Gered na 13 minuten onder water

13 minuten lag Iris onder water op de bodem van de gracht in Groningen. Toch kan ze het nog navertellen dankzij een snelle duikinzet. Bevelvoerder Jack Teeuwen is trots op het werk van het team: “Met duiken ben je zelden op tijd.” Maar Iris overleeft het niet alleen, ze herstelt zelfs bijna volledig.

Iedere seconde telt

“Ik weet het nog precies”, vertelt de bevelvoerder. “Het was zaterdagavond 3 november toen het alarm ging. Persoon te water. Met 1 minuut 38 zaten we in de auto.” Hij wist waar ze moesten zijn; de Hoge der A aan de stadkant. Ter plaatse verdeelde Jack de taken. Het hulpverleningsvoertuig zorgde vanaf de overkant van de gracht voor verlichting terwijl de duikers het koude water in gingen.

De Hoge der A in Groningen, foto: Veiligheidsregio Groningen

Succesvolle actie

Ze vonden Iris dertien minuten na de melding op de bodem. “We hebben haar samen in het Amsterdamse net gelegd en overgedragen aan de ambu”, vertelt de duiker. “Die begonnen meteen met reanimeren. Je bent een schakeltje in de ketting. We hebben met elkaar ons stinkende best gedaan om haar zoveel mogelijk kans te geven.” En met succes. Als de wagen wegrijdt, klopt het hart van Iris weer.

Hulpverleners maar ook mensen

Twee maanden later wil Iris de ploeg bedanken en nodigt hen bij haar uit. “Dat zegt wat over ons werk”, vindt de bevelvoerder. Hij gaat met de commandant uit de stad en een duiker bij haar op bezoek. ”Ik was zó nieuwsgierig. Maar we waren daar niet voor onszelf maar om haar verhaal completer te maken.” Iris kan zich namelijk weinig meer herinneren vanaf het moment dat ze in het water terecht kwam en had veel vragen. Jack: “Ik was vooraf gewaarschuwd. Kijk uit, jullie zijn hulpverleners maar ook mensen.” En dat was niet voor niets. “Toen zij haar hand op mijn arm legde. Dat was het moment dat ik het moeilijk kreeg.”

Foto ter illustratie

Het loopt niet altijd goed af

Ook de duiker vond het gesprek heel intiem. “Ik ben meegegaan om puzzelstukjes aan te reiken. Niet voor mezelf.” Hij bekijkt een inzet liever los van het resultaat, omdat het ook vaak nièt goed afloopt. “Het is je werk om mensen uit een positie te halen waar ze niet horen. Het is nog gaver als dat lukt. Maar daarna neem je afstand. Je wilt niet herkend worden in de supermarkt.”

Anderen lezen ook: Wrakduiken op Malta: Um el Faroud

Tweede leven

Het duurde een tijdje voordat Iris zich realiseerde wat haar was overkomen en wat een geluk ze heeft gehad. “Ik moest het even verwerken”, vertelt ze. De ontmoeting met de mannen die haar gered hebben, heeft haar daarbij geholpen. “Zonder hen was me dit tweede leven niet gegeven. Ze waren zo professioneel en oprecht. Hoe ze daar zaten, met z’n drieën en onze vragen beantwoordden. Mijn moeder heeft al die tijd haar emoties in bedwang weten te houden. Om er vooral voor mijn kinderen te zijn. Maar toen zij ze zag binnenkomen was het raak.”