Buceo Anilao Beach & Dive Resort: een heerlijke thuisbasis als je op duikvakantie bent op Anilao, Filipijnen. Voordat bovenstaande titel doet vermoeden dat ik ben beland op een naturistenresort zal ik dit gelijk maar ontkrachten. Toch spelen ‘nudy’s’ en ‘sandy bottoms’ tijdens mijn duikavontuur op de Filipijnen een grote rol.

Tekst & foto’s: Peter Boots

Het is hier warm, wat heet: het is bloedheet. Zelfs de Filipino’s klagen erover. Mijn smartwatch verraadt dat het op dit moment in de brandende zon 36 graden is. Hoog tijd voor een verfrissende duik. Via een smalle loopplank loop ik vanaf het strand de authentieke ‘bangka’ op. Een bangka is zo’n typisch smalle boot met twee van die lange bamboe zijsteunen die je veel ziet in Azië. In mijn fantasie moet ik bij het zien van zo’n boot gelijk denken aan een kinderfiets met van die steunwieltjes. Deze originele trimaranboten zijn kleurrijk beschilderd, maar vooral functioneel gefabriceerd van slechts hout en bamboe. Met als modern detail dat het hout is bedekt met antislip-rubber, wat als bijkomend voordeel heeft dat de vloer niet slipgevaarlijk is. En het zit natuurlijk wat aangenamer. De bangka’s liggen zeer stabiel in het water, prima boten om ons gerieflijk naar de duikstek te verplaatsen.

De originele trimaranboten zijn kleurrijk beschilderd

Piepklein

Onze duiksets staan al keurig geprept klaar, een service van de bootcrew. Door de hitte voel ik het zweet op mijn rug in het 3 mm dikke duikpak zijn weg vinden naar de lagergelegen delen van mijn lichaam. Na slechts 5 minuten varen zijn we al bij de duikstek. Met een backroll laat ik mij in het heldere water vallen. Afkoeling blijkt een deceptie… het zeewater is 30 graden! Toch voelt het fantastisch om na een paar maanden van duikonthouding weer in het tropische water te mogen zijn. Onze duikgids Enzo is een echte Sherlock Holmes in de dop. Hij vindt werkelijk alles wat een hartslag heeft, hoe piepklein ook. Met zijn pointer wijst hij nadrukkelijk op iets. Als ik op het display van mijn camera kijk en inzoom, zie ik waar Enzo op doelt. Wat een kleurrijk creatuurtje. Het blijkt een nietig slakje te zijn, nauwelijks waarneembaar met het blote oog. Ik moet veel moeite doen om de slak in mijn vizier te houden. Ook al gaat het diertje met een slakkengang, hij kruipt wel voort! Gepriegel op de vierkante centimeter tot gevolg om toch nog een behoorlijke foto te kunnen maken, maar ik krijg er lol in! 

Gepriegel op de vierkante centimeter…

Heel veel macrogrut

Hendrien (mijn vertrouwde buddy en reisgezel) en ik zijn in Anilao. Tot dusver was ik nog nooit op de Filipijnen. Maar het leek me weer eens wat anders en vernieuwend vergeleken met bijvoorbeeld Indonesië, waar ik inmiddels kind aan huis ben. Alles bij Buceo Anilao Beach & Dive Resort is er op ingesteld om het de duiker/fotograaf zo makkelijk mogelijk te maken. Dood vervolgt zijn introductie van het resort. Het Buceo duikteam biedt de mogelijkheid om op vaste tijden vier duiken per dag te maken, waarvan de vierde een nachtduik is. Anilao is een waar duikwalhalla en staat vooral bekend om zijn uitbundige macro-, nudibranch- en critterleven, zoals we dat kennen van Lembeh (Indonesië). Ja, je leest het goed; nudibranches, kortweg nudy’s oftewel naakte slakken! Veel duikers worden helemaal vurig van slakken. Onder water hangen ze in een rij om gewapend met een Inspector Gadget- loep een glimp op te kunnen vangen van een slak ter grootte van één vierkante centimeter.

Uit mijn comfortzone

Zoals ik al vaker heb geuit in mijn column in dit blad, bleken Bootsy en slakken in het verleden niet echt een match. Als fervent groothoekfotograaf moet ik mezelf hier in Anilao dwingen om mijlenver buiten mijn comfortzone te treden. Ik moet (uiteraard spreekwoordelijk, want we houden het netjes) ‘met de billetjes bloot’ om me tijdens deze duiken in Anilao te richten op het fotograferen van slakjes en macrogrut. Een kwestie van met een ander perspectief naar je onderwerpen te kijken. Dood stelt voor om vandaag, onze aankomstdag, nog een sunsetduik te maken op het huisrif. Hier ben ik zeker voor te porren. Tijdens de schemer begint het onder water al donker te worden. Mijn duikgids Enzo toont me gelijk al enkele geschikte diertjes die te fotograferen zijn, waaronder veel slakjes en critters. Een zeldzame Wonderpus Octopus verstijft door het schijnsel van mijn duiklamp. Hij vervolgt behoedzaam zijn weg en kruipt langzaam over het zand terwijl ik begerig foto’s van dit bijzondere dier weet te maken.

Cameraroom bij Buceo Anilao: Iedere fotograaf heeft hier zijn eigen werkbank voorzien van een persluchtpistool

Kijk nou, een Bobbitworm!!!

In het ondiepe gedeelte zwaait Enzo zijn pointer snel heen en weer vlak boven de zandbodem. Als gevolg van zijn gezwaai schiet als een ‘duveltje uit een doosje’ een bobbittworm in een flits uit het zand omhoog. Met de scherpe klauwen op zijn kop probeert deze angstaanjagende worm de pointer te grijpen. Wow, een Bobbittworm! Deze stond hoog op mijn wensenlijstje en ik heb ze nog nooit eerder gezien! Hier is dan dit weerzinwekkende dier met zijn op glanzend staal gelijkende lichaam, dat ongetwijfeld als inspiratie heeft gediend voor de monsters in de films zoals Alien, Tremors en Predator. Door de bruuske waterverplaatsing van de zwiepende pointer boven zijn kop dacht mr. Bobbitt dat er een smaakvolle vis voor het grijpen zwom! Waar deze worm zijn naam vandaan heeft? Google dit maar, want ik weet niet of ik dit op een nette wijze kan uitleggen.

Mr. Bobbitt. Google vooral deze naam…

Ik ‘snoot’ mee

Voldaan na deze eerste indrukwekkende duik kan ik gelijk aanschuiven in het sfeervolle restaurant. Na een heerlijke quattro stagioni pizza wordt het tijd om het zout van de duik af te spoelen en een verfrissende douche te nemen. Onze royale luxe kamer met groot balkon heeft een indrukwekkend uitzicht over zee. Ook de badkamer baadt in luxe. Na deze tropische dag is het aangenaam om even te kunnen ontspannen in de kamer met een airco. Naast onze kamer is de riante pool met een uniek infinity-uitzicht.

Kiekeboe!

Wat bedoel je met ‘sandy bottom?’

In het gemoedelijke duikcentrum worden we voorgesteld aan onze duikgids Nanie. Al snel noemen wij hem Nanny, onze oppas. Om mij goed voor te bereiden op de lenskeuze voor mijn camera, vraag ik Nanny wat voor soort duik de eerste zal zijn. “Sandy bottom,” antwoordt hij. Sandy bottom? Ogenblikkelijk krijg ik een binnenpretje en denk gelijk aan een door zand gepaneerd achterwerk. Nanny legt uit dat we een zogenaamde ‘muckduik’ kunnen verwachten. Vooral zand, dat wordt afgewisseld door koraal en rotzooi, dat ergens in de zee is gedropt. Veel diertjes maken dankbaar gebruik van deze gedumpte rommel en vinden hier hun huisvesting. Op mijn camera zet ik de 30mm close-up lens met een +10 wet-diopter om het allerkleinste spul te kunnen vergroten. Om dit pietepeuterige leven wat fraaier te belichten, beter te accentueren en meer contrast in de foto’s te krijgen, heb ik op mijn flitser een snoot gemonteerd. Iedere zelf respecterende ow-fotograaf ‘snoot’ tegenwoordig, dus kan ik niet achterblijven.

Is it a bird? Is it a plane? It’s Wonderpus!

Aangename verrassingen

Tijdens mijn eerste blik onder water lijkt de uitgestrekte ‘sandy bottom’ een desolate, uitgestorven wereld. Niets blijkt minder waar, het zand herbergt vele aangename verrassingen. Nanny wijst ons op vele uiteenlopende diertjes. Veel mooie nudy’s, garnaaltjes, froggy’s, zeepaardjes en nog veel meer van dit soort critters laten zich fotograferen. Hendrien helpt mij met het nauwkeurig richten van mijn snootflitser op het gekozen onderwerp. Het fotograferen van dit ieniemienie spul gaat me verrassend goed af. Als je er maar de tijd voor neemt en het geduld opbrengt. Nanny heeft geen enkele haast en gunt ons alle tijd. Wat een topduik op deze ‘sandy bottom’.

Bange poeperd

In het duikcentrum gaat inmiddels het gerucht dat er een gele Rhinopias schorpioenvis is gesignaleerd. Wow, een Rhino! Deze op een neushoorn gelijkende schorpioenvis durfde ik niet eens op mijn wensenlijstje te zetten, omdat hij zo zeldzaam is. Tijdens een nachtduik wijst Nanny deze unieke vis doodleuk aan. Chips, ik heb mijn 45mm macrolens op mijn camera gemonteerd. Dit wordt een lastige opgave, mede omdat Rhino aan het joggen is. Hij waggelt met zijn vinnen over het zand alsof hij de Anilao-marathon aan het lopen is. Met pijn en moeite weet ik nog een redelijke pasfoto van Rhino te maken, hoewel het geen toppertje is. Dat het fotograferen nog een streepje lastiger kan, wordt pijnlijk duidelijk tijdens een zogenamde blackwaterduik. ‘The Dude’ spoort mij aan om mee te gaan met deze variatie op een nachtduik. Elke nacht vindt er een migratie plaats op open zee. Ontelbare diepzeeschepseltjes vinden hun weg richting ondieper water.

Een megaschool trevallies schiet voorbij.

De eerste keer: black water dive

Midden op zee wordt vanaf de boot een 20 meter touw afgezonken met om de 5 meter een paar sterke lampen. Dit volle licht in de pikzwarte diepte trekt het leven aan. Wij duiken langs het touw om met onze lampen deze kleine creatuurtjes op te sporen. Nou ben ik beslist geen bange poeperd als het gaat om nachtduiken, echter dit blackwater diving is wel van een andere orde. Ik heb geen enkele referentie meer, behalve het verticale touw en de lampen. Uiteraard let ik goed op mijn trim, toch is het lastig om mijn balans te vinden en ik voel de neiging om mij ergens aan vast te pakken. Het is inktzwart, met in het schijnsel van mijn lamp ondefinieerbare witte vlekjes. Het voelt alsof ik figurant ben tijdens de ruimtereis in de allernieuwste Star Wars-film.

Veel echt leven zie ik niet en met pijn en moeite weet ik een foto te maken van een ribkwalletje compleet met zijn kleurenspectrum en een piepkleine pijlinktvis. De crew had al voorspeld dat het vanavond geen succes zou worden. “De sterren staan (letterlijk) niet gunstig” vanwege de volle maanstand en het extreem warme zeewater. Blackwater diving? Ik geloof niet dat dit per se voor mij is weggelegd. Wellicht een andere keer?

Genieten van de zonsondergang

Samenvattend

Het Buceo Resort in Anilao is ons uitermate goed bevallen. Dit kleinschalige resort ligt pal aan zee en is fraai gebouwd tegen een rots, zodat elke kamer uitzicht heeft over de bloemrijk aangelegde tuin en over de zee. Noemenswaardig is de onderscheidende kunst door het hele complex heen. Zo heeft Mrs. Santos vele ‘nudy’s’, die hier voor de deur te vinden zijn, smaakvol geschilderd op haar eigen unieke wijze. Ook hebben ze van al de aangespoelde trash en plastic fraaie kunstwerken gemaakt. Prominent is de gezellige bar, waar na de duiken de sterke verhalen onder het genot van een verfrissende cocktail onder de gasten de ronde doen. De service is prima en het restaurant heeft een afwisselende kaart, compleet met lokale Filipijnse gerechten.

Fenomenaal

De duiken in Anilao zijn fenomenaal te noemen. Wat ik fijn en afwisselend vind, is dat niet elke duik per se een macroduik hoeft te zijn. Ook de koraalriffen liggen op hooguit 20 minuten varen vanaf het resort. Een passie voor ‘nudy’s’ heb ik nog niet kunnen ontwikkelen, ook al zijn ze prachtig van kleur en structuur. Echter, critters hebben wel mijn hart gestolen. De garnaaltjes, krabbetjes, frogfish en de kleine guitige goby’s vind ik een enorme uitdaging om te kunnen fotograferen. Hier bij Buceo in Anilao vind je het allemaal, ‘right on their doorstep’!

Waarom zou je op duikvakantie gaan naar de Filipijnen?

Anilao, gelegen in de provincie Batangas, is een van de beste duikbestemmingen in de Filipijnen en ligt op slechts een paar uur rijden van Manila. Het gebied staat bekend om zijn adembenemende onderwaterlandschappen, waaronder prachtige koraalriffen, steile muren en mysterieuze grotten. Wat Anilao echt uniek maakt, is de ongelooflijke biodiversiteit – het is een hotspot voor macroduiken, waar duikers zeldzame en exotische critters kunnen spotten, zoals de flamboyant cuttlefish, mandarijnvissen en pygmeezeepaardjes. De nabijheid van de Verde Island Passage, vaak bestempeld als het “centrum van de wereldwijde mariene biodiversiteit”, betekent dat de wateren rond Anilao barsten van het zeeleven. Met meer dan 40 duikplekken biedt Anilao voor elk niveau duiker iets unieks, van ondiepe riffen tot diepe driftduiken en spectaculaire nachtduiken.

Wat is het meest bijzondere diertje om te spotten op de filipijnen onder water?

Een van de meest bijzondere en iconische dieren om te spotten onder water in de Filipijnen is het ‘dwergzeepaardje‘ (pygmy seahorse). Dit minuscule en perfect gecamoufleerde zeepaardje, vaak niet groter dan een centimeter, leeft op waaierkoralen en is bijna onmogelijk te zien vanwege zijn perfecte schutkleur. Er zijn verschillende soorten pygmeezeepaardjes, zoals de Bargibant’s en de Pontohi, die populair zijn onder duikers vanwege hun zeldzaamheid en het geduld dat nodig is om ze te vinden. Deze diertjes trekken vooral macrofotografen aan, die gefascineerd zijn door hun delicate details en unieke leefwijze.

Hoelang is het vliegen naar Anilao vanuit Amsterdam?

Om Anilao te bereiken, vlieg je eerst naar Manila, de hoofdstad van de Filipijnen. De duur van de vlucht naar Manila hangt af van je vertrekplaats. Vanuit Europa duurt een rechtstreekse vlucht gemiddeld 14 tot 16 uur, vaak met een tussenstop. Eenmaal in Manila aangekomen, is Anilao bereikbaar met de auto in ongeveer 2 tot 3 uur rijden, afhankelijk van het verkeer.