Mijn duikvoornemen van 2019 was om te gaan duiken op de Noordzee. Maar hoe pak je dat nou eigenlijk aan? Mijn eerste Noordzeewrakduik …
Tekst en foto’s: Franka Appelman
De geboorte van een verslaving
Het begint met een oproepje op Facebook voor advies. Hierop krijg ik veel enthousiaste reacties. En een waarschuwing: Noordzeeduiken werkt verslavend, dus weet waar je aan begint! Het wordt me wel duidelijk dat duiken in de Noordzee een hele bijzondere ervaring zal zijn. Na persoonlijk contact met ervaren Noordzeeduikers en verschillende schippers, kies ik uiteindelijk voor duikschip de Wilhelmina van Piet Greben.
Op 23 augustus is het eindelijk zover. De weersomstandigheden zijn perfect: zon, nauwelijks wind, een bijna gladde zee. Hiermee lijk ik veel mazzel te hebben, want meestal is het een ander verhaal. Op vrijdagavond varen we uit vanuit Harlingen en een paar uur later gaan we bij Vlieland voor anker. Op onze eerste duikdag kunnen we dus in de ochtend gelijk de Noordzee op en gaat er geen tijd verloren. De kentering ligt tenslotte al rond 10 uur.
De Wilhelmina
Wrak op de sonar
De zenuwen slaan ondertussen behoorlijk toe. Verhalen over veel stroming en slecht zicht op de Noordzee maken die eerste duik best wel spannend. Bovendien: hoe werkt dat wrakduiken nu eigenlijk en waar moet ik rekening mee houden? Gelukkig zitten er op de Wilhelmina meerdere ervaren Noordzeeduikers die bereid zijn mij te informeren.
Klaas blijkt al vele honderden Noordzeeduiken te hebben gemaakt en helpt mee om van mijn eerste Noordzee-ervaring een heel mooie te maken. Op de plek waar het wrak moet liggen, probeert de Wilhemina het eerst op sonar in beeld te krijgen. Vervolgens wordt er een dreg van boord gegooid. De eerste duiker kan het water in om via deze lijn naar het wrak af te dalen en daar een ankerlijn vast te leggen. Vervolgens wordt de dreg via een hefballon weer naar het wateroppervlak gestuurd, wat voor de overige duikers aan boord het teken is dat ze hun duik kunnen starten.
Ook van de partij
Mijn eerste Noordzeewrak
Als laatste gaan Klaas en ik van boord. Via de ankerlijn rustig naar beneden. Vooraf ben ik gewaarschuwd de lijn vooral niet los te laten, want anders neemt de stroming me mee en kan ik misschien niet meer bij de boot terugkomen. Inderdaad staat er wel meer stroming dan ik van bijvoorbeeld de Oosterschelde gewend ben. Op 25 meter zie ik de schimmen van mijn eerste Noordzeewrak. Heel bijzonder om de SS Aludra, een vrachtschip van 270 meter, zo langzaam op te zien doemen. En me te realiseren dat deze boot werkelijk heeft gevaren en door een bombardement tot zinken werd gebracht in de Tweede Wereldoorlog.
De SS Aludra
Middels de gidslijn zwemmen we een rondje om het het wrak heen. Wow, wat een leven! Het is ontzettend mooi begroeid met anemonen en anjelieren en daartussen zie ik veel zeesterren. Er zwemmen scholen steenbolken en een enkele kabeljauw. Ik ontdek een enorme kreeft en meerdere zwemkrabben, en uiteraard zijn de Noordzeekrabben ook van de partij. De herkenningspunten van het wrak zelf gaan we ook af. Dit grote schip werd voortgestuwd door een enorme schroef en bestuurd met een groot roer. Ernaast zwevend, blijkt een schroefblad groter te zijn dan wijzelf.
Vanwege het luchtverbruik op diepte en het naderen van de decogrens, moeten we na een half uurtje helaas weer op weg naar de oppervlakte. Maar wat een geweldige eerste duikervaring op de Noordzee! Uitkijkend naar de volgende duiken, worden aan boord enthousiaste verhalen gedeeld.
Wat een leven!
Verslaving geboren
Aangezien je op de Noordzee rekening moet houden met de kentering om te kunnen profiteren van een enigszins acceptabele stroming, blijft dit weekend beperkt tot drie duiken. Na de SS Aludra duiken we op een nog onbekend wrak. Eerst denken we dat dit de El Dorado is, die in 1859 zonk. Maar tijdens de duik vindt Klaas een mes van roestvrijstaal en aangezien roestvrijstaal pas in 1913 is uitgevonden, kan dit niet de El Dorado zijn. Op zondagochtend duiken we nog op een onderzeeër; de HMS E34. Ook dit is een prachtig begroeid wrak en heerlijk om er te speuren naar het mooie leven. Dankzij de ervaren en prettige bemanning van de Wilhelmina is deze eerste Noordzee-ervaring voor mij er een geworden om nooit te vergeten. Hopelijk volgen er nog veel meer! Ik merk nu al het verslavende effect…
Bekijk ook: Een afgezonken Hercules: daar moet ik heen!
