De twee dochters van Harriët Plantinga gingen mee op vakantie naar de Malediven. De dochters hebben heerlijk gedoken en kregen alle aandacht van de crew van het duikcentrum.

Tekst en foto’s: Harriët Plantinga

’Mam, wanneer gaan wij op vakantie?’ Ik kijk mijn dochter beduusd aan. Het is nog maar januari dus het duurt nog een tijd voordat het zomer is. Ik begrijp haar echter goed. Ik ben ook wel klaar met de donkere dagen en al het gezeur in Nederland. De laatste vakantie met haar en haar zusje was twee jaar geleden: naar de Malediven met een leuke aanbieding. Dan moeten er eigenlijk al wat alarmbellen gaan rinkelen…

De reis op zich was al een happening. Eerst vliegen naar Dubai om daar vier uren te wachten. Geloof dat de luchthaven in Dubai een van de grootste ter wereld is en er is genoeg te zien. Geef mij een drankje en ik ben uren zoet met mensen-kijken. In Male aangekomen, moesten we overstappen op een grote speedboot. Mijn vertrouwen nam al snel af toen we allemaal een aftands zwemvest overhandigd kregen. Twee uur lang knalden we over het water waarbij een niergordel niet overbodig was geweest.  Ik weet niet wat voor beeld u hebt bij de Malediven maar het is vast iets met zon.  De werkelijkheid was dat we in het donker aankwamen, in de stromende regen – vandaar die leuke aanbieding – en de zwemvesten werden snel omgeruild voor gele regenponcho’s.  

Beide dochters (20 en 17 jaar ) verdwenen naar een hutje ergens verder op het eiland en mijn man en ik kregen het eerste appartement aan de rechterkant. Heerlijk rustig want als ze mij wilden spreken, moesten ze het ‘hele’ eiland oversteken. Ik realiseerde me toen nog niet dat het ook een andere kant had…
Mijn dochters waren mijn grootste support tijdens mijn struggels bij het behalen van het duikbrevet en zij werden ook besmet met het duikvirus. Met twee vingers in hun neus deden ze alle open water duiken in het Veenmeer. Ze kleurden bijna blauw na een koude duik maar het deed hen niets, enthousiast als ze waren dat ze een baarsje hadden gezien.

Op het Maldivisch eiland – met een onuitspreekbare naam – verdwenen ze dan ook snel naar het lokale duikcentrum. Voordat mijn man en ik het wisten was de eerste duik al geregeld. Een alleraardigste jongeman – aldus de jongste dochter- hielp ons met de duikspullen en met een knappe divemaster – aldus de oudste – liepen we het heldere blauwe water in om vervolgens de vinnen aan te trekken. Geloof me, dat is een crime maar na een paar keer word je er steeds handiger in. We moesten natuurlijk eerst laten zien dat we los vertrouwd waren. Dus een paar meter vanaf het strand, begon ‘de test’ met het masker vol laten lopen met water, het weggooien van de ademautomaat en na nog een buoyancy oefening gingen we tussen de golfbrekers door de oceaan in. Tijd voor het echte werk.  

“Al die vissen kunnen we ook tegenkomen bij het huisrif”

Bij zo’n eerste duik na een lange tijd, voel ik me altijd wat onzeker. De fotocamera neem ik daarom niet mee zodat ik me kan concentreren op het duiken zelf. En ja, natuurlijk zien we net tijdens deze oriëntatieduik zes prachtige adelaarsroggen boven ons zweven. De rest van onze vakantie deed mijn nek pijn van het voortdurend omhoog kijken, maar helaas.  

Zoals bij een eiland vaker het geval is, kun je bij het duiken òf linksaf gaan bij de drop off òf rechtsaf. Eigenlijk bepaalt de stroming de duikrichting dus de keuze is beperkt. Het enige dat je nog kunt bedenken is of je bij het wrak langs wilt gaan. Mijn man vindt dat heerlijk. Oké, het heeft zeker voordelen zoals weinig discussie over waar we willen gaan duiken.
Maar het begint bij mij altijd een beetje te kriebelen dus na een paar dagen toch eens verdiepen in de bootduiken. Van mijn man hoeft het niet zo nodig: ‘Al die vissen kunnen we ook tegenkomen bij het huisrif’ tot ‘Zitten we een hele dag op de boot.’ Hij heeft helemaal gelijk maar de kans om een manta te zien, doet mijn hart sneller kloppen.

Een fikse oorontsteking zorgt ervoor dat mijn man niet mee kan en ik stap ’s ochtends vroeg met beide dochters op de boot. Het is inderdaad een lange boottocht; voor mij althans. Beide dochters vermaken zich prima met de duikassistent en divemaster. Als we bij het manta-poetsstation aankomen, springen we van de boot de oceaan in. In tegenstelling tot mij, zijn mijn dochters natuurtalenten in het duiken en soepel volgen zij de gids. Ze voelen zich beide mijn buddy omdat mijn man er niet is. Ik word goed in de gaten gehouden en om de paar minuten vragen ze of ik oké ben. Erg lief maar ik heb nog nooit zo vaak het oké teken gemaakt.  

Boter, kaas en eieren spelen in het zand

Patrick – zeester uit Spongebob

Ondertussen geen manta te bekennen, wel andere prachtige dieren zoals murenen en witpunt-haaien. We gaan op de bodem liggen bij het poetsstation en we vermaken onze tijd met het spelen van boter, kaas en eieren in het zand. We kijken lange tijd naar Patrick – zeester uit Spongebob – die zich langzaam verplaatst. Op het moment dat een andere duiker, Patrick optilt om zijn onderkant te bekijken, moet ik twee boze dochters in toom houden zodat ze deze duiker geen trap kunnen geven. Dat is sowieso een beetje lastig met die vinnen en ik ben het helemaal met hen eens dat het not done is om dieren aan te raken.

Ik kan precies vijf minuten genieten van dit majestueuze dier

Het drama verschuift naar de achtergrond als er plots een manta over het station zwemt. Eindelijk! Ik kan precies vijf minuten genieten van dit majestueuze dier voordat ik naar boven moet in verband met de hoeveelheid lucht, helaas ben ik een grootverbruiker. Mijn buddy’s hebben even geen aandacht en tijd voor mij; ze zijn compleet gebiologeerd door het mooie schouwspel. De manta zweeft over het poeststation, draait zich een stukje verder om en zwemt vlak boven hun hoofden terug. Indrukwekkend. Ik blijf nog even aan de oppervlakte hangen en als ze mij eindelijk zoeken, maak ik het oké teken en gebaar dat ik alvast naar de boot ga.  

Beide dochters besluiten om met de charmante divemaster naar een dieper gelegen plek te gaan.

Een kwartier later klimmen ze enthousiast aan boord. De duikassistent bekommert zich vol overgave om mijn dochters en ik kan rustig bijtanken. Halverwege de terugreis maken we nog een stop om te duiken. Het is een duik met veel stroming en veel …haaien. Van beide ben ik niet heel gecharmeerd maar ja, hoe vaak ben je nou in de gelegenheid om op zo’n locatie te duiken? En ik heb toch twee buddy’s? Lekker naïef van mij want uiteindelijk doe ik de duik met een onbekende buddy. Beide dochters besluiten om met de charmante divemaster naar een dieper gelegen plek te gaan. Iets met grotere haaien…

‘Mam?’ Mijn dochter tikt me op mijn schouder en kijkt me vragend aan. ‘Wanneer gaan we weer op vakantie?’ Ik trek de laptop naar mij toe en start Google op. Met een quasi strenge blik kijk ik haar aan. ‘Deze vakantie niet rotzooien met de divemaster hé!’ Met een grote lach die mij alleen maar achterdochtig maakt, gaat ze naast mij zitten.
‘Egypte, mamma. Daar zijn we nog niet geweest.’ Ze heeft gelijk en ik vul de zoekopdracht in; Egypte – duiken – aanbieding. Eens kijken waar we terecht gaan komen…