Anneke van der Werff heeft een spierziekte, maar dat weerhoudt haar er niet van een uitdagende grotduik te maken in Frankrijk. In het water voelt ze geen pijn meer en is ze weer even helemaal gezond. Duiken na twee jaar voorbereiding, daar doet ze het voor.
Tekst: Anneke van der Werff Foto’s: Mieke Versteegen (boven water), Brenda de Vries (onder water)
«Had ik maar kieuwen»
Eindelijk is het zover: grot- en cavernduiken in Douix de Chatillon. Na twee jaar wikken en wegen, aanpassen en kijken of het wel te realiseren is met mijn spierziekte, gaat het gebeuren. We kennen onze theorie en skills, we hebben alle veiligheidsmaatregelen in acht genomen. Met een groen licht van de keuring en 1.100 duiken op mijn teller ben ik goed bevonden om te gaan. Aankleden is altijd een hel en ik heb vandaag weer pijn, maar zodra ik onder water ben, zal dat verdwijnen omdat er geen zwaartekracht meer op me drukt.
Douix de Chatillon
Leve mensen
Ik word bijgestaan door mijn instructeurs Brenda de Vries en Herman Peeters, en ervaren duiker Arjan Sloot. Ze helpen mij vanuit mijn rolstoel het water in, waar ik mijn set aandoe en alles bevestig. In het ondiepe water begeven we ons naar de ingang van de grot. Een laatste briefing en daar gaan we dan. Het is donker onder water maar de wanden van de rotsformaties die mijn duiklamp beschijnt, maken dat mijn mond bijna openvalt. Wanneer ik in de smalle doorgang verder afdaal, voel ik die bekende euforie van het duiken in me opborrelen en ik denk: «Yes! Dit is mijn ding, hier doe ik het voor!» Ik ben weer even gezond.
Geblinddoekt
Geblinddoekt
Het water is zo’n tien graden en na een klein stukje met lichte stroming komen we uit in een grotere ruimte, waar ik opnieuw moet aantonen dat ik de skills beheers: geblinddoekt naar de uitgang zien te komen, buddy-breathing met blinddoek etc. Ik heb er geen enkele moeite mee en ook de reel gebruiken gaat me goed af. We hebben al een paar dagen gedoken om skills te oefenen en nu gaat het echte werk beginnen.
We gaan door een smalle tunnel en ik kijk mijn ogen uit. Op een forel na zijn er geen vissen te bekennen. Ik voel me nietig bij de verschillende kleuren van dit oeroude gesteente. Af en toe moet ik mijn sidemount even bijsturen omdat de doorgang nauwer wordt. Ik heb mazzel dat ik niet zo breed ben.
Skills oefenen
Laatste grotduik
Op deze laatste duik gaan we via smalle doorgangen en brede, lage ruimtes met de klok mee en komen we uit in een indrukwekkend grote luchtbel. Ik heb geleerd nooit mijn ademautomaat uit de mond te halen op dergelijke plekken want er kunnen verraderlijke gassen in de lucht zitten. Volgens mijn luchtvoorraad kan ik nog zeker anderhalf uur doorgaan in deze grot, maar we starten aan onze terugweg. Ik hang halverwege stil en we doen onze lampen uit om even het donker en de rust te ervaren. Een fantastisch moment…
Smalle doorgang
Met weemoed zie ik de uitgang van de grot naderen. Mijn buddy’s helpen me uit het water en in mijn rolstoel. Ik denk: «Dit is het dan. Had ik maar kieuwen.» Er gaat veel door me heen: zo’n rottig lijf en dan toch dit mogen beleven met hulpvaardige, lieve mensen. Brenda, Herman en Arjan: bedankt dat jullie mij de kans hebben gegeven om dit te mogen beleven. Een handicap boven water hoeft onder water geen handicap te zijn.
Reactie Brenda de Vries:
«Voor Herman en mij was het bijzonder om Anneke kennis te laten maken met grotduiken. Het blijft creatief omgaan met de mogelijkheden met een lichamelijke beperking, maar het is gelukt om iemand een fantastische ervaring te geven, zonder daarbij op een ‘trust me’ duik uit te komen. Anneke was tijdens alle duiken zelf in staat om de grot weer uit te komen en heeft ook zeker als duiker veel bijgeleerd.»
Bekijk ook: Mijn duikavontuur in Raja Ampat
