gill Sharks aan te treffen. Ze is klaar voor vertrek, vertelt ze. Max droomt van een rit met deze Idabel. The sooner the better!

Freediving bij de C-Bug. Foto: Lia Barett.

In Rivermonsters seizoen 9, Killers from the abyss is te zien hoe deze Six-gill Sharks tegen de koepel aan beuken om het varken te verslinden. Toen Jeremy Wade hier vorig jaar was voor de opnames, vertelde hij mij dat ze er vijf dagen over hebben gedaan om uiteindelijk tot deze unieke reportage te komen..Jeremy kwam regelmatig bij ons in de bar Blue Marlin een colaatje drinken. Ik hing natuurlijk aan zijn lippen.

Verjaardagscadeau

Niet veel later biedt Karl, mijn vriendin Eva en mijzelf, voor onze verjaardagen een trip met de onderzeeboot aan! Hij kan maximaal 200 kg aan passagiers meenemen. Zo had hij heel leuk bedacht dat onze kinderen óók mee konden. Eva´s dochter is net zo oud als mijn zoon Max, allebei 10 jaar. Eva woont al ruim 12 jaar op Roatan en onze kinderen zitten bij elkaar in de klas. Mijn zoon is natuurlijk helemaal opgewonden en kan niet wachten om te gaan! Wat een mooi cadeau! Als het zover is, klimt Max alvast in de submarine en onderzoekt hij nieuwsgierig hoe het er van binnen uitziet. Hij vindt het razend interessant. Hij bekijkt waar Karl staat als hij de submarine bestuurt. Dan zak je wat lager af en kom je in de passagiersruimte voorin, en zie je het ronde bolle glas van 10 cm dik, een koepel waar je doorheen kijkt. Hij is enigszins verrast hoe klein die ruimte is. Vanaf de buitenkant lijkt het blijkbaar altijd veel groter!

Voordat we instappen krijgen we een briefing. We moeten vooral niet teveel bewegen en er kan niet geplast worden. Van te voren hebben we niet veel gedronken! We hebben sokken meegenomen en een sweater met lange mouwen, want het kan nogal koud en vochtig worden eenmaal diep onder water..Karl vraagt aan ieder van ons of we op de weegschaal willen staan, zo weet wat hij of er nog zandzakken toegevoegd moeten worden om tot de 200 kg te komen.

Ons avontuur begint.

We zitten met z’n vieren voorin. Elk een kind op schoot. Ja, het is wat aan de krappe kant, maar dat mag geen belemmering zijn denk ik nog. Door het raam maak ik nog wat foto’s van Edmond, mijn man, die op het dok staat en ons uitzwaait. De ‘wat als’ gedachte schud ik snel van mij af. Karl’s DYI submarine is bij géén enkele autoriteit gecertificeerd. Je stapt op eigen risico aan boord.. Hij heeft ruim twintig jaar ervaring, meer dan 2000 veilige duiken gelogd met zijn submarines en nog nóóit een passagier verloren. Dus daar houd ik me maar aan vast..

Claustrofobish

Langzaam zakt de sub vanaf het platform, door middel van een stalen lijn, naar beneden. De koepel is half boven water en Karl steekt met zijn hoofd nog uit de bovenkant van de onderzeeboot. Altijd grappig om te zien. Zo zien we hem regelmatig vertrekken of terugkomen in onze baai. Eenmaal varend aan de oppervlakte is het nogal wiebelig. Mijn zoon begint een beetje te piepen, hij vindt het wat krap allemaal. Ik probeer hem af te leiden. Al snel varen we boven de oude sub en zien we hoe de groene murene onder ons zwemt. Dat was even cool, voor het moment. Zoë, mijn vriendin´s dochter is totaal opgewonden. Mijn zoon Max niet. Hij is duidelijk claustrofobisch. Wat ik wel begrijp, ik heb er ook een beetje last van. Het is enigszins oncomfortabel allemaal en het is totaal anders dan met een duikfles op je rug zwemmen. Niet veel later geeft Max aan dat hij écht niet verder wil gaan. Ik zie de paniek in zijn ogen. “Dat is helemaal niet erg”, zeg ik om hem gerust te stellen. Denkend beter nu, dan dat we al zijn afgezakt naar de 330 meter, daar slaat bij mij de paniek toe. Dus resoluut vraag ik Karl om Max terug te brengen. We varen terug naar de steiger. Arme Max. “Er is altijd nog een volgende keer, als papa ook mee gaat”, zeg ik nog. De tranen staan in zijn ogen. Edmond vertelt hem, dat hij niet de enige is die dat overkomt. Karl compenseert Max z’n gewicht nog met extra zand zakken. We nemen afscheid en we gaan richting het rif.

De afdaling

Eenmaal bij het rif, wat nog geen 5 minuten varen is, trekt Karl aan een handvat. De ballasttanks worden met water gevuld en we beginnen af te dalen. Mijn hart slaat een paar keer over. Het gaat snel! Daar had ik mij helemaal niet op ingesteld. Maar goed ook. De claustrofobische gevoelens nemen af, het lijkt allemaal wat abstracter te worden. Alsof ik in een vliegtuig zit, maar dan vier keer krapper dan in de toeristenklasse. Gelukkig word ik snel afgeleid door het enthousiasme van Zoë. We dalen af langs de muur waar ik regelmatig tot maximaal 40 meter duik. Dat is nog even een momentje van ‘het feest der herkenning’! Al snel glijden we af in een onontgonnen duisternis tot 60 meter. Karl laat zijn schijnwerpers nog even uit, om het spannend te houden denk ik. Opeens schakelt hij het licht aan het zegt: “Daar! Kijk, daar ligt het verweerde wetsuit en BCD van de New Yorker, genaamd Bugsy die hier kwam om zelfmoord te plegen!”. Lekker begin denk ik. Ik ken het verhaal. Bugsy ging duiken met zijn vriendin, en ging op een gegeven moment dieper en dieper en kwam niet meer terug…. Op dit moment denk ik ook aan die vriendin. Wat een afschuwelijk verhaal. Na 90 meter diepte in de oceaan houden planten op met groeien. Hoewel zonlicht tot wel 60 meter kan doordringen is het niet intens genoeg voor planten, met een uitzondering van één soort rode algen. Daarom is de diepte die Idabel verkent uitsluitend bevolkt door dierenleven.

Het leven op 150 meter diepte.

Lees hier deel twee: De diepte in met een onderzeeboot op Roatan

Website onderzeeboot: www.stanleysubmarines.com

Tekst: Monique Taree Website Monique Taree: www.moceanartphotography.com