Egypte, Maleisië… Het kon Patrick Kranenbroek allemaal niet ver genoeg van huis zijn. Maar sinds twee jaar blijft hij liever dicht bij huis. En dat kwam niet door corona! De resorts werden ingewisseld voor een seizoenskampeerplek aan de Oosterschelde. Hoe dat kwam? Patrick vertelt.
Tekst en foto’s: Patrick Kranenbroek
Na de komst van mijn kinderen verruilden mijn vrouw Marieke en ik onze duikreizen voor avontuurlijke verre reizen. We zochten altijd een combinatie van natuur, cultuur en strand en eenmaal bij het strand aangekomen, was er altijd wel een duikschool te vinden.
Op een koude novemberavond stelt Marieke voor om in 2020 geen verre reis te maken, maar om op duikvakantie te gaan in Egypte. Het is natuurlijk prachtig om die mooie riffen ook aan je kinderen te kunnen laten zien. Ik heb echter een ander idee.
Onze 10-jarige zoon Luca heeft het duikvirus ook te pakken, maar is nog erg jong. Naar mijn idee kunnen we Luca beter eerst goed leren duiken in Nederland, en dan het jaar daarop naar Egypte gaan. Dan kan hij ervaring opdoen en vervolgens optimaal genieten van al het moois dat de Rode Zee te bieden heeft.
Kamperen op Tholen
In de wintermaanden kopen we een volledige duikuitrusting voor hem en we boeken een seizoenplaats op een camping op het eiland Tholen. We kiezen bewust voor Tholen, omdat het vanuit onze woonplaats Venray toch weer een stuk dichter bij is dan de Noordzeekust.
De bedoeling is om dan in de meivakantie de opleiding van Luca af te ronden in Zeeland, en dan in de zomervakantie drie weken te verblijven aan de Oosterschelde. Achteraf is dit een hele goede keuze, want in maart 2020 doet corona zijn intrede en is reizen naar verre landen niet meer mogelijk. We zijn heel blij dat we geen verre vluchten geboekt hebben.
Duikopleiding Luca
In Nederland kunnen we gewoon naar de camping, behalve juist in de meivakantie. Dan mag er op last van de Veiligheidsregio Zeeland nog niet overnacht worden. We rijden toch een paar dagen op en neer naar Zeeland en daar rondt Luca zijn duikopleiding af.
Bij de laatste duik mag ik zelfs mee duiken! Voor mij is dat een heel mooi moment. Ik ben zo ontzettend trots op hem! Later dat jaar maken we nog verschillende duiken en bij zijn eerste duiken mag Luca meteen mee naar de sepia’s.
Maar op de camping krijgen zowel onze jongste zoon als Luca vriendjes. Daardoor krijgt hij steeds minder zin om te gaan duiken. Hij vindt het echt prachtig, maar het omkleden, het trappen lopen, de dijk over en het weer opruimen van alle spullen, gaat hem op een gegeven moment tegenstaan. Hij wil liever met zijn vrienden ravotten.
Mijn foto‘s zijn niet te vergelijken met die van beroemde fotografen, maar ik zie wel progressie. Dat maakt me blij!
Automatische stand
Daarom besluit ik om zonder hem te gaan duiken. Ik fotografeer met een Olympus Tough TG-4 die ik al een aantal jaren heb. Maar veel heb ik de camera nog niet gebruikt en ook weet ik niet zo goed hoe hij werkt. Eigenlijk fotografeer ik altijd op de automatische stand. Nu Luca niet meer meegaat, kan ik flink met mijn camera oefenen en het gaat steeds beter.
Tussen mei en eind oktober 2020 zijn we bijna elk weekend op de camping te vinden en maak ik elke dag twee duiken. Omdat reizen aan het einde van het seizoen nog steeds niet mogelijk is, besluiten we nog een jaar bij te boeken. De camping ligt op korte afstand van duikstekken als Bergse Diepsluis, Sint-Annaland, Stavenisse en Strijenham.
In december 2020 koop ik de Olympus Tough TG-6 met een flitser. Met behulp van een aantal boeken over onderwaterfotografie en de bijlage die een goede beschrijving geeft van mijn camera, leer ik steeds beter hoe je handmatig moet fotograferen en belichten. De koude lange winterdagen spendeer ik met mijn camera voor mijn neus en studieboeken ernaast.
Groothoeklens
Als het seizoen eenmaal begonnen is, besluit ik om nog een snoot en een groothoeklens aan te schaffen. Met name bij het oefenen met de snoot komen er ook heel wat frustraties bij kijken. Dat valt echt heel erg tegen. Want als je dan een mooi onderwerp hebt, wat je heel graag wil fotograferen, dan wil je uiteraard ook dat het lukt.
Het moeilijke van werken met een snoot is, dat als je niet goed met de snoot richt op het onderwerp, je dus zwarte foto’s krijgt. Of net niet datgene belicht wat je graag in beeld wilt hebben. Dat gaat dus ook heel vaak fout… Als voordeel heb ik wel dat, als ik met slechte foto’s thuiskom, ik snel genoeg weer onder water kan liggen voor een herkansing.
Als mijn broekzak
Omdat ik op veel dezelfde plekken duik, ken ik ze ook door en door. Ik weet precies waar ik mijn onderwerpen kan vinden en ga altijd met een missie het water in. Ik zit dan op de camping al te bedenken wat ik ga fotograferen; worden het grondels?
Steenslijmvissen, baby-snotolfjes, sepia’s of zeepaardjes? Die luxe had ik vroeger nooit! Mijn favoriete duikstekken in Zeeland zijn Bergse Diepsluis en Sint-Annaland. Bij Bergse Diepsluis kun je eigenlijk alles wel vinden. Daar zitten zeepaardjes, sepia’s , snotolven, steenslijmvissen, sepiola’s, maar ook paardenanemonen en zeedahlia’s zijn daar aanwezig.
Het voordeel van deze duikstek voor mij is dat ik hem zo goed ken, dat ik op natuurlijke navigatie kan zwemmen. Ik kan uren bij de zeepaardjes en de sepia’s verblijven. Naast het fotograferen vind ik het ook leuk om het gedrag van de dieren te observeren. Hoe een sepia-mannetje zijn vrouwtje verdedigt tegen de concurrent, is gewoon prachtig om te zien. Ik heb hele gevechten mogen meemaken!
Bij Sint-Annaland vind ik de grote aantallen sponzen, met al het leven dat daarop zit, fantastisch. Ik kan dan ook uren speuren tussen de sponzen naar mooie onderwerpen. Of er nu grondels op liggen, zeenaaldjes doorheen kruipen of slakken hun eieren afzetten: altijd is er van alles te beleven!
De camping ligt op korte afstand van duikstekken als Bergse Diepsluis, Sint-Annaland, Stavenisse en Strijenham. Daar maak ik deze opnames van een jonge snotolf.
Op de ansichtkaart
In juni van dit jaar maakte ik een schitterende foto van een zeepaardje. Mooi portret, recht van voren. Op de Oosterschelde-campings worden er ansichtkaarten van verkocht , waarbij de opbrengst volledig naar de opvang van zeehonden in Stellendam gaat.
Ik ben enorm trots op die foto, omdat hij precies is zoals ik hem wilde maken en ook omdat ik hele leuke reacties erop kreeg. Macrofotografie is favoriet, omdat ik het leuk vind om de details in beeld te brengen. En mezelf uit te dagen om het allerkleinste toch mooi beeldvullend vast te leggen.
Bij groothoekfotografie is het fantastisch om familie en vrienden te kunnen laten zien hoe mooi het onder water in Nederland is. De Oosterschelde maakt het je niet altijd makkelijk, het zicht en zweefvuil kan sterk verschillen. Zelf ga ik vaak vroeg op de dag duiken, zodat er nog geen stofwolken gemaakt zijn door andere duikers.
Ik heb mezelf een techniek aangeleerd om nauwelijks stof te maken, maar als je een foutje maakt, door bijvoorbeeld net met je hand door het zand te gaan, dan is het vaak gedaan op dat moment.
Op de Oosterschelde-campings worden ansichtkaarten met mijn zeepaardje erop verkocht , waarbij de opbrengst volledig naar de opvang van zeehonden in Stellendam gaat.
Het ontmoeten van duikers met dezelfde passie en hetzelfde fanatisme, is minstens zo leuk als een mooie duik. Ik kom dan ook in contact met enkele zeer goede, bekende fotografen en met lokale duikers die de Oosterschelde als hun “achtertuin” hebben.
Met regelmaat krijg ik tips en feedback over mijn foto’s van hele goede fotografen en in ruil daarvoor deel ik informatie over het leven onder water. De tijdinvestering in het leren kennen van mijn camera, het leren kennen van de duikstekken en het benaderen van het leven onder water, zorgen ervoor dat uiteindelijk ook de foto’s beter worden. Natuurlijk zijn mijn beelden niet te vergelijken met die ik op Facebook voorbij zie komen bij de beroemde fotografen, maar progressie zie ik zeker. En dat maakt me blij.
Mijn tips voor andere fotografen zijn: geduld hebben, het voorzichtig benaderen van de dieren die je wilt fotograferen en verkenningsduiken maken. Ik heb bijvoorbeeld in de meivakantie veel duiken gemaakt bij de Bergse Diepsluis, om de plaatsing van de sepiatentjes te bestuderen.
Daar heb ik later in het seizoen heel veel profijt van gehad, omdat ik er niet naar hoefde te zoeken. En als je eenmaal bij een onderwerp bent, wat niet helemaal goed zit voor de foto, wacht dan even. Ga niet rond zwemmen. Met het nodige geduld, krijg je het uiteindelijk zoals je het wilt. Althans, dat is mijn ervaring. Ook de dieren moeten wennen aan de aanwezigheid van de duikers.
Omdat ik op veel dezelfde stekken duik, ken ik ze ook door en door. Ik weet precies waar ik mijn onderwerpen kan vinden.
De Oosterschelde is verslavend
De Oosterschelde is een verslaving. Tijdens de afgelopen zomervakantie zet ik bijna dagelijks mijn wekker om 6.00 uur. Om 6.30 uur lig ik dan al in het water. Ik ben toch altijd vroeg wakker en als ik vroeg ga, dan ben ik met het ontbijt weer terug en heb ik nog de hele dag met het gezin.
Daarnaast is het voordeel dat er nog geen duikers geweest zijn en het zicht meestal nog goed is, zo vroeg op de morgen. De meeste duikers die ik op de parkeerplaats spreek, zie ik dan ook na afloop van mijn duik. Afhankelijk van het getijde maak ik dan nog een middag- of een avondduik op de kentering. Tussendoor heb ik dan genoeg tijd om leuke dingen met het gezin te doen.
We genieten volop van de omgeving, maken mooie wandelingen, fietstochten, genieten van de velden vol bloemen en van de picknick op de dijk tijdens de zonsondergang. En de kinderen… die moeten we als het donker wordt terug naar de caravan roepen.
Je kunt wel stellen dat de Oosterschelde meer dan ooit een verslaving aan het worden is. Ik kom er helemaal tot rust en elk weekend willen we weer terug. Voor 2022 hebben we daarom al besloten toch nog een jaar langer te verblijven op Tholen…
Over Patrick
Patrick Kranenbroek kocht zijn eerste duikmaterialen in 1998. Hij leerde het duiken voornamelijk in de zoetwaterplassen in het zuidoosten van Nederland. Zijn vrouw en oudste zoon duiken ook. Patrick is lid van duikvereniging OSV Quintus in Horst. Hij fotografeert met een Olympus Tough TG-6 met flitser.
