Over duiken in de Rode Zee valt altijd wel iets moois te vertellen. Liveaboards en spectaculaire duiken in het diepe zuiden… Maar ook gewoon vanaf het strand valt er genoeg te zien en te beleven!

Lezersverhaal
Tekst en foto´s: Alex Fingerhut

Ergens eind februari maken we ons op voor de eerste duik in Sharks Bay, Sharm el Sheikh. Het is de eerste duik van Sanna, mijn stiefdochter. Ze is tien jaar en bezig met haar cursus Junior Open Water. Na dagen zweten boven het theorieboek en vervelende zwembadlessen, mag ze nu op voor het echte werk. Ik vraag of ik mee mag om foto’s te maken, instructeur Pieter vindt dat gelukkig geen probleem. Via het strand lopen we langzaam het water in en na de laatste check gaan we kopje onder.

Vrolijk
Eindelijk! Na maanden dromen over de Rode Zee in de lauwe uurtjes op het werk, stilstaand in die frustrerende files of als ik al zappend langs de tig zenders op de buis ga, aanschouw ik eindelijk weer al dat moois. Picasso trekkersvissen, sergeantmajors, fluitvissen, alles trekt aan mij voorbij. De clownvisjes in hun veilige anemoon stemmen mij altijd weer vrolijk. Bij elke duik verleiden ze mij weer om foto’s van hen te maken.

Verassingen
De omgeving is erg zanderig en niet wat ik gewend ben uit het mooie zuiden, waar je kunt spreken van complete koraalsteden. Hier is het allemaal wat milder, maar toch vermaak ik mij prima. Ik zie hoe Sanna haar eerste duik maakt en er ontzettend van geniet. Ik maak foto’s van de verplichte oefeningen, zoals bril klaren en ‘duiker zonder lucht’. Spectaculaire ontmoetingen verwacht ik hier eigenlijk verder niet…
Toch zou ik beter moeten weten, de Rode zee heeft altijd verassingen voor me in petto… Ik denk terug aan mijn snorkelervaringen: de ontmoeting met een oceanische witpunthaai, de sepiola’s op dertig centimeter diep, de zeepaardjes aan de kade…
Spookfluitvis
Mijn aandacht wordt getrokken als ik nog een instructeur zie. Enthousiast geeft hij om de twee seconden het oké-teken aan zijn cursist, terwijl hij naar het koraal wijst. Ik geef Pieter en Sanna het signaal dat ik even ga kijken wat er loos is. Ik blijf even hangen tot de twee besluiten verder te duiken. In een dikke wolk van fijn zand zie ik ineens waar het allemaal om te doen was. Het gaat om een schitterende spookfluitvis!

Kalmte
Ik slaak een kreet door mijn ademautomaat en zet mijn camera op macrostand. Ik dacht deze mooie wezens alleen in de wateren van Azië voorkwamen. Gelijk begin ik foto’s te schieten, maar kom er al gauw achter dat al dat fijne zand de foto’s niet ten goede komt. Ik maan mezelf tot kalmte en wacht een korte periode (die een eeuwigheid lijkt) tot de lucht, nou ja, het water in dit geval, geklaard is.

Onvergetelijk
Ik kijk om mij heen en zie mijn buddy’s traag zwemmend achter het volgende rif verdwijnen. Gelukkig, ze gunnen mij de tijd. Snel maak ik de foto’s en geniet nog een kort moment van dit mooie wezen. Galant poseert het visje, zodat ik het van elke hoek kan bekijken. Geweldig! Want behalve manta’s en walvishaaien stond deze soort ook al heel lang op mijn wenslijst. Voldaan en met een grote grijns vervolg ik mijn duik en voeg me weer bij mijn buddy’s. Al vinnend check ik nog even of mijn foto’s wel scherp zijn. Geen meesterwerken, maar verder prima foto’s en vooral een onvergetelijk moment!
En Sanna? Tja! Zij had net zo’n onvergetelijk moment! Haar eerste duik in de Rode Zee, en… Geslaagd!