We hebben allemaal wel eens hulp nodig en het is niet altijd makkelijk om dit te vragen. Soms krijg ik als duikgids een vraag om hulp uit een geheel onverwachte hoek. Het is uiteraard mijn werk om iedereen te helpen, maar soms verwacht je het gewoon niet. Heb ik het wel goed gehoord, of in dit geval, goed gezien?
Tekst en foto’s: Anke Westerlaken
Het zijn geen handsignalen die me om hulp vragen. Maar meer een soort lichaamshouding en enorm grote hulpvragende ogen. Nu is het gekke dat die vraag helemaal niet van één van onze duikers komt, maar van een vis. Een vis ja, dat lees je goed. Een vis vraagt om hulp en dat verbaast mij nog het meest. Gewoon een vis die op me afkomt en blijft aandringen.
Marsa Shouna
We zijn een heerlijke nachtduik in Marsa Shouna aan het maken, een pracht van een baai, die bekendstaat om de zeekoeien die daar geregeld te vinden zijn. We zijn al op de terugweg en duiken richting onze boot, als een kleine egelvis naar me toe komt en dat verbaast me.
Egelvissen zijn erg schuw en gaan ons eerder uit de weg. Maar deze is gewoonweg brutaal en zwemt recht op me af en hangt voor mijn masker. We kijken en genieten van dit mooie dier dat niet alleen is, want er hangt namelijk een enorme zuigvis aan haar buik die bijna twee keer zo groot is.
Nu zwemmen egelvissen niet heel elegant, eigenlijk meer als dronken dropjes, maar deze heeft echt heel wat problemen om te bewegen door die meeliftende vis. Dat is wel duidelijk. Na een paar minuten gaan we verder, maar daar is de egelvis het niet mee eens. Ze worstelt om bij me te blijven en komt ook steeds dichterbij. Wat vreemd!
Egelvis vs. zuigvis
Dan draait ze iedere keer haar buik naar me toe, precies waar die zuigvis hangt. Tja, ik begrijp dat dat niet prettig is, maar ik bedenk me wel drie keer voordat ik de egelvis mijn hulp aanbied. Ze kijkt me aan met haar enorm grote ogen, draait zich weer om en toont haar buik met de zuigvis die door het draaien steeds een andere positie inneemt.
En terwijl ik daarnaar kijk, hoor ik in mijn gedachten de tune van The Twilight Zone: tanananah… tanananah. Spooky! Tja, da’s een lastige. Hoe verwijder je zonder iemand pijn te doen een zuigvis van die buik? Ik wil haar best helpen, maar ja, het is niet de bedoeling dat we alles zomaar vastgrijpen.
We proberen de onderwaternatuur zo ongeschonden en onaangeraakt mogelijk te houden en dat houdt me in eerste instantie tegen om de egelvis te helpen. Maar ze blijft maar komen en dat doet ze niet richting de andere duikers, maar alleen naar mij.
En dankzij dat aandringen steek ik na enige tijd mijn hand uit. Niet zozeer om direct wat te pakken, maar meer om te zien of de vis daarvan wegzwemt. Ik draai de palm van mijn hand omhoog en heb mijn vingers half open.
De egelvis zwemt er direct op af. Ik grijp eigenlijk niets, maar het diertje manoeuvreert onhandig richting mijn vingers en ze zwemt erlangs, terwijl de zuigvis tegen mijn hand wordt gelegd. Ik schrik er wat van en trek direct mijn hand terug. Dat was alles wat nodig was voor de zuigvis om los te laten en ik zie haar nog net in het donkere water wegzwemmen.
Verbaasd
Ik ben verwonderd en verbaasd. Ik heb nog niet helemaal door wat er zojuist is gebeurd, maar het is voorbij en al snel duiken we rustig verder. Het grappige is dat die egelvis mijn zijde niet verlaat en tot aan de boot naast me blijft zwemmen. Wonderlijk!
En de gedachte dat ze mij om hulp vroeg laat me gewoon niet los. Was het toeval? Was het gewoon een slimme vis? Was het iets wat ik niet had moeten doen? En deed ik eigenlijk wel wat? Ik stak alleen mijn hand uit en daar maakte die vis handig gebruik van. Of was het een soort stikstofnarcose en zag ik dingen die niet echt zijn? Wat het ook was, het was in ieder geval een bijzondere ervaring en het houdt me enorm bezig.
Geen stikstofnarcose
Als ik aan het einde van de duik de trap van onze boot op klim, ben ik vol in gedachten terwijl ik mensen uit mijn groep al hoor praten over de egelvis. Ik ben dus niet de enige die het heeft gezien en dat vind ik erg prettig, want dan was het geen stikstofnarcose.
Maar of dat diertje me nu om hulp vroeg en dat ik dat vreemd genoeg begreep, of dat het enorm slim gebruikmaakte van de hand die ik uitstak, dat zal ik nooit weten. Maar dat ik dit moment nooit zal vergeten, dat is wel duidelijk.
Love life… Blow bubbles.
Anke Westerlaken is werkzaam als liveaboard Cruise Director, duikgids, PADI-, SSI-, DAN-instructeur en NOB Instructor Trainer. Actief in Egypte, Malediven, Indonesië en Bahamas. Meer informatie: www.lovediving2.com
