In september 2016 ga ik met mijn vriend een grotduikopleiding volgen in Frankrijk. In deze blogserie lees je hoe we ons hierop voorbereiden. In dit deel vertel ik hoe het komt dat we hieraan gaan beginnen.

Als ‘beestjesduiker’ was mijn interesse in de technische kant van het duiken altijd beperkt. Het was voor mij vooral een middel om meer van onze mooie wereld te zien, maar dan onder het wateroppervlak. Specialty’s over techniek volgde ik om makkelijker meer beestjes te zien. Tot afgelopen najaar. Per toeval ontdekten we dat de specialty ‘groduiktechnieken’ in open water werd gegeven. En dan niet door ‘maar’ één instructeur, maar als opleiding voor instructeurs die de opleiding willen gaan geven. Mijn vriend was gelijk enthousiast, ik niet zo.

Op een avond kwam de eisenlijst voor het materiaal op tafel; dubbele kraan, longhose, back-upspullen, reel, liefst een wing… Met mijn trimvest en tienliterflesje kwam ik er blijkbaar niet zomaar in bij deze cursus. Maar mijn schrik zat niet eens zozeer in de spullensfeer; ik droomde die nacht over dichtgedraaide kranen en schrok wakker toen ik in een lijn vastzat. Brrr… En dan ging het in deze cursus alleen nog maar om oefenen in open water. Een paar dagen later hakte ik de knoop door en besloot toch mee te doen met de cursus. Stoppen kon altijd nog en ik had de hoop er te leren om beter te trimmen voor het maken van foto’s. Onze inschrijfmails werden enthousiast beantwoord door de cursusleiding. Nu moest ik er echt aan geloven.

Een mooie zondag was het decor voor de start van de cursus. We startten met een voorstelrondje waarin ik direct aangaf nooit van mijn leven een grot in te zullen gaan. Ik kwam voor de technieken en verder niet! De lessen waren interessant, het werd al snel duidelijk dat grotduikers niets aan het toeval overlaten. Ze zijn overal op voorbereid en grotduikopleidingen staan in het teken van het oplossen van mogelijke problemen. Het plezier wat de instructeurs (allemaal opgeleide grotduikers) eraan beleefden in deze afgesloten ruimtes te duiken spatte er van af. Bijzonder vond ik dat, want ik kon me er eigenlijk niks bij voorstellen. Filmpjes van duikers die klem in nauwe doorgangen zaten, hielpen hier ook niet aan mee. En op al die filmpjes was geen enkel beestje te zien…

Gewapend met een t-kraan op mijn fles en een longhose van een vriend aan mijn set doorliep ik de praktijklessen. Er was aandacht voor vinslagen, lijntechnieken en noodsituaties. Op de laatste cursusdag maakten we een nachtduik om het geleerde te demonstreren. Met de automaat van een teamgenoot in mijn mond trotseerde ik de schoppen in mijn gezicht. We zwommen achter elkaar, want zo’n grot kan zomaar eens nauw worden… Heel wat wijzer en geoefender keerden we huiswaarts. Het was een mooie ervaring, maar hier zou het bij blijven voor mij, dat stond als een paal boven water. 

Na alle inspanningen ruilden we Nederland tijdelijk in voor Malta en Gozo, waar we prachtige duiken maakten. Met een enthousiaste instructeur doken we op een dag op het wrak van de Umm el Faroud. In de ochtend maakten we een rondje om het wrak en zwommen af en toe door wat gangen. Geen probleem, want je zag zo waar je er weer uit ging. Zijn plan voor de middagduik was anders. We zouden het wrak penetreren en door allerlei ruimten gaan. Er was maar één dingetje; als je er in ging moest je de route ook afmaken, want er was dan geen weg meer terug. Zo geschiedde en we kropen door gaten en kamers. Pas op het droge viel me op dat ik de hele duik ontzettend rustig was gebleven. Ik voelde me prima tijdens de duik, ondanks het donker en de nauwe ruimtes. Een overwinning, want ik was eerder niet zo’n held met door gaten kruipen onder water.

Een andere duik voerde ons naar een grotingang. Met een voorzichtige slag gingen we stofloos het donker in. Daar zagen we congeralen en mosdiertjes die samen een prachtig kantwerkje vormden. Toen ik me omkeerde kon ik een prachtig lichtspel aanschouwen van zonnestralen die ons in het donkere gat bereikten. Het voelde machtig om hier te zijn. Na nog een boel kruipdoor-sluipdoor plekken tijdens onze duiken rond de eilanden begreep ik waar de twinkels in de ogen van grotduikinstructeurs vandaan komen als ze erover vertellen. Ergens naartoe gaan waar bijna niemand komt, om daar prachtige dingen te zien, is toch wel heel bijzonder.

Eenmaal thuis begon ik steeds vaker over grotduiken, mijn vriend was er zelfs verbaasd over. Het kriebelde om hier iets mee te gaan doen, na eraan geproefd te hebben. Op een beurs kwamen we de instructeur tegen die specialty-instructeurs opleidde tijdens onze cursus grotduiktechnieken in open water. Ik deelde mijn ommekeer en een paar dagen later schreven we ons in voor de ‘echte’ grotduikopleiding. Ik vind het nog steeds heel spannend, maar mijn nieuwsgierigheid wint het van de zenuwen. In september gaan we de cursus volgen en tot die tijd bereiden we ons voor. Nog een aantal maanden te gaan, dan is het zover!

Blog by Conny Keultjes