Psychologen benadrukken vaak het belang van het uitproberen van nieuwe dingen voor je persoonlijke groei en welzijn. Nieuwe ervaringen en activiteiten stimuleren de hersenen en kunnen helpen bij het voorkomen van mentale stagnatie. Ook zou het goed zijn voor je zelfvertrouwen en kan het een gevoel van voldoening geven. Nou, ik weet niet meer zo zeker of dat echt zo is. Wel kan ik veel nieuwe probeersels afvinken.

Tekst: Harriët Plantinga

Ik mocht voor het eerst mee op een persreis: check! Amilco nodigde een redacteur van Duiken Magazine uit om mee te gaan naar Malta. Ik was de derde keuze, maar een kniesoor die daarop let. Ik had wel zin om naar Malta te gaan. Ik was er nog nooit geweest en dus iets nieuws: check! Veel mensen ervaren een zekere mate van angst of onzekerheid bij het uitproberen van iets nieuws, en ik was geen uitzondering. Aangekomen op Schiphol was ik best een beetje opgelucht toen ik Jeroen zag. Niet zozeer om Jeroen zelf, maar omdat hij het enige bekende gezicht was wat ik zag. Altijd fijn in een grote groep. Jeroen zou ook mijn buddy worden bij de twee geplande duiken. Ik had nog nooit met een andere buddy gedoken dan mijn man of kinderen: check! Jeroen had lange tijd niet gedoken en als voorbereiding een opfriscursus gevolgd.

Uitzicht vanaf de hotelkamer

Wrakduiken

De weersomstandigheden op Malta waren niet bijzonder goed, dus het programma werd aangepast; alle duikers gingen op dezelfde dag duiken. Om half acht was het al een drukte van belang in de haven. Er waren drie boten, waarvan één een Zodiac was. Daar mochten wij op mee. Het eerste wrak was vijf minuten varen en lag op een diepte tussen acht en tien meter. Gezien de watertemperatuur kreeg ik een kap op en werd geadviseerd om handschoenen te dragen tijdens het duiken. Ik had nog nooit met handschoenen gedoken: check!

Jeroen was een grote hulp, want ik was super onhandig met die handschoenen. Het was een mooie duik, al raakte ik Jeroen af en toe ‘kwijt.’ Het was druk onder water en iedereen leek op elkaar in de 7 mm BARE-pakken. Maar goed, ik was best tevreden. Mijn eerste wrakduik: check!

De bewuste zodiac

Buddy overboord

Met hoge snelheid gingen we naar het tweede wrak, dat iets dieper lag, op ongeveer 20 meter. Het was nogal behelpen met al die duikers op de Zodiac, en de ruimte tussen de rand en het midden, waar de flessen stonden, was net te krap. Bij de eerste keer was ik al bang dat ik met mijn vinnen achter de stelling zou haken. Jeroen besloot om staand de fles op zijn rug te hijsen, misschien iets overmoedig geworden door de eerste prettige duik. Op het moment dat hij zijn rechterarm in het trimvest stak en de fles op zijn rug wilde zwaaien, liet aan de andere kant van de Zodiac een duiker zich al in het water vallen. Die wilde waarschijnlijk als eerste bij het wrak zijn… De Zodiac schommelde flink en Jeroen verloor zijn evenwicht. Hij greep mij vast bij mijn schouder en in een angstig moment dacht ik dat hij mij mee het water in zou trekken. In een reflex duwde ik zijn hand weg, en daar ging Jeroen achterover de zee in. Buddy van de boot geduwd: check!

Gelukkig bleef zijn trimvest drijven doordat er al lucht in zat, en hij kwam ook niet met zijn hoofd op de fles terecht. Daar lag Jeroen in de zee, zonder vinnen en masker, en hij besloot de rest maar aan te doen terwijl hij daar lag te dobberen. Ik maakte me verder klaar in de Zodiac en liet me achterovervallen; klaar voor de duik. Een klein detail… ik had een bommetje gekregen (voor de niet-duikers onder ons; dit is een kleinere en dikkere fles). Omdat iedereen op dezelfde ochtend ging duiken, waren ze als een gek op zoek gegaan naar voldoende duikflessen, en voor de tweede duik waren er alleen nog bommetjes over. Ik had nog nooit met een bommetje gedoken: check!

Rechts het bommetje

Slagzij

Nou, dat heb ik geweten; ik maakte steeds slagzij. Eerst naar rechts, toen naar links, en het lukte me niet om recht te liggen. Ik had geen idee waarom ik geen controle had over mijn drijfvermogen en vroeg me af wat er mis was! Totaal geen controle en lichtelijk in paniek, waardoor ik niet merkte dat ik best snel richting het wrak afzakte. Ik besloot de duik af te breken, niet helemaal gecontroleerd, dus later zag ik in mijn duikprofiel wel wat rode bolletjes… (nee, helaas geen check).

In de boot zat Bram nog. Ik ben dol op Bram. Hij is instructeur, had me al geholpen met de handschoenen en ook met de buddycheck omdat Jeroen al in het water lag. Er werd geprobeerd het bommetje wat hoger op mijn rug te plaatsen, maar dat was best lastig door de golfslag. Hap zout zeewater rechtstreeks in mijn keel: check! Bram zag mijn worsteling en bood galant zijn rechterarm aan. Hierdoor lukte het me om iets beter mijn balans te houden onder water. We maakten drie rondjes om het wrak; verder was er niet veel te zien. Bij het op de boot klimmen, zakte het bommetje naar rechts. Ik dus ook, en als een aangespoelde walvis lag ik op het dek. Check…

Jeroen, mijn buddy, links

Dol op Jeroen

Had ik al gezegd dat ik dol ben op Bram? En Jeroen dan? Ik ben ook dol op Jeroen. Zijn heerlijke humor gaf een extra dimensie aan mijn eerste persreis. Gelukkig wilde hij nog wel met me praten nadat ik hem overboord had geduwd. Op deze manier het water ingaan, was voor Jeroen de eerste (en hopelijk de laatste) keer. Maar of deze ervaring met een bommetje zo goed is geweest voor mijn zelfvertrouwen? Ik weet het niet. Ik ga vanaf nu alle bommetjes ontwijken. Nieuwe dingen blijf ik wel proberen!

Foto’s : Harriët en Shutterstock