Er zijn zoveel verschillende soorten dieren dat het soms moeilijk is ze te herkennen, zelfs als ze recht voor je neus zitten. Je zult niet de eerste duiker zijn die tijdens een duik instemmend knikt als ik als gids iets bijzonders aanwijs, terwijl je ondertussen nog verwilderd rondkijkt.
Tekst & foto’s: Anke Westerlaken
Tijdens een duikreis in de Malediven leerde ik Laura kennen. Een dame uit London met Aziatische achtergrond die al 25 jaar in de Malediven komt om te duiken. Toch was dit de eerste keer dat ze met ons mee was en tijdens mijn openingsbriefing vertelde ze waarom. De gidsen van de boot waarmee ze altijd meeging, zaten haar in de maling te nemen. Ze was het zat en daarom kwam ze dit keer bij ons. Wat een bijzondere reden, dit had ik nog niet eerder gehoord.
Slakjes?
«Hoe bedoel je in de maling nemen?», vroeg ik haar. Ze vertelde: «Nou, die gidsen wijzen iedere keer iets geks aan en zeggen dan dat het een slakje of zo is. Tja, je denkt toch niet dat ik gek ben!»
«Er zijn echt slakjes die heel lastig te herkennen zijn, zoals als de Maldivische sponsslak die eruitziet als een spons, maar toch echt een slak is», zei ik, terwijl ze me met vragende ogen aankeek. Ik vroeg haar tijdens een van de komende duiken aan te wijzen wat ze bedoelde en dat zou ze zeker gaan doen.
Na de briefing was het eindelijk tijd om te duiken en die eerste duik was fantastisch: een lichte stroming, wat grote roggen die ons passeerden en een zwartpuntrifhaai die midden in onze groep nieuwsgierig rond keek.
Ik heb Laura de hele duik niet gezien, maar toen we terug aan boord waren, vertelde ze dat ze het heerlijk had gevonden.
Wat een goed begin van deze week met leuke mensen, lekker duiken en dan ook nog eens haaien en roggen zien.
Atari Atoll
Na een paar dagen kwamen we aan in het zuiden van de Atari Atoll, dat bekend staat om zijn populatie aan jonge walvishaaien. De boot parkeerden we in de lagune van Dighurah waar we ook de nachtduik gingen maken. Het was nog vroeg in de avond en het weer was rustig. Toen we het water in sprongen, zag ik dat Laura vlak bij me was en ik dacht er aan om de sponsslak op te zoeken. Nu ben ik geen slakkenspecialist maar ik weet wel dat deze slak vaak in ondiep water zit en vaak over het zand kruipt uit de stroming vandaan. En dus ging ik met mijn groep die kant op waar ik dat kon vinden.
Gevonden
Het duurde niet lang voor ik de eerste vond en ik keek achterom om Laura te zoeken. Samen met haar buddy was ze wat achterop geraakt, maar ik kon haar nog net zien. Ik wees het blauwzwarte diertje eerst aan voor andere duikers en wachtte tot ook Laura en haar buddy dichtbij waren. Ik tikte met een stalen pen op mijn tank en flikkerde wat met mijn lamp om haar aandacht te krijgen en dat lukte. Toen Laura bij me was, zette ik een spotlicht op het slakje en Laura begon heftig te knikken. Bingo! Het kleine blauwzwarte diertje heeft vijf grote uitsteeksels waardoor het op een spons lijkt, een daarvan is het hoofd. Ik wees het aan en tikte even tegen mijn eigen hoofd om het te verduidelijken, terwijl Laura me een vragende blik toewierp.
Spons
Eenmaal terug op de Dhoni, onze duikboot, kwam Laura direct naar me toe.
«Hey Anke, dat is inderdaad dezelfde spons die die andere gidsen ook aanwezen! En die nare jongens deden dat keer op keer, echt vervelend», vertelde ze. Dat had ik al gedacht en ik begon te lachen. Ik vertelde haar dat het echt een slakje is en geen spons. De slak lijkt alleen op een spons en gebruikt dat waarschijnlijk als verdedigingsmechanisme. Als je namelijk niet gezien wordt, kun je ook niet worden opgegeten.
Gelukkig heb ik nog wat foto’s die het diertje duidelijker laten zien en die toonde ik haar later aan boord. Ze keek me met grote ogen aan en sloeg haar hand voor de mond. «Oh wat erg en ik heb ze nooit geloofd», mompelde ze nog. Zo zie je maar weer, niet alles is wat het lijkt!
Love life… Blow bubbles