Het is de eerste keer ooit dat de voshaaien zich niet laten zien op het poetsstation. En uiteraard is dan net Frederik Nijs aanwezig bij deze duik op Malapascua. Hij zal ze deze duikvakantie dus helaas niet zien. Of toch wel?

Tekst en foto’s: Frederik Nijs

Heerlijk!

De zon is net opgekomen en we dalen af in het donkere water. Het is onmenselijk vroeg. Daar zitten we dan: onze knieën in het zand, netjes achter een touw dat over het plateau is gespannen ter bescherming van het poetsstation. We turen in het blauw, op zoek naar een schim. Maar we zien maar niks. We zijn op Malapascua, een prachtig Filipijns eiland waar het toerisme nog niet massaal heeft toegeslagen. Bovendien is het de enige plek ter wereld waar je bijna met zekerheid voshaaien kunt waarnemen. Wij hebben vandaag helaas brute pech. Het enige wat we deze duik zien, zijn bubbels. Heel veel bubbels. Op de terugweg is de sfeer somber. Natuurlijk, haaien zijn wilde dieren, je kunt ze niet dwingen om zich te laten zien. Volgens de duikclub is dit de eerste keer ooit dat er geen enkele haai werd gespot. Waarom overkomt juist ons die pech? Morgen gaat onze reis weer verder, dit was onze enige kans om de prachtige dieren te zien. Volgens de gids ligt het probleem bij de twee safari-boten die onverwacht op de site waren. De extra duikers die zij meebrachten – vooral het aan hun (duik)laars lappen van de regels – heeft de haaien vermoedelijk doen afschrikken. «Too many bubbles,» besluit hij.

Alweer een critter

Dankzij onze duikgids

Gelukkig hebben we vandaag nog twee andere duiken in het verschiet. We proberen het ons dus maar niet te erg aan te trekken. We duiken dicht bij Gato, een klein eiland ten noorden van Malapascua. Onze focus verschuift van groot leven naar macro. En wat het is mooi! Onze gids wijst wild om zich heen en we spotten critter na critter. Er zwemmen overal zeepaardjes, harlekijngarnalen, spookfluitvissen en giant frogfish: mijn bucketlist krimpt in een razendsnel tempo. Prachtige zeeslakken zijn talrijk aanwezig, en als klap op de vuurpijl spot onze gids een pygmeezeepaardje. En hoewel dit wel een bijzonder slecht moment is om een beslagen cameralens te hebben, kan ik mijn geluk niet op.

Prachtige slakjes

Klap op de vuurpijl

Knagend gevoel

Toch knaagt het missen van de voshaaien nog. We besluiten dan ook om nog een dagje extra op Malapascua te blijven. Een nieuwe kans om deze haaien te zien. Daar gooien wij onze vakantieplannen graag voor om! De volgende dag staan we nóg vroeger op, om de safari-boten voor te zijn. We springen in het prachtige heldere water en daar gaan we, fingers crossed! Dan is het zover: nog maar halverwege de afdaling seint onze gids met een hand op zijn voorhoofd: SHARK! Enthousiast nemen we plaats achter het touw. En ja hoor, daar is hij dan! Sierlijk zwiept zijn lange staart door het water. Wat een fantastisch beest. Met zijn grote ronde ogen lijkt hij zelfs iets schattigs te hebben. Maar die schattigheid verdwijnt snel wanneer je bedenkt wat voor indrukwekkend roofdier dit is. Voshaaien gebruiken hun staart als zweep om hun prooi te doden. Onderzoekers vermoeden dat deze klap zo krachtig is, dat het watermoleculen kan splitsen in water- en zuurstof. Vol ontzag spenderen we enkele heerlijke momenten met dit dier. Hij maakt een paar rondjes en komt zo dichtbij dat we hem bijna kunnen aanraken.

Yes! Voshaai

Wanneer hij het uiteindelijk voor gezien houdt, zwemmen we verder naar een tweede, dieper gelegen plateau. Daar zwaait iemand wild met zijn armen. Alweer prijs! Een grote duivelsrog zweeft langzaam over het rif, wat opnieuw een prachtig schouwspel oplevert. Wat een geluk en wat een duik! De ontgoocheling van gisteren maakt plaats voor pure euforie. Onze extra dag op Malapascua is er eentje om nooit te vergeten!

Bekijk ook: Mijn duikavontuur op de Malediven