Zo’n vier jaar geleden kreeg ik last van de verlamming van Bell. Dat betekende een volledige aangezichtsverlamming aan een kant van mijn gezicht met onbekende oorzaak. Dit is, op enige restverschijnselen na, weer hersteld. Voordat ik begon met duiken, vroeg ik specifiek aan de keurings- en KNO-arts of duiken een negatief effect hierop kan hebben. Zij dachten dat het geen invloed had, maar er was weinig over bekend. Daarna genoot ik zonder problemen van drie duikvakanties.
Nu ben ik net terug van Bali met wederom een verlamming aan dezelfde zijde van mijn gezicht. Ik vraag me nu toch af of duiken de kans op verlamming vergroot. Misschien in verband met warm-koud- of drukverschillen? Klaren geeft eigenlijk geen problemen en van oorontstekingen heb ik ook geen last.
Liset Franken 

ANTWOORD

De verlamming van Bell is een plotseling optredende verlamming van een kant van de aangezichtszenuwen. Mensen kunnen bijvoorbeeld hun oog niet meer goed sluiten of de mondhoeken hangen af. Vaak is ook de traanproductie verstoord. De klachten zijn afhankelijk van welke zenuwen zijn aangedaan. Men denkt dat de verlamming het gevolg is van een virale infectie. In de meeste gevallen treedt spontane genezing op, soms is het nodig medicijnen te gebruiken. Bij last van restverschijnselen, is het beter niet te duiken. De mond kan bijvoorbeeld door het afhangen de automaat niet goed tussen de kaken geklemd houden. Of het oog raakt extra ge�rriteerd door zeewater, omdat het niet goed sluit. De kans op herhaling door duiken wordt, voor zover bekend, niet vergroot. Wel kan verwarring optreden als problemen ontstaan in het middenoor (bijvoorbeeld door slecht klaren). De aangezichtszenuw loopt hier langs en kan bekneld raken. Ook dit geeft uitvalverschijnselen. In de regel zijn deze van voorbijgaande aard. Je schrijft dat je geen klaringsproblemen had, dus dit laatste is minder waarschijnlijk. De reden waarom het probleem zich weer voordoet, kan ik vanuit het duiken niet goed verklaren.