Manta Madness is de aanlokkelijke naam van onze duikreis op de Malediven. Maar we gaan in de zomerperiode, valt er dan wel wat te beleven? Ik kan je garanderen: zeker wel, want ze hadden de reis beter Manta-Nurse-Reef-Whale-Shark Madness kunnen noemen! Ga mee aan boord van de luxe Orion van Emperor Divers en geniet van dit waanzinnige zomerse avontuur. Vandaag deel 2.

Tekst: Judith Rietveld Foto’s: Daniel Versteeg

De super-de-luxe master suite.

«Whale shaaaaaaaaaaaaark!!!» Ik denk eerst dat het een grapje is, want we zijn pas net onderweg van het eiland Dhinga, waar we vannacht in de baai lagen. De dhoni achter ons, die vanuit de haven al aan het bumperkleven is, lijkt ook op de remmen te trappen. Om ons heen tel ik nog zo’n vier andere boten vol met mensen. «Mask, snorkel!» brult Gabi, met zijn toch al erg luide stem, in mijn oor. In allerijl pak ik mijn spulletjes. En zo nog 20 andere duikers aan boord. «Come on, go-go-go!» En als heuse commando-parachutisten springen we snel achter elkaar het water in. Het water voelt lauw aan, ik heb er nu al spijt van dat ik mijn 3 mm wetsuit aan heb. Ik zwem achter de meute aan, de andere boten zijn ook leeg. De zee was eerst zo glad als een spiegel, maar met allemaal panische mensen met rondmaaiende armen om zich heen, is de oceaan veranderd in een heus golfslagbad. Als een ongeorganiseerd zooitje zalmen zwemmen we tegen de stroming in. Maar waar is die walvishaai eigenlijk? Mijn hartslag neemt toe en mijn wetsuit heeft inmiddels standje heet bereikt. Waar ben ik in hemelsnaam mee bezig? Voor, achter, links en rechts zie ik allerlei kleuren vinnen voorbijschieten. Het is iedereen voor zich. Niemand let op. Want: er is een walvishaai! Ik probeer een glimp van hem te ontwaren, ik neem tenminste aan dat hij ergens in de buurt moet zijn…

Gekkenhuis in het water! Gelukkig blijft deze reus er stoïcijns onder.

Dan wijkt de massa uiteen. Zowel links als rechts ontstaat een rij snorkelaars langs de walvishaai, die wel 7 meter lang is. Wat een bull! Rustig zwemt hij rechtdoor, de spartelende snorkelaars om zich heen negerend. Zelfs voor een selfiestick voor zijn hoofd wijkt hij nog geen millimeter. Stiekem moet ik heel erg lachen en probeer me voor te stellen wat het dier wel niet moet denken van die hysterische massa. Blijkbaar schijnt het hem niet te deren. Ik besluit in een boog om alle snorkelaars heen te zwemmen, waar Gabriel zich in de voorste linies bevindt. Wanneer hij me ziet, zie ik een blik van herkenning. Niet zo moeilijk met mijn witte pak overigens…

Hij sleurt me aan mijn arm en duwt me recht op de walvishaai af. Twee paar rode en een blauwe vin later, zweef ik dan ook naast de walvishaai. Wauw, wat is ie mooi! De stippen steken fel af in het water en wat is hij ongelooflijk groot. Snel maak ik een filmpje en wring me dan weer door de mensenmuur naar buiten. Ik heb er genoeg van en besluit het te laten voor wat het is. Wat een circus! Wanneer de boot naar ons toe vaart, zwemt er een Japanner met zijn full face snorkelmasker op naar me toe. «Waar is de walvishaai?» vraagt hij doodleuk. «Eh, die kant op!» en ik wijs naar het opspattende water waar reeds een verse lading snorkelaars alweer boven de walvishaai ligt. Rustig zwemt de Japanner weg. Want tja, die walvishaai wacht toch wel? Eenmaal aan boord kom ik ietwat gedesillusioneerd boven. Dit was toch wel heel anders dan ik me had voorgesteld. Als ik zo snel even de boten scan, denk ik dat we wel met honderd man in het water lagen… «Fins, mask, weights, tank open!» schreeuwt Gabi tegen het luchtledige. Erg veel zin om te gaan duiken heb ik niet, wat een poppenkast. Maar eenmaal onder water, wanneer ik het vertrouwde geluid van mijn bubbels hoor en ontspannen door het water zweef, worden we beloond met een encounter met maar liefst drie walvishaaien. We zijn op 20 meter diepte, dus geen snorkelaar te bekennen. Het setje cirkelt een keer om ons heen, de kleinste blijft op een veilige afstand. De hysterie van een uur geleden, vervaagt direct. Dit is genieten!

Aan de kant, ruim baan. De verpleegsterhaaien komen eraan! En wat zijn het er veel!

Druk haaienverkeer

Het beste voor het laatst bewaren. We zijn aan de westkant van het Vaavu Atol en morgen varen we alweer terug. Maar niet voordat we een nachtduik hebben gemaakt met verpleegsterhaaien. Het verhaal gaat dat bij dit eilandje, waar een Italiaans resort op staat, een vrouw een keer een haai wilde zien. Pizza, macaroni en spaghetti werden in het water gegooid, waar vissen op afkwamen en zo ook haaien. Er wordt beweerd dat er geen voedsel meer het water ingaat, maar nog steeds zijn er elke dag grote samenscholingen van verpleegsterhaaien. Bij zonsondergang springen we het water in en zetten koers naar een soort zandweg tussen koraalblokken. Voordat we goed en wel zijn aangekomen, passeert gelijk al een gigantische verpleegsterhaai! Ik denk wel zo’n 2,5 meter lang! Ik vind een plekje in het zand en zet me schrap, er staat flink wat stroming. Gabi wijst omhoog, de nacht is al snel ingevallen. Wanneer ik met mijn lamp omhoog schijn, zie ik zo vijf verpleegsterhaaien boven me zwemmen, en er volgen er steeds meer. Zwiepend met hun grote staarten lijken ze een vaste route te volgen, en niets of niemand staat hen in de weg. Ook niet op diepte. Ik kan nog net een verpleegsterhaai ontwijken, die genadeloos zijn weg vervolgt over het zand. Hij vlijt zelfs neer op het zand, schurkt tegen de bodem, en zwemt verder. «Het zijn net grote puppy’s’!» Klinken de woorden van Gabriel nog in mijn oren. Verpleegsterhaaien hebben hele kleine mondjes en zuigen alles op wat er in een holletje zit. Krabbetjes, garnalen, visjes… Ze hebben wel een grote keelholte, waardoor ze hun prooi in één keer kunnen verzwelgen. Een andere verpleegsterhaai voert enkele breakdance moves uit en ik weet niet meer waar ik moet kijken. Boven, links en rechts van me: overal haaien. En al de duikers die hier in een rijtje zitten: het deert ze niks. Wanneer ik met mijn duiklamp in een donker deel schijn, zie ik nog meer verpleegsterhaaien. Ik denk dat er meer dan honderd rond zwemmen. Het is net een belangrijk haaienverkeersknooppunt, want er ontstaan bijna files…

Enorme roggen glijden over de bodem.

Enorme roggen glijden over de grond en een compacte porcupine stingray (letterlijk: stekelvarkenrog, vernoemd naar de stekels op zijn rug) begint woest voor mijn neus in het zand te graven. Het is een complete chaos van haaien en roggen. Ongelooflijk. Mijn tank is nog lang niet leeg, maar Gabriel trekt de groep bij elkaar en we moeten terug. Met 80 minuten duiktijd mogen we toch niet klagen… Eenmaal boven water is iedereen uitgelaten. In dit geval is het niet zo dat één iemand geluk had dat die ene haai of manta net op hem afzwom, iedereen heeft zijn eigen privé -encounters gehad. Na deze week is het alleen maar bevestigd: de zomer is ook een perfecte periode om te duiken. En de naam Manta Madness? Dat dekt de lading dus totaal niet.

Kudhimaa Wreck

Topspot Kudhimaa Wreck

Dit 65 meter lange Japanse vrachtschip zonk in 1998 en is een erg eenvoudig wrak om te verkennen. Op 30 meter vind je de schroef, maar het meest interessant is nog wel het dek. Zwem het stuurhuis in voor fotogenieke beelden en spiek naar binnen door de patrijspoorten. Vergeet je duiklamp dus niet! Het laadruim is toegankelijk voor ervaren wrakduikers maar er is weinig te zien. Je hebt kans om slapende verpleegsterhaaien te zien, steenvissen en vele nudibranch.

Niveau: gemiddeld Diepte: maximaal 30 meter, het dek ligt rond de 20 meter.

Over de Orion kan ik niets anders zeggen dan: wauw.

Ook duiken met walvishaaien in de Malediven? DUIKEN Magazine organiseert in samenwerking met Emperor Divers en Diving World een complete luxe liveaboard naar de Malediven.

Lezers van DUIKEN Magazine krijgen een korting van maar liefst € 600 p.p!

Bekijk ook: Manta Madness Malediven