Na maandenlang afgesloten te zijn geweest voor bezoekers, kondigde Bonaire in juni aan op 1 juli eindelijk weer open te gaan. De eerste KLM vlucht stond gepland voor 2 juli, en na al veel te lang van huis weg te zijn geweest, moest en zou ik daar op zitten.

Tekst en foto’s: Ruud Stelten

Reis in het teken van corona

Het was, zoals wel enigszins verwacht, een vreemde reis, die in het teken stond van het corona virus. Op Schiphol aangekomen stonden er lange rijen bij de check-in, mensen die maanden thuis hebben gezeten en eindelijk weer op reis mochten.

Verreweg de meesten hadden een mondkapje op en hielden netjes anderhalve meter afstand. Eenmaal door security was het tijd voor koffie en ontbijt, maar tot mijn verbazing waren de meeste eetgelegenheden dicht.

Een broodjeszaak en de Starbucks waren de enige twee die open waren, en zelfs hier mochten maar een zeer beperkt aantal mensen naar binnen vanwege de anderhalve meter afstandsregel.

Voor Bonaire geen PCR test nodig

Bij de gate was er nog wat onduidelijkheid over de PCR test. Uiteindelijk bleek dat reizigers deze voor Bonaire vreemd genoeg niet nodig hadden, maar voor Curacao wel. Ik had mezelf twee dagen voor vertrek voor de zekerheid laten testen om de kans op eventuele verspreiding op het eiland tot een minimum te beperken.

Eenmaal in het vliegtuig lag er op elke stoel een grote zak met eten, drinken en snacks. Dit was ruim voldoende voor de vlucht.

Het cabinepersoneel kwam slechts 1 keer langs om een warme maaltijd te brengen, om zo het contact met reizigers tot een minimum te beperken. In het vliegtuig had iedereen ook netjes een mondkapje op, wat wel een gerust gevoel gaf.

Welkom op Bonaire

Na een lange zit van zo’n 10 uur hoorde ik de verlossende woorden: “welkom op Bonaire”. De procedures op Flamingo International Airport duurden allemaal wat langer dan normaal, maar uiteindelijk verliep de aankomst netjes en georganiseerd. Rijdend langs de azuurblauwe zee verheugde ik me op de volgende dag, eindelijk weer duiken!

Tori’s Reef

Mijn eerste duik is bij Tori’s Reef. Het warme water voelt vertrouwd, als thuis. Eenmaal op het rif aangekomen merk ik meteen dat er iets veranderd is.

Er is meer leven, meer activiteit. Honderden chromis dartelen van de ene naar de andere kant van het rif, amberjacks schieten voorbij op zoek naar een maaltje en net onder het oppervlak patrouilleren een paar enorme barracudas.

In het ondiepe ontdek ik een veld met tientallen conchs, zoveel heb ik er op Bonaire nog nooit bij elkaar gezien.

Het is niet verwonderlijk dat er onder water zoveel veranderd is; er zijn de afgelopen maanden nauwelijks duikers in het marine park geweest. Zelfs nu er weer mondjesmaat toeristen uit Europa toegelaten worden, is het nog steeds erg rustig.

Hima Hooker

Tijdens een rondje langs de zoutpannen zie ik slechts 2 pickups staan bij de duikstekken, daar waar er normaal gesproken alleen al een stuk of 10 bij de Hilma Hooker of de Zoutpier staan. Dat is uiteraard niet goed voor de economie, maar voor de paar geluksvogels die hier nu kunnen duiken wel erg lekker.

Ik ga de komende tijd met volle teugen genieten!