Hoopvol loop ik na het ontbijt naar de receptie van ons hotel in Marsa Alam. Misschien is onze duikkoffer met de volgende vlucht vanuit Düsseldorf aangekomen. Het kon toch zo zijn dat onze koffer van de bagageband is gevallen? En dat het grondpersoneel had bedacht dat de koffer wel met de volgende vlucht mee kon? Ja, de geest van een mens kan creatief zijn en op deze manier hoop houden. Maar helaas, er staat geen koffer op mij te wachten.  

Tekst en foto’s : Harriët Plantinga  

Vastbesloten ben ik om deze grote teleurstelling niet onze vakantie te laten verpesten. Met een ferme pas loop ik naar het duikcentrum. Mijn man sjokt achter mij aan, zwaar in de mineur. Hij somt allemaal op wat er in de duikkoffer zit en mijn dochter helpt hem dapper om het lijstje compleet te krijgen. Het grootste deel van onze duikuitrustingen zit erin.

‘Mam, jouw nieuwe duikbril op sterkte zit er ook in!’  Ik draai me om en zie de afschuw in haar ogen. Ik knik met een strak gezicht en herinner mij nog het bezoekje aan SubLub Voerendaal vlak voor onze vakantie. Ik zat al een tijdje te denken over een duikbril op sterkte, zeker nadat ik een duik had gemaakt met contactlenzen met een leesgedeelte. Dat was niet zo succesvol; het leesgedeelte zat niet waar het moest zitten en het aflezen van mijn duikcomputer ging nogal moeizaam. Gelukkig heb ik een geduldige man die af en toe mijn pols vastpakte om zo zelf op mijn Suunto even het aantal bar te checken. Toeval wil dat ik deze vakantie ook contactlenzen mee heb genomen – zonder leesgedeelte, zodat ik toch kan duiken en iets onder water kan zien. 

De pechvogels, toch nog lachend

Duiklamp foetsie 

Mijn dochter probeert ondertussen haar eigen teleurstelling een plekje te geven. Zij had bij diezelfde SubLub een mooie duiklamp gekocht, betaald met het geld dat ze verdiend had met een niet al te leuk vakantiebaantje. Mijn man houdt niet zo van nachtduiken, terwijl zij en ik ons al dagen verheugd hebben op een nachtduik bij het mooie huisrif van Gorgonia Beach, ieder met een eigen duiklamp. Nu beiden zonder duiklamp, want die van haar zit ook in de duikkoffer, natuurlijk zonder batterijen. Gelukkig is de duiklamp het enige van haar dat in onze duikkoffer zat. De rest heeft ze in haar koffer kunnen proppen.  

Dan maar huren 

We melden ons bij het duikcentrum en mijn man probeert duidelijk te maken dat we eigen duikspullen hebben, maar dat deze nog vermist zijn. En dat we voorlopig alles willen huren. Met nadruk op voorlopig – hoop doet tenslotte leven. Misschien hadden we deze exercitie een dag later moeten doen, want een wetsuit passen terwijl het 30 graden is, is niet aan te bevelen als je een korte nacht hebt gehad. En nog ongelooflijk baalt van het verlies van al je duikspullen. Droevig pakt mijn man de enige nog in zijn maat beschikbare wetsuit en beteuterd kijkt hij door de gaten in het pak naar mij. Ik gebaar dat hij niet moet zeuren, we zijn tenslotte in Egypte en de zee ligt aan onze voeten. Drie wetsuits later ben ik zelf ook niet meer zo optimistisch; de knokkels van mijn handen zijn opengegaan door het aantrekken van de te kleine wetsuits.   

Een wetsuit met daaraan een kap wat ik IDEAAL vond!

Na een dik uur hebben we alle materialen geregeld en zitten we uitgeput met een biertje aan het zwembad. ‘Mama, weet je wat je ook kwijt bent? Je mooie roze duiksokjes en je haarkapje met daarop die leuke hamerhaaien.’ Ik denk dat ik niet aan mededuikers hoef te vertellen hoe je gaat wennen aan je eigen duikspullen. Bijvoorbeeld aan je eigen trimvest waarbij je precies weet hoe hard je op de inflator moet drukken om de juiste hoeveelheid lucht te laten ontsnappen. Ter informatie; bij de gehuurde trimvesten lukte het tijdens het duiken niet om de lucht in het trimvest goed te regelen, waardoor ik op het einde van de duik als een jojo door het water ga.

En ik denk dat duikers met lange haren weten hoe irritant het is als die haren om je hoofd heen dwarrelen bij het duiken. Bij mijn allereerste duiken schrok ik me wezenloos als er een pluk haar plotseling in mijn gezichtsveld kwam. De commerciële duikwereld speelt daar handig op in dus ik ben/was trotse bezitter van twee mooie haarkapjes. Eerlijkheidshalve moet ik wel zeggen dat ik tijdens deze vakantie heb gedoken met een wetsuit met daaraan een cap wat ik ideaal vond! ‘Dat had je anders niet geweten, mam.’ Dat hoeft mijn dochter er natuurlijk niet zo in te wrijven, maar eerlijk is eerlijk. Ik heb ook met haar trimvest mogen duiken; een nieuw model met een fijne pasvorm en daar kan ik ook wel aan wennen. Mijn man mokt. ‘Ik wil gewoon mijn Bare wetsuit terug en mijn eigen trimvest.’  

Ik hoor hem iets mompelen van ‘Ze moeten verdorie van onze spullen afblijven.’

Rotgevoel

Iedere dag loopt hij naar de receptie om te kijken of er een verdwaalde duikkoffer staat. Ondertussen heeft hij overal melding gemaakt van de vermissing; de luchthaven in Düsseldorf, de vliegmaatschappij, de reisorganisatie, de reisverzekering… Ook heeft hij de sleutelcode van het slot van de duikkoffer gegeven want de reisleider zei dat het slot op de duikkoffer misschien wel de reden is geweest om de duikkoffer eruit te pikken… Ik probeer met mijn man nog een discussie te starten over het feit of het wel zo slim was om alle duikspullen in een duikkoffer te doen. Iedereen kan zien dat daar duikspullen inzitten en men weet dat het meeste materiaal nogal kostbaar is. Ik hoor hem iets mompelen van: ‘Ze moeten verdorie van onze spullen afblijven.’ Vervolgens loopt hij weg naar de receptie (want je weet het nooit) dus een goed gesprek zit er even niet in.

Ondanks het rotgevoel en het matige huurmateriaal maken we fijne duiken, natuurlijk met onze eigen ademautomaten en duikcomputers die we altijd in de handbagage doen. We genieten van de ‘huis-octopus Hank’ en ik ben iedere keer zo blij dat ik Hank weer zie, dat ik de blaren op mijn voeten van de huurvinnen bijna vergeet. We maken een prachtige nachtduik met een huurlamp met maar de helft van het lumen die de nieuwe lamp van mijn dochter had, maar dit vergeet je als er een schildpad over je heen zwemt.  

Hank, the octopus

Telefoontje 

Het tijdelijk huren wordt huren voor de hele vakantie omdat de duikkoffer spoorloos blijft. Twee weken na thuiskomst krijgt mijn man een telefoontje vanuit Duitsland. Het is de luchthaven van Düsseldorf; onze koffer staat daar nog en ze willen deze opsturen. Ondanks dat het adres ook op het bagagelabel staat, geeft mijn man enthousiast en op hun verzoek nogmaals ons thuisadres door. Zes weken later en heel veel telefoontjes van mijn man naar het nummer waarmee hij was gebeld, is de duikkoffer nog niet bij ons gebracht. Dochterlief heeft grote moeite om te accepteren dat we onze duikspullen nooit meer zullen zien en na acht weken besluit ik daarom met beide dochters een roadtrip te maken naar Düsseldorf.

Ik zou hierover een aparte column kunnen schrijven, maar ik denk dat ik voldoende zeg dat dit plan erg slecht was voor mijn bloeddruk; van het kastje naar de muur en terug… Eind van het verhaal is dat de balie die gebeld heeft over onze gevonden duikkoffer, niet meer bemand wordt. Wegens personeelstekort zijn alle koffers overgedragen aan de luchthaven. Alleen weet de mevrouw van de afdeling lost property (die met een reden achter beveiligd glas zit) dat niet en zij blijf ons terugverwijzen naar de desbetreffende maatschappij.

We besluiten dat we lang genoeg hebben getreurd en de dag na ons bezoekje aan lost property gaan we naar SubLub in Voerendaal; eerst maar eens een nieuwe duiklamp aanschaffen! We zijn er alleen nog niet over uit of we weer een duikkoffer aanschaffen of gewoon een stevige saaie zwarte koffer. Wel weten we dat we nooit meer gaan vliegen zonder een AirTag want we zijn ervan overtuigd dat onze duikkoffer toch ergens op het vliegveld op Düsseldorf staat… Onze heenreis was op 28 mei; van Düsseldorf naar Marsa Alam. Waarschijnlijk heeft onze duikkoffer nooit de luchthaven van Düsseldorf verlaten. Onze duikkoffer was één van de drie koffers. De ander koffers zijn keurig aangekomen in Egypte.

Vier maanden later….

Je gelooft het bijna niet… na vier maanden kregen we opnieuw een telefoontje van de luchthaven in Düsseldorf. Onze koffer was via Iran weer teruggekomen in Duitsland. Zodra we konden, zijn we in de auto gestapt en hebben ons gemeld bij het informatiepunt Arrivals. We hadden de opdracht gekregen om ons te melden bij bagageband zeven. Het is best lastig om daar te komen als je niet net uit een vliegtuig bent gestapt.  

De dame (natuurlijk weer achter veiligheidsglas) begon direct met het stellen van vragen waar we geen antwoord op hadden. Mijn man is een zeer geduldig man en begon alles rustig uit te leggen. Maar ik zag plotseling de deur waar we de vorige keer ook doorheen waren gegaan naar de bagageband en ik sprintte ernaartoe, mijn man achter mij aan meetrekkend want hij moest de communicatie doen. Mijn Duits is tamelijk belabberd, helemaal als je moet communiceren door een intercom. Hij sprak duidelijk het doorgegeven nummer in en als in een sprookje ging de deur open. Een alleraardigste jongeman liep met ons mee naar de ruimte bij bagageband zeven en ik zag direct tussen de vele koffers onze duikkoffer staan. Ik hoefde nog net niet te huilen. 

Thuisgekomen wilden we direct kijken of al onze spullen er nog in zaten. Helaas wisten wij niet meer de code van het cijferslot. Gelukkig ons kind wel en na het openen ontdekten we dat alles compleet was. Nu nog even onze verzekeraar informeren over deze onverwachtse wending – en de volgende duikvakantie boeken!