We rijden over de snelweg. Onderweg passeren we molens en indrukwekkende bruggen. Waar we ook kijken, overal is wel ergens water dat in goede banen geleid wordt. Achterin de uitgestrekte weilanden rijden geel/blauwe treinen. Vliegtuigen hangen in de vorm van ‘haaien’ in de lucht. We kijken elkaar aan… het plan is geboren. Ik ben trots op ons kikkerlandje en zal jullie dat op mijn manier laten zien ook. Typisch Hollands!
Tekst en foto’s: Janny Bosman
Voor dit typisch Hollands artikel hebben we een draaiboekje gemaakt. Onderwaterfotografie hoort spontaan te zijn vind ik, maar wat we nu voor ogen hebben vergt wat meer voorbereiding dan alleen de perslucht- of snorkelspullen. Regelmatig laden we de auto in met touwen, planken, trapje, zeilen, stokken en luchtbed. Het plan is er spontaan en snel, maar de uitvoering levert nog wel het nodige zoekwerk op naar de geschikte plekjes.
Struikelblok
Het water in- en uitkomen is overal een struikelblok. Maar we gaan door totdat we de beste plek hebben. En met de creativiteit van Bruno lukt het telkens weer. Ikzelf zou het water nog wel in gaan, maar jullie raden het al… eruit gaat echt niet zegt hij dan. Strubbelingen genoeg, dan weer glijden we onbedoeld grotendeels het water in en daar worden we door de politie gesommeerd de auto weg te halen. De vele passanten beleven net zoveel plezier aan onze avonturen als wijzelf. Een aanrader om zo eens op stap te gaan, plezier en hilariteit is verzekerd!
Blauwe vogel, typisch Hollands
Voor deze locatie hebben we lang moeten zoeken. In gedachten zien we onszelf al liggen op de startbaan van Schiphol in een watergreppel. Alle gekheid op een stokje, maar waar vind je een locatie? We zoeken en zoeken en zijn altijd alert wanneer we onderweg zijn. Niets, totdat we vanwege een wegomlegging op een binnendoorweg komen en gelijktijdig «Yes!» roepen. We keren en inspecteren de locatie. Het parkeren is niet mogelijk en de beveiliging rijdt af en aan. Dat wordt een eindje sjouwen en sjokken om op de geschikte plek te komen. Maar het moet lukken! Wanneer het weer opklaart en er een mooie wolkenlucht is, gaan we hier naartoe.
In de sloot
Dan is het zover. Een mooie dag met fraaie wolken is aangebroken en de auto is volgeladen met de nodige hulpmaterialen. Vanuit mijn positie in de sloot kan ik niet snel genoeg zien wanneer de vliegtuigen langskomen, dus Bruno blijft wat hoger op de kant op de uitkijk.
De ene na de andere luchtvaartmaatschappij komt langs, maar de kleine cityhoppers zijn te ver weg. Ze komen te klein uit in het beeld. Dan rijdt er een enorm toestel langs, maar dat is een cargovlucht van China Airlines. Die zoek ik niet! Ik wil onze nationale trots, ook al is die voor het merendeel nu van Air France. Eindelijk krijg ik het verlossende seintje van Bruno: «Een grote blauwe!»
Daar bij die Molen, echt Hollands
De toeristen komen van heinde en verre. Niet voor niets dat ik deze Nederlandse monumenten in beeld wil brengen. Doorgaans is het water voor de half-halfopname erg slecht. Het zit vol met zweefdeeltjes. Vandaar dat ik voor zo’n opname de flitsers verwijder en gebruikmaak van natuurlijk licht. Een pilotlamp vanaf boven water kan nog wat extra’s brengen zo nu en dan. Verder volsta ik met ruwweg 1/3 deel onder water en de rest erboven.
Het beeld wordt te saai bij meer onderwateropnames met slecht zicht. Maar mijn bedoeling is wél dat de beelden altijd vanuit het water komen, ondanks dat dit waterige deel donker of modderig kan zijn. Dan is een voorgrond of de sfeer nog belangrijk buiten het hoofdonderwerp. Zorg voor een drijvend hulpmiddel om het omwoelen van het water te voorkomen. Je grootste vijand tijdens zo’n opname is de wind of fel tegenlicht. Een zonnetje is perfect, maar wel achter mij of schuin ernaast, zonder dat ik zelf schaduw veroorzaak. In dit geval is het zwaar bewolkt en maak ik gebruik van de dreigende luchten. Improviseren is een must.
Ontspoord
Nog zo’n typisch Hollands onderwerp is de geel/blauwe trein. De volgende uitdaging is er. Zeker niet de eenvoudigste. We onderzoeken bij gelegenheid locaties. We zullen een waterplas direct bij een spoorlijn moeten hebben. Of een sloot die onder een spoorlijn doorloopt, maar dan met een laag spoorviaduct, anders valt de trein buiten mijn beeld. En op de voorgrond graag wat waterplanten of het liefst een waterlelie – meldt het draaiboekje. Je raadt het al, dat is even zoeken.
Ik ga het water in vanaf een lage graskant en snorkel een eindje naar de waterlelies. De bladeren zijn jammer genoeg al aan het verteren, maar de lelies staan er mooi bij. De afstand naar het spoorviaduct is klein en verderop staat een grote reclamemast die ik niet in beeld wil hebben, dus ik maak wat proefopnames. Ook hier blijft Bruno op de kant om mij later weer uit het water te krijgen. Hij kan nu wederom de treinen aankondigen en doet dat op zijn eigenwijze manier; «Geachte reizigers, op spoor 2 komt over 7 seconden een geel/blauwe dubbeldekker naar u toe.» In de lach schieten is nu wel het laatste wat ik kan gebruiken.
Er drijft iemand in het water
De fietsers, die deze gelegenheid aangrijpen om even te rusten en mij zo in het water te zien, kijken hun ogen uit. Een spoorboekje hebben we er niet op nageslagen, maar dat zou geen overbodige luxe zijn geweest. De treinen komen vaak als ik nog niet gereed ben. En als ik er dan wel helemaal klaar voor ben, duurt het best lang voordat er een geel/blauwe komt. En dat de treinmachinisten mij ook gezien hebben blijkt uit het bezoek van een politiebusje.
Er was een melding binnengekomen van de NS dat er iemand in het water dreef. De agenten komen poolshoogte nemen en Bruno legt ze ons actieplan uit. Nadat er aan de politiecentrale een geruststellend bericht is verstuurd, wensen de agenten ons al lachend nog veel succes.
We hebben samen erg veel plezier beleefd aan deze serie, maar volgens de passanten moeten we toch óf er een vermogen aan verdienen óf knettergek zijn. En ook dat is nu weer zo’n ‘Typisch Hollandse’ gedachte.
