De tijd van het jaar waar de sepia’s de Zeeuwse wateren weer opzoeken, is bijna hier. Een van de befaamde duikspots waar je ze kan zien, is de Bergse Diepsluis.

Een prachtige zonnige dag en we zijn al vroeg op pad. Bij de parkeerplaats staan flink wat duikers die zin hebben om het water in te gaan. We besluiten deze keer niet de drukte van de parkeerplaats op te zoeken, maar bij het strand te parkeren. Hier hebben we het rijk alleen en bouwen onze set op. We spreken onze duik door en lopen via de betonnen trap richting het water. Nu het laagwater is, moeten we wel een stukje verder doorlopen en uiteindelijk staan we tot onze heupen in het water.

De plek waar wij het water ingaan, is ongeveer 300 meter van de trap waar de parkeerplaats op uitkomt. We duiken onder en deze duik richten we ons voornamelijk op het macroleven. De kans dat we nu al een sepia tegenkomen, is heel klein, alhoewel we natuurlijk altijd uit blijven kijken. Het landschap is hier behoorlijk vlak en loopt heel langzaam af. Kleine plukjes met oesters domineren het landschap. We zetten koers naar het noordwesten en komen al snel de dijk tegen die richting de hoofdtrap van de duikstek loopt. De eerste sepiastokken komen in beeld, maar de mooie zwarte eitjes zijn nog niet te vinden.

Gelukkig is er zat leven te vinden in het water.

De echte wintertemperaturen zijn verdwenen en dat maakt het duiken een stuk prettiger. Een heremietkreeft filtert het eten uit het zand, dat levert een leuk plaatje op! Weer een stuk verder zien we een bekend rekje langs de dijkwand. Dit is voor ons het teken dat we bijna bij de trap zijn en nog maar een paar minuten van het platform voor de instap zijn. Het zicht is zeker niet slecht en aangekomen bij het platform, kunnen we het geheel overzien. Omdat het laagwater is, is de dijkwand een perfect navigatiemiddel. Houd de wand op de heenweg aan je rechterschouder en om terug te komen, hoef je alleen maar te zorgen dat de wand aan je linkerschouder ligt. Een kompas is dus eigenlijk niet nodig.

Ik zie tussen de oesters iets wegschieten en schijn mijn lamp bij. Een galathea-kreeft kijkt mij aan en ik neem mijn tijd. Na een paar  minuten  kruipt hij een beetje naar buiten en gaat er even goed voor zitten. Deze is niet bang! Wat een ijdeltuit! Uiteindelijk keren we weer om en zwemmen richting het strand. Helaas hebben we nog geen sepia’s gevonden, maar als de watertemperatuur richting de 13 graden gaat, is de kans een stuk groter. We gaan hier de komende maanden nog wel meer terugkomen!

Tekst en foto’s: Daniël Versteeg