Monique Tarée besloot acht jaar geleden haar hebben en houden achter te laten en op het eiland Roatan haar geluk te beproeven. Nu is ze fanatiek onderwaterfotograaf en geeft les als duikinstructeur. Het wrak El Alguila behoort tot haar favorieten.
Tekst en foto’s: Monique Tarée
Ik ben altijd aangenaam verrast als er familie of vrienden mijn kant op komen, omdat het eilandleven in Roatan soms moeilijk uit te leggen is. Het is nóg leuker als ze van duiken houden. Zoals Annet, die een paar jaar geleden haar PADI AOWD bij mij heeft gevolgd. Mijn idee is om samen met haar voor dag en dauw het wrak El Aguila te bezoeken.
De Adelaar
Volgens de zoon van de voormalige burgemeester van Roatan was vrachtschip El Aguila (letterlijk: de adelaar) op weg van Puerto Cortes naar Haïti met een lading beton. Het schip werd vernield in de buurt van Utila (ander eiland van Honduras), vermoedelijk door sabotage. Jarenlang heeft El Aguila daar gedeeltelijk ondergedompeld gelegen. Totdat het hier in Roatan werd afgezonken om als kunstmatig rif te dienen. Omdat het een populaire duikstek is, kom je er later op de dag meer duikers dan vissen tegen. We zetten daarom onze wekker om vijf uur ’s ochtends en een half uur later zijn we bij mijn buurman, Jackson Diveshop. Een kop koffie later stappen we op de duikboot. De boottrip is maar tien minuten en net voordat de zon op komt, dalen we af. We gebruiken de ankerlijn die bevestigd is aan de achterkant van het schip op 24 meter diepte.
Voordat het vrachtschip El Aguila tot zinken werd gebracht, is het voor sportduikers aangepast. Je kunt de open ruimtes in en op zoek gaan naar de vaste bewoners.
De contouren van El Aguila
Het begin is spannend, we kijken in het donker de diepte in. Al snel zien we met onze duiklampen 12 meter onder ons de contouren van El Aguila opdoemen. Scholen horse-eye jacks zwemmen voorbij en een prachtige adelaarsrog stijgt op vanaf de zeebodem. Het plankton is buitengewoon actief. De vissen zijn volop op jacht. Hun ontbijt staat klaar voor een nieuwe dag. Het is verbazingwekkend om te zien hoe druk het op het rif kan zijn als iedereen op land nog in diepe rust is. We beginnen onze tour aan de achterzijde. Het schemert nog. Er is een interessante smalle lange gang onder het schip op 30 meter, onze buik raakt net niet de zeebodem. Zonder ons hoofd te stoten, zwemmen we er voorzichtig doorheen. We komen uit aan de zijkant en aan de linkerkant zitten enkele ramen. Ik kijk naar binnen en ontdek een immense laadruimte. Uit het zand duiken honderden garden eels op uit hun kleine holletjes. Ze bewegen vrolijk, op en neer, alsof ze dansen. Het wrak is 70 meter lang en is in drie delen gebroken toen orkaan Mitch hier raasde in 1998. Bij het middenstuk zwemmen we tussen en onder de platen door.
De boeg van het schip is nog steeds in dezelfde staat en ligt in de orginele positie. De mast reikt tot 15 meter diepte en is het vaste onderkomen van een groene murene. We hebben geluk, hij ligt achter een richel verstopt. We stijgen naar 20 meter diepte zodat we nog een minuut of tien hebben om rond de boeg te kijken.
Critters
In de koralen vinden we critters zoals vuurwormen, hooiwagenkrabben en anemonen. Vooral de wand van de boeg is prachtig begroeid met koralen. In de mast spot Annet nog een juveniele gevlekte riddervis. We kunnen het niet laten om vanaf de boeg een paar meter naar beneden te duiken. Het is niet voor niets dat Anthony’s Key Resort het schip in 1997 hier heeft laten afzinken.
Na het verkennen van de boeg is het namelijk nog geen vijf minuten zwemmen naar het rif, dat dicht bij de kust ligt. Zo hebben we een langere duiktijd ondanks de diepte en kunnen we in ondiep water het rif nog verder verkennen. Op 15 meter komen de groupers ons al tegemoet. Ze zijn van een mooi formaat, tussen de 1 en 1,5 meter. Nassau-,tiger- en yellowfin groupers zwemmen nieuwsgierig om ons heen. Onze safety-stop is op deze manier een mooie afsluiting van de duik!
