Malta in september, dat is zon, warm water en easy diving op wrakken. Tenminste, zo was dat 10 jaar geleden voor Jaap. Dit keer gaan er geen shorty en open circuit mee, maar een full suit en een rebreather.
Tekst en foto’s: Jaap Voets
Terugbladerend in mijn logboek lees ik over een watertemperatuur van 26 graden en dat ik in een shorty dook op de wrakken van Malta. Dat was in 2007. Nu lijkt mijn schuur inmiddels wel op een halve duikschool met al mijn rebreathermateriaal. Mijn duikmaatjes zijn wel te porren voor de diepere wrakken in Malta en de reis is snel geboekt. Na twee warming-up duiken op de Um El Faroud staat de tweede dag de Southwold op onze agenda. De boot is geregeld, maar helaas is de wind niet afgezegd. De kapitein wil best uitvaren, maar een rustig ritje zal het niet gaan worden verzekert hij ons. In de haven merk je natuurlijk nog niets van het geweld dat Moeder Natuur kan veroorzaken, iedereen zit nog breed lachend aan boord met het vooruitzicht van een mooi wrak op 70 meter diepte. Maar de golven worden steeds wat hoger en sommige neuzen wat bleker. Onze kapitein verandert vlot het plan. De Southwold gaat het niet worden, maar we kunnen misschien wel op de Schnellboot S-31 duiken. Dit schip was een Duitse torpedoboot. Met 38 knopen kon het snelle aanvallen uitvoeren met de twee torpedo’s die het in de twee buizen aan de zijkant meedroeg. Het schip kon echter ook mijnen leggen. De Duitsers hadden informatie gekregen dat de Britse mijnenlegger HMS Welshman op weg was naar Malta met allerlei voorraden. Omdat het eiland destijds precies op de route van Italië naar de noordkust van Afrika lag, wilden ze het klein krijgen met bombardementen en het afsnijden van bevoorrading. Vanuit Augusta op Sicilië werd op 9 mei 1942 de S-31 met andere torpedoboten op pad gestuurd om mijnen te gaan leggen op de route van de Welshman. Dat mijnen leggen lukte goed, iets te goed, want op 10 mei liep de S-31 op een van de mijnen die ze zelf gelegd had. Van de 24 bemanningsleden overleefden 13 de ontploffing.
buddy Edwin
achtersteven
Torpedobuizen
Boven dit wrak liggen we nu in de golven te wachten op de andere boot, die nog een groep duikers zal brengen. We zullen de afdaallijn namelijk delen tijdens deze duik. Dat wachten is killing voor de helft van onze groep, drie van de zes zijn al snel zeeziek en hangen niet al te vrolijk over de rand van de boot vissen te voeren. Voor de drie overblijvers is het ook even een gevecht. Met 35 kg aan rebreather op je rug over een rollend dek naar de achterkant lopen, daar even zitten om je vinnen aan te doen en twee bailout flessen vast te maken, is geen pretje. In het water blijkt dat het al die moeite meer dan waard was. Op een meter of 10 merk ik niks meer van de golven en kan ik me rustig verder laten zakken. Over 50 meter zou ik op het wrak moeten eindigen. De kapitein had ons tenslotte met gepaste trots verteld dat hij de shotlijn altijd 2 meter naast een wrak weet te parkeren. Vol verwachting klopt mijn hart dus. Op 35 meter klopt mijn hart echter ineens wat harder. Een haai? Een dolfijn? Het wrak? Nee. Ik ben zojuist keihard in botsing gekomen met een thermocline. De aangename 25 graden van de oppervlakte wordt hier vrij ruw ingewisseld voor water van 15 graden. In een 5 mm natpak is dat toch wel een kleine verrassing. Van tevoren hadden we bij de duikschool al gevraagd hoe warm/koud het op de bodem zou zijn. Een graad of 18 was ons verteld. De twee slimmerds van onze groep hebben hun droogpak meegenomen, maar ik dacht dat ik 30 tot 40 minuten in die temperatuur makkelijk kon doen, en daarna tijdens de deco weer vrolijk kon opwarmen. Nu maar even doorbijten en niet te lang bij stilstaan, want ietsje dieper komt het wrak in zicht. En wat een zicht! Het wrak ligt in twee stukken op de bodem en met 30 meter zicht zijn die allebei goed te zien. De houten huid is er al lang geleden afgerot, maar het stalen frame staat fier rechtop. De eerste minuten heb ik het wrak voor mij alleen, daarna druppelen er meer duikers naar beneden. Als fotograaf vind ik dat altijd smullen, met hun lampen maken ze mooie lichtbundels boven en naast de S-31 waardoor je beter kunt laten zien hoe groot sommige onderdelen zijn. Aan de rechterkant zit ik even te puzzelen, er ligt een lange pijp op de bodem, te dik voor een mast en te lang voor een schoorsteen. Het duurt even voor het kwartje valt, dat is natuurlijk een van de torpedobuizen! Aan de achterkant is een stalen plaat weggevallen waardoor je zo naar tandwielen van het roer en onderdelen van de motor kijkt. Verder valt me op dat het wrak erg mooi begroeid is, van de Middellandse Zee ben ik veel minder kleuren gewend. Het is geen Rode Zee wat je aantreft, maar ook niet de kale rotsen met alleen maar zee-egels die je op veel plaatsen tegenkomt. Waarschijnlijk komt dit door de diepte en het geringe aantal duikers dat hier komt. Mijn computer geeft inmiddels een uur decotijd aan en het frisse water op 65 meter begint ook steeds duidelijker voelbaar te worden, tijd om op te stijgen. Mijn eerste stop is gelukkig op 32 meter, net boven de thermocline, die zich nu als een warme deken om me heen vouwt. Langzaamaan wordt het steeds drukker aan de lijn als iedereen een plekje zoekt rond de 6 meter. Precies op je plekje blijven hangen valt niet mee, want de lijn hangt onder een grote boei, en die danst vrolijk op en neer op de golven boven ons. Wat later helpt een duwtje in de rug van een grote golf me zo aan boord, dat ging makkelijker dan verwacht. Als de rest ook opgevist is, gooit de kapitein zijn 2×250 pk vol open en stuiteren we het vasteland snel tegemoet, tot grote opluchting van de drie zeezieken. Voor mij is het een duik om nooit te vergeten, maar ik denk dat sommigen aan boord hem zo snel mogelijk willen wissen uit hun geheugen. Maar zelfs als Malta zich van haar wilde kant laat zien, is het er prachtig duiken!
de boeg met duikers
Jouw duikavontuur, powered by Metalsub
Iedere duiker heeft er minstens één: zo’n duikavontuur dat je bijblijft. En DUIKEN is benieuwd naar dat van jou! Stuur jouw unieke duikverhaal met minimaal 5 foto’s van minstens 1 MB naar duikavontuur@duiken.nl Wordt jouw verhaal in DUIKEN gepubliceerd dan win je de XRE 850 R Metalsub lamp t.w.v. € 229!
Een deskundige jury selecteert de winnaar en beslist wie de hoofdprijs in ontvangst mag nemen.
