De veelgestelde vraag aan Monique Taree is altijd: wat bracht jou naar Roatan? Voor Monique was het ‘the right time, the right moment’ om het roer om te gooien in haar leven. Duiken was altijd al een grote passie van Monique geweest met minimaal twee duikvakanties per jaar. Elke dag als ik uit mijn raam kijk zie ik nu het prachtige en zonnige Half Moon Bay liggen. Het uitzicht maakt me blij. Nog vrolijker word ik van het feit dat ik in mijn achtertuin kan duiken. De keuze was destijds snel gemaakt. Na het uitgeversvak heb ik van mijn hobby, duiken, mijn werk gemaakt. Ruim negen jaar geef ik nu in Roatan duik- en onderwaterfotografieles. Lees hier deel 2 van haar blog over een duik met haar buurman Karl in een onderzeeboot.

Maanlandschap

Ondertussen heb ik het gevoel dat we zakken als een baksteen. Ik kijk naar de dieptemeter naast me. We zijn pas op de helft, 150 meter diep. Het voelt alsof we op de maan zijn. Er zijn wanden, deze zijn adembenemend steil. Deze zijn vormgegeven als de oppervlakte van een maan. Langzaam zweven we er tussendoor. Soms krijg ik zelfs last van wat hoogtevrees. Ik kijk ook omhoog en hoop dat er niet ineens een een brok steen naar beneden valt. Vooralsnog is er qua marine life weinig te zien. Af en toe laat Karl een paar kubieke voet zuurstof los in het ruim. We ademen in de vorm van een rebreather system, erg efficiënt.

Knap hoe hij, deze self-made engineer zijn submarine navigeert door deze wirwar van wanden. We zien ineens wat diepzee kwallen en squids voor ons raam flitsen. Ze gaan te snel om daar een foto van te maken. Stiekem hoop ik dat we een Dombo Octopus tegen te komen, maar Karl vertelt dat we daar veel dieper voor moeten zijn. De dieren op deze diepten hebben vele vreemde aanpassingen ondergaan. Sommige hebben een bloedrode kleur, rood licht (de kortste golflengte van licht) wordt volledig geabsorbeerd in deze wateren. Anderen zijn weer doorschijnend of glanzend als een spiegel. Weer anderen dieren maken hun eigen licht – zelfs enkele koralen en sponzen gloeien uit hun eigen bioluminescentie.

Zee-lelies

Inmiddels zitten we bijna op onze 330 meter (1000 ft op de meter). Dat is toch uniek! Maar liefst 5 minuten varen vanaf mijn huis zit ik op deze diepte in de oceaan. Ik vergeet gemakshalve de lichte kramp in mijn been. Benen strekken is er niet bij. Eva, Zoë en ik vinden het er helemaal fantastisch. We zien prachtige andersoortige wuivende zachte koralen, soort van witte bloemen (sea lilles- or stalked crinoids) wat ik nog nooit eerder heb gezien. Deze zee-lelies lopen, ze kunnen wel 5 cm per seconde! Je zou denken dat het planten zijn, maar het zijn dieren. Ze hebben lange stengels en zijn gewapend met veren. Alleen maar te zien op deze diepten, echt bijzonder. De gele type crinoids (zie foto) kunnen zwemmen! Af en toe stoppen we ook, staan we ergens zomaar in het midden van de oceaan stil, heel apart.

Er loopt een vis over het zand. Een soort ‘robin vis’. Hier en daar zien we ook  ‘sea urchins’. De dieren geven ons een zeldzame blik terug in de tijd. De zee-lelies – die volgens Karl gespot worden op élke onderzeese duik, maar alleen overleven beneden de 150 meter –  zijn in hun stabiele omgeving ongewijzigd gebleven in ongeveer 230 miljoen jaar! Meer dan de helft van de tijd dat er leven is op Aarde.

Ondertussen word ik afgeleid door druppels binnen langs het raam. “Dat is gewoon de O-ring”, zegt Karl om ons wat gerust te stellen. Blijkbaar is de rubberen ring bedoeld om het venster af te dichten zodat er geen water in komt. De druk is zo groot op deze diepte dat het allemaal zich vanzelf goed afsluit. Karl lijkt meer bezorgd te zijn over de bijtende eigenschappen van zout water, dan de mogelijkheid van een catastrofale implosie…

Natuurlijk maken we even een foto van de behaalde 1000 ft./330 meter). Wij vinden dat toch wel heel speciaal. Karl gaat ook naar 460 meter en 610 meter. Dit is respectievelijk dan ook wat duurder. Mijn man heeft met onze goede vriend Michael een duik gemaakt naar 610 meter, dat wilden ze graag op hun bucketlist. Dat is maar liefst $ 900 per persoon en een 4,5 uur durende toer. Wij vonden 2,5 uur een prima tijd voor deze eerste trip. Maar we zijn zó enthousiast, we willen weer! Even sparen dus nog…

Zoë met op de achtergrond de dieptemeter.

De opstijging gaat velen keren sneller

Ik herinner mij een keer dat ik aan het duiken was met een groep cursisten bij Half Moon Bay Wall. Op 30 meter hoorde ik een vreemd geluid dat ik niet kon plaatsen. Ik keek omhoog en omlaag. Bizar. Uit het niets, kijkend in de diepte, zie ik de Idabel opduiken. Spectaculair om zo je buurman tegen te komen! Ik seinde mijn buddy’s die echt geen idee hadden. We stegen langzaam op. Ik wilde dit natuurlijk vastleggen met mijn camera!

Spectaculair om zo je buurman tegen te komen!

Na het verkennen van de oceaan op ongeveer 330 meter voor bijna 1,5  uur, stijgen we weer op naar het licht. Vanaf 250 meter onder de oppervlakte schijnt het eerste licht nauwelijks door. Op dit punt zet Karl de lichten uit. Om ons er op te wijzen wat het verschil is tussen de omliggende duisternis en wat lijkt op de kleinste hint van het zonlicht dat doordringt van de diepe oceaan boven ons. Wat een bijzondere ervaring. En dan plop! Alsof we een fles champagne open trekken, schieten we als een kurk boven uit aan de oppervlakte. Karl Stanley heeft ons een unieke reis aangeboden naar een plek die tot nu toe onaangetast is door de mens, en misschien moet dat wel zo blijven… Het beste verjaarskado ooit!

Minder dan drie procent van de diepe wateren zijn onderzocht

Bijna alle diepzee onderzoeken zijn uitgevoerd door een kleine groep van ontwikkelde landen in hun eigen wateren in Amerika, Rusland, Nieuw-Zeeland, Japan, het Verenigd Koninkrijk en Frankrijk. De diepe wateren van de minder ontwikkelde regio’s zijn echter nog onbekend. In mijn geval, de kusten van Midden-Amerika. Het is niet voor niets dat National Geographic, Discovery Channel, Animal Planet en anderen regelmatig over deze unieke onderzeeboot Idabel hebben gepubliceerd!

Buurman Karl bij zijn zelfgebouwde onderzeeboot Idabel

Blue Hole in Belize

Aanstaande november gaat Karl met zijn submarine Idabel naar de Blue Hole in Belize. Tijdens een onderzeeboot conferentie in Amerika heeft hij twee andere submarine collega’s ontmoet die ook gaan. Vanuit Roatan naar Belize is het 90 mijl varen. Inmiddels heeft Karl een sleepboot gemaakt waar de Idabel mee vervoerd kan worden naar andere plekken. Het idee is om de Blue Hole helemaal in kaart te brengen met deze drie onderzeeboten. Volgens Karl loopt de Blue Hole wijder uit. De mogelijkheid bestaat om een plaats te kopen voor $ 10.000. Wie gaat er met me mee?

Lees hier deel één: Spannende duik met mijn buurman in Roatan

Website onderzeeboot: www.stanleysubmarines.com

Tekst: Monique Taree Website Monique Taree: www.moceanartphotography.com