«Zeg Anke, mag ik je wat vragen? Hoe groot is het gevaar van decompressieziekte?» Het is een vraag die wij als gidsen op de safariboten geregeld krijgen. We hebben allemaal geleerd dat decompressieziekte op de loer ligt en mijn ervaring leert me dat het altijd kan gebeuren. Gek genoeg verwachten we dat helemaal niet en zelfs als we iets geks aan onszelf merken, dan nog valt het kwartje van decompressieziekte niet snel. Zo ook bij Paul, die bij mij aan boord stapte op de Malediven.

Tekst en foto’s: Anke Westerlaken

Met haar 26 atollen en gelegen op de evenaar ver onder India, is de Malediven een populair duikoord. Die week gaan we naar de centrale atollen van de archipel. We zijn vertrokken vanuit Male en hebben in de North Male Atol kennisgemaakt met de stroming en onze eerste manta’s. Na de North Male Atol bezoeken we Rasdhoo, waar we flinke scholen grijze rifhaaien zien, een aantal eagle rays en mobula‘s.

Op zoek naar de walvishaai

Inmiddels zakken we af in de Ari Atol. Morgen gaan we op zoek naar de walvishaai en dat is dan ook het gespreksonderwerp tijdens het diner. Iedereen heeft enorm veel zin in morgen, maar er ontbreekt iemand…

Waar is Paul? Zijn vriend Steve zegt dat Paul zeeziek is geworden en dat hij op het dek zit. Ik loop naar buiten. «Hé Paul, hoe gaat het me je?» Paul zegt wat zeeziek te zijn. Hij zal een tabletje innemen, verder niets om zorgen over te maken, zo verzekert hij mij. Paul is een zeer ervaren duiker en hij heeft veel kennis van duikzaken. En ook al is kennis macht, in dit geval maakt het blind, omdat het hem een vertrouwen geeft in zichzelf waardoor hij het ogenschijnlijke mist.

Fantastische mantaduiken

Later die avond zit ik gezellig te kletsen over de fantastische mantaduiken die we hebben gemaakt, als Paul mij op de schouder tikt. «Anke, ik heb een uitslag waar ik me wat zorgen over maak, misschien is het een skin bend.» Hij vertelt dat hij gisteren na de eerste duik wat uitslag zag op zijn buik. Hij dacht dat het een allergische reactie was op zijn nieuwe vest. En dus deed hij er wat moisterizer op, waarna de vlek minder werd.

Na de tweede duik kwam de vlek echter terug en zelfs toen dat na de derde duik weer gebeurde, was Paul nog steeds niet gealarmeerd. En dus was hij ook vandaag gaan duiken. Op onze eerste duik van vandaag hebben we een manta cleaning station bezocht. Het zicht was top, maar de stroming vrij stevig.

Na die duik krijgt Paul last van een stijve linkerarm, maar wijt dat aan de stroming. Verder ziet hij een rode vlek op zijn arm. Hij en Steve denken nu dat de uitslag een skin bend kan zijn. Hij schuift zijn mouw omhoog. Het is onmiskenbaar een skin bend, decompressieziekte op de huid. En daar heeft hij al de hele dag mee gedoken! Ik neem Paul mee naar zijn kamer, waar ik hem zuurstof toedien. Daarnaast geef ik hem twee liter water met rehydratiezouten. Vanaf dat moment begint het hele circus te draaien. Inlichten van de kapitein, de andere gidsen en de vlootmanager.

Vermoedelijk decompressieziekte

Op zoek naar telefonisch contact met een gespecialiseerde arts en het melden bij de verzekering. Paul voelt zich slechter en slechter en hij moet continu overgeven. De duikarts in Male is het met me eens dat het vermoedelijk decoziekte is en raadt aan Paul zo snel mogelijk naar een decompressiekamer te brengen.

Nu ligt Male ver bij ons vandaan en dus zoeken we naar een decocentrum in de Ari Atol dat nog open is op dit uur. Gelukkig vinden we er een in het noorden van het atol. Eerst bellen we de verzekering, die stelt dat Paul niet verzekerd is omdat hij op een cruise zit. Nadat ik vraag wat volgens hen een cruise is, stellen ze dat het een schip is dat meer dan 12 mijl uit de kust vaart. Ik verzeker hen dat we te allen tijde binnen 12 mijl zitten van de bewoonde wereld. Ze willen echter niet bevestigen dat ze de kosten zullen dekken.

In de decompressiekamer

Paul krijgt drie sessies in de decompressiekamer en na twee dagen is hij terug aan boord. Volgens de specialist zal Paul volledig herstellen, al mag hij zes maanden niet duiken. Wij zijn erg blij dat hij weer gezond en wel terug is. We kronen hem Bubblemaker van het Jaar met een roze shirt waar iedereen iets op heeft geschreven. Uiteindelijk heeft Paul ook de verzekeringsmaatschappij zover gekregen dat ze de kosten dekken; goed nieuws aangezien dit misstapje inmiddels tot een rekening van zo’n 20.000 dollar heeft geleid.

Wanneer Paul me later die avond de rekening van het decocentrum laat zien, zie ik dat het factuurnummer oplopend is en per jaar gaat. Inmiddels is het eind december en Paul is nummer 8 van dat jaar. Dat verklaart niet alleen de hoge kosten, maar geeft ook een idee over het antwoord op de vraag: hoe groot is het gevaar van decompressieziekte? De kans dat je het krijgt is niet groot, maar het kan iedereen overkomen, ook jou, ongeacht hoe onwaarschijnlijk dat soms ook lijkt. Love life… Blow bubbles.