Op het ene moment lig je ontspannen tussen zachtaardige walvishaaien, op het andere moment klopt je hart in je keel doordat een grote witte haai je aankijkt. Klaudie Bartelink bezocht samen met Ben Stiefelhagen zowel de Zee van Cortez als Guadalupe met een liveaboard.
Tekst en foto’s: Klaudie Bartelink & Ben Stiefelhagen
Tussen de 85 en 220 walvishaaien moeten hier te vinden zijn in de baai. Ze komen in de zomer naar deze plek, Bahia de los Angeles, Mexico, om te foerageren. Hoewel die aantallen aanzienlijk zijn, blijkt het toch een lastige klus om er eentje te spotten. Dankzij hun patroon vallen ze nauwelijks op in het bewegende water. Maar de lokale vissers die deze tocht begeleiden, hebben verstand van zaken.
We concentreren ons op de vinnen die uit het water steken. Na een half uurtje is het raak! Vijf walvishaaien draaien cirkels om ons heen. Mogen we? Mogen we? Van de schipper hebben we duidelijke regels gekregen: goed afstand houden, niet achter ze aan zwemmen. Laat de walvishaai naar jou toekomen. Dan mogen we het water in. Het zicht is 5 meter. Waar zijn ze? Daar! Een walvishaai van wel 10 meter zwemt langzaam aan me voorbij. En nog een. En nog een. Het is zo onwerkelijk. En dan te bedenken dat ze zich voeden met kilo’s plankton.
Terwijl de walvishaaien zich voeden, kijken ze je continu aan.
Je vergeet bijna te ademen. Het lijkt wel een droom. Ze houden hun bek wijd open. Remora’s liften mee en ‘onderhouden’ hun gastheer door hem te ontdoen van parasieten. Het is makkelijk om de walvishaaien van elkaar te onderscheiden. Niet alleen door de grootte, maar ook door de kleuren en de vormen. We zijn een paar uur te gast in hun territorium en doen ons best om ze niet al teveel te verstoren. Wat een prachtig begin van de vakantie!
Spelen met zeeleeuwen
Onze duikreis begon in het snikhete Mexicaanse San Felipe, een in slaap gevallen vissersdorp met een kleine haven. Daar stapten we aan boord van de liveaboard Nautilus Gallant Lady. Na een nacht varen kwamen we aan in Bahia de los Angeles, waar we ons walvishaaienavontuur beleefden. We zijn nog maar nauwelijks bekomen van deze schitterende dieren, of de volgende droom dient zich aan.
Iets zuidelijker in de zee van Cortez ligt het eiland San Pedro Martir. Als we aankomen op onze ankerplaats, horen we al zeeleeuwen brullen. Net als leeuwen en olifanten leven ze in harems. Een mannetje beschermt vele vrouwtjes en puppy’s. Ik spring samen met Ben het water in en we zwemmen boven water richting het eiland. Zodra we de bodem zien, laten we ons zakken. En dan schieten de zeeleeuwen als torpedo’s vlak langs ons heen! Daar is tevens de leider van de harem. Hij is niet te missen, want hij heeft als enige een rare bult op zijn voorhoofd.
Zeeleeuwen, de acrobaten van de zee!
We zwemmen nog iets meer richting rotswand en de leider blaast een soort bubbelgordijn in een rechte lijn. Hij maakt hiermee duidelijk waar zijn territorium is. Ondertussen gromt ie hard. Passeer je als duiker die lijn, dan komt hij recht op je af om je te intimideren. Beetje oppassen geblazen dus. Achter de lijn is er niets aan de hand. Daar komen de vrouwtjes en de puppy’s met je spelen. Ik ben benieuwd of ze een soort emotie hebben.
Ik kan me namelijk voorstellen dat ze veel lol hebben over de onhandigheid waarmee wij onszelf door het water bewegen. Zij zijn enorm snel, soepel en wendbaar. En dat tonen ze maar al te graag! Ze volgen ons tot we bijna weer bij de boot zijn. Actieve, speelse beesten die echt interactie met je zoeken. We maken zes duiken rondom dit eiland. Niet alleen de zeeleeuwen zijn een grote belevenis, maar ook de koralen zijn wonderschoon. Grote velden groene koralen die vanwege de keur van het skelet zwarte koralen worden genoemd.
Enorme inktvis
En dan is er nog een uitsmijter. Deze trip beloofde ons een ontmoeting met een Humboldt inktvis. Een enorm dier, waarvan het lichaam alleen al enkele meters groot is. De soort leeft kilometers diep in zee en komt ’s nachts naar boven om te jagen. Te gevaarlijk om een duik te maken, maar daar hebben de duikorganisaties een oplossing voor gevonden.
Op het dek staat een kooi met een kunststof koker waar de tentakels van deze inktvis niet doorheen kunnen. De kooi wordt aan een hijskraan gehangen en daar kunnen wij dan in staan. Helaas is vandaag de hijskraan stuk gegaan. De bemanning doet nog een poging om ze met lijnen en licht naar het oppervlak te lokken, maar dat is meer voor de show dan dat het wat oplevert.
Maar, bij Isla Pescado maken we een mooie duik waar veel inktvissen leven – van helaas een veel kleiner formaat, maar daarom niet minder leuk! Ook ontdekken we ander bijzonder zeeleven, zoals grote kaakvissen en goby’s, die om de beurt uit het zand schieten om de omgeving te scannen. Dat levert mooie foto’s en filmbeelden op.
Wat een luxe
Het leven aan boord is luxe. Het eten is heerlijk. De kok maakt vier maaltijden per dag; een koud ontbijt, warm ontbijt, lunch en diner. En dan is er ook nog borreltijd. Het schip zelf is niet groot, maar we hebben een prachtige, ruime hut van alle gemakken voorzien. Kingsize bed, grote badkamer, genoeg water, dik tapijt, dressoir om de camera’s en lampen op te laden en te prepareren. Ook een groot beeldscherm, koelkast en magnetron. Misschien bedoeld om de hut wat op te leuken, want er wordt waarschijnlijk nooit gebruik van gemaakt.
Na drie duiken is het rond 16:30 uur zeer goed toeven in de bubbels
De klap op de vuurpijl is het bubbelbad op het voordek. Op het duiken na, is het overdag te heet om buiten te komen, er is nergens schaduw op het dek. Maar, na drie duiken is het rond 16:30 uur zeer goed toeven in de bubbels met uitzicht op grote vogelkolonies zoals blauwvoetgenten en pelikanen, en natuurlijk de zeeleeuwen die rusten op de rotsen. De vogels vliegen ’s avonds naar het eiland om er de nacht door te brengen.
Honderden dolfijnen zwemmen om de boot en jagen op grote scholen sardines die uit het water springen. De ondergaande zon en de omgeving zijn onbeschrijfelijk mooi. Het is tientallen kilometers van de bewoonde wereld. Wat een heerlijke rust!
Op naar de volgende liveaboard
Toen we duikreis naar de Zee van Cortez boekten, besloten we aansluitend met een liveaboard naar Guadalupe te gaan. Als we er dan toch zijn… Van San Felipe worden we in drie uur naar een hotel in Ensenada gebracht. We kunnen hier onze bagage kwijt, gebruikmaken van het zwembad en WiFi. Op loopafstand is een leuke boulevard waar het overdag gezellig druk is.
’s Avonds pikt een grote touringcar ons op, waar onze medereizigers ook al aan boord zijn en we zetten koers naar de liveaboard Nautilus Explorer. Ook dit is een mooi schip, van alle gemakken voorzien. De hutten zijn netjes en er is genoeg ruimte om je even terug te trekken: de grote salon en eetruimte zijn gescheiden en je kunt zo in alle rust je foto’s bekijken of even een boekje lezen. Al snel komen we erachter dat duiken in de Pacific een stuk ruiger en kouder is dan de Zee van Cortez… We hebben dan ook maar net genoeg kleren voor boven water en neopreen voor onder water bij ons!
Duikers mogen in de kooien die op acht meter diepte hangen.
Grote witte haaien
‘Shaaaaaoorrrrrk!!!’ klinkt het over het dek. Met de geur van dikke stukken bevroren tonijn is de haai vanuit grote diepte naar de oppervlakte gelokt. In de zomer verzamelen zich ruim 200 grote witte haaien bij het eiland Guadalupe. Dan is er voedsel genoeg. Haaien eten de koppen van Guadalupe zeeberen. Deze soort was ooit bedreigd, maar vormt nu weer een gezonde populatie.
Duiken met de grote witte haai staat al jaren op mijn verlanglijst. In Mexico is daarvoor dit indrukwekkende evenement opgezet. De eerste duikers liggen al om 6:00 uur in het water. Ik kijk het nog heel even aan en check mijn videobehuizing en lampen. We zijn om 8:00 uur ingepland voor de ‘diepe duik’. Het luik in de kooi is krap, de kooi zelf is groot. Via een trapje klim ik in de kooi. En dan dalen we langzaam. Beetje spannend, omdat je wel goed moet kunnen klaren. Je kunt de lift niet zelf stilzetten! We hangen stil op acht meter en onder de boot zie ik een hele grote school vis. Ze wijken uit elkaar. Daar is de eerste haai!
Het is ongelooflijk hoe helder het water is. Heel traag beweegt hij richting onze kooi. Door de surrealistische breking van het zonlicht zo vroeg in de ochtend, lijkt het wel of ik droom. De haai wordt groter en groter. Bizar indrukwekkend om een grote witte haai van zo dichtbij te zien. Ik houd mijn adem in, maar hij is totaal op zijn gemak en observeert uitvoerig welke rare mensen er nu weer gearriveerd zijn. Ik vergeet helemaal te filmen, maar krijg nog genoeg kansen de komende dagen. Met een zicht van 30 meter kun je hier de haaien minutenlang en van heel dichtbij bewonderen.
De witte haai is duidelijk op zijn gemak en observeert uitvoerig welke rare mensen nu weer zijn gearriveerd
Duikers en niet-duikers voor witte haaien
Deze attractie heeft weinig met duiken te maken. Het is meer een activiteit waar duikers en niet-duikers, jong en oud, aan kunnen deelnemers. De groep is dan ook een bont internationaal gezelschap. Sommige deelnemers hebben deze trip al jaren op de bucketlist staan, boekten het twee jaar geleden en haalden hun hele spaarrekening leeg. Ook zijn er mensen die in de drie dagen die we duiken, slechts één keer 5 minuten hun hoofd onder water steken en het dan wel gezien hebben.
Voor de witte haaienencounter hoef je niet te kunnen duiken. In een snelkookpansessie wordt efficiënt uitgelegd hoe een automaat werkt en dan mag je in de oppervlaktekooien. Duikers mogen vier keer per dag in de kooien die op acht meter diepte hangen.
De rest van de dag kun je besteden in de oppervlaktekooien mits er plaats is. Eigenlijk hoeven we nooit te wachten. Alle duikers duiken service supply, oftewel met lucht van boven aan een lange slang. Alles is goed beveiligd. De regels voor de organisaties die deze reizen organiseren, zijn door incidenten in de loop der jaren steeds strenger geworden. Het komt allemaal zeer professioneel en veilig over.
Maar, toch kan het weleens misgaan. Afgelopen november kwam er een haai vast te zitten die zichzelf zo erg verwondde, dat hij is overleden. Dat is vreselijk natuurlijk en dan vraag je je af of we dit soort toerisme nog moeten willen. Het is altijd zo dubbel, want toeristen beschermen de haaien ook doordat het voor de organisaties en Mexico zelf een belangrijke inkomstenbron is. Als je mij vraagt of ik uit de kooi zou willen zwemmen, dan zou mijn antwoord negatief zijn. De bek vol tanden, de snelheid en heimelijkheid waarmee ze kunnen manoeuvreren, boezemen mij niet alleen ontzag, maar eerlijk gezegd ook wel een beetje angst in.
De combi van de twee reizen was fantastisch omdat ze zo van elkaar verschilde. En wat is dat deel van de wereld toch bijzonder!
Info
Voor deze twee liveaboards kun je het beste vliegen naar San Diego, een leuke stad waar je rustig wat langer kunt verblijven. De vlucht hoeft niet duur te zijn. Je dient wel over te stappen waardoor je minimaal 14,5 uur onderweg bent. Vervolgens ga je met de bus de grens van Tijuana over en door naar San Felipe. Daar stap je op de eerste liveaboard.
Gallant Lady & Nautilus Explorer
In de Zee van Cortez trek je eropuit met de Nautilus Gallant Lady. Een goed schip met hele ruime, luxe hutten. Op het dek was bij onze trip weinig ruimte omdat de grote kooi er stond voor de duik met de reuzeninktvis. De liveaboard in Guadalupe is de Nautilus Explorer. Een groot schip van alle gemakken voorzien. De hutten varieren van klein tot ruim. Verder is het een fijn groot schip.
Ik lag iedere dag zes uur lang in het koude water. De warme jacuzzi boven op het dek was heerlijk aan het einde van dag. De lunch was heel goed geregeld. Mocht je die een keer missen, kon je altijd later een bord eten halen.
Watertemperatuur
De watertemperatuur van de Zee van Cortez was 28 graden en de Stille Oceaan (Guadalupe) 22 graden.
Beste reisperiode voor witte haaien
Deze combinatietrip doe je in de zomer. De witte haaien migreren; ze zijn er niet in de winter.
Touroperator
Bekijk ook: Lezersreizen DUIKEN 2020 en 2021
