Een manta op de foto zetten: hoe doe je dat? Een ‘lesje’ manta’s fotograferen met bekend onderwaterfotograaf Raymond Wennekes.

Een van mijn eerste duiken die ik maak tijdens mijn liveaboard op de Malediven, is een duik om nooit meer te vergeten. De manta’s scheren over mijn hoofd en ik wil die foto maken met de WOW-factor. Een goede voorbereiding is daarbij noodzakelijk.

Manta Points zijn vaak duikstekken waar de kans op een ontmoeting met een manta bijzonder hoog zijn, door de zogenaamde poetsstations die zich onder water bevinden. Deze cleaning stations zijn locaties waar vissen, maar ook haaien en manta’s, samenkomen voor een regelmatige hygiënecontrole door parasitaire roeipootkreeftjes en een verscheidenheid aan kleine lipvissen. Zeker manta’s brengen hier enkele uren van de dag door om hun kieuwen, tanden en huid schoon te laten maken. Doordat ze er dus zoveel tijd doorbrengen, is de kans groot dat je er minimaal één, maar vaak meerdere manta’s ziet tijdens een duik op een Manta Point.

Goed voorbereid

Het is vroeg in de ochtend als we de briefing krijgen van Jeff, onze duikgids. Hij legt uit dat we naar een Manta Point gaan. Een heerlijk begin van de dag! Het is altijd lekker wakker worden wanneer rond 6.30 uur de manta’s je al om de oren ‘vliegen’. Als fotograaf wil ik me altijd goed voorbereiden op een duik. Het geeft je veel rust als je vóór de duik al je apparatuur op orde hebt. Daarom vraag ik ook altijd als we weer boven water zijn, wat de volgende duik zal zijn; groothoek of macro? Ik heb dan alle tijd om in mijn eigen tempo eventueel een lens of batterij te wisselen. Doe je dit op het laatste moment, en moet je haasten, dan vergroot je de kans op lekkages aanzienlijk. Ik had gisteravond dus alles al gereedgemaakt voor een groothoekduik.

Anderen lezen ook:  Romblon: klein, kleiner, kleinst

Bij het te water gaan zie ik al direct dat het water niet kraakhelder is. Maar ondanks dat, is het nog steeds een meter of 15 zicht. Voor iemand die veel van zijn duiken in Nederland duikt, is dat meer dan voldoende. De duikgids begeleidt ons naar een meter of twaalf diep waar een rots op de schuine helling duidelijk de zogenaamde Manta Point markeert. Ik zie Jeff om zich heen kijken, maar er is geen manta te zien. Wellicht zijn we nog te vroeg? Hij gebaart ons om rond de rots te blijven. Tijdens de briefing heeft hij duidelijk uitgelegd niet over de rots te duiken. Want wanneer je bij de rots in de buurt komt, jaag je de roeipootkreeftjes en kleine lipvissen weg en blijven de manta’s zeker niet hangen.

Inmiddels is Jeff op een nabijgelegen rots gaan kijken, maar ook daar zijn geen manta’s. We blijven nog even rond de rots en ik zet alvast de instellingen van mijn camera goed. Dan tikt de gids met een boltsnap op zijn tank, en wijst in de leegte van het blauwe water. Niet veel later verschijnen uit die richting vier manta’s, achter elkaar aan zwemmend! Ze zweven over ons heen om daarna weer in de blauwe leegte te verdwijnen.

Instelling camera

Dan blijft het weer stil en zijn er geen manta’s meer te zien. Ik zwem om de groep heen en positioneer mezelf aan de buitenrand, zodat ik geen andere duikers op mijn foto’s heb staan. Tevens stel ik mijn camera op ‘high- repetitive’ in, zodat hij op hoge snelheid foto’s achter elkaar kan maken. Ook stel ik mijn Sea&Sea -flitser in op halve kracht, zodat hij gemakkelijk de signalen van mijn camera kan volgen. Nu is het hopen op nog een ontmoeting. Gelukkig hoef ik daar niet lang op te wachten, want ik hoor de duikgids weer op zijn tank tikken, wat aangeeft dat ze gezien zijn. Wanneer hetzelfde treintje precies over mijn hoofd zweeft, weet ik er een manta perfect uit te halen om van onderaf te fotograferen. Hierdoor zijn de unieke vlekken en mogelijke littekens goed te zien.

Anderen lezen ook:  Ruinerwold, extreem leuk in eigen land!

Fisheye-lens

Omdat de manta’s echt over je hoofd heen scheren, is het aan te raden om een lens te gebruiken met een hele grote beeldhoek. Anders krijg je ze nooit helemaal op de foto en dat is wel het mooiste! Ik heb deze foto gemaakt met een fisheye-lens met een beeldhoek van 80 graden diagonaal, zodat hij er van zo dichtbij toch oppast. Maar omdat ik een lens met deze grote beeldhoek gebruik en ik recht naar boven fotografeer, krijg ik heel veel achtergrondlicht in de foto door de zon. Hierdoor moet ik de instellingen op mijn camera aanpassen. De sluitertijd zet ik op het maximale van 1/250 van een seconde. De opening van de lens, het diafragma, zet ik op F16 zodat er maar een kleine opening is, waardoor het licht op mijn sensor komt. Het licht onderop de buik van de manta is van mijn flitsers. Zo krijg je een perfecte balans tussen de belichting op de voorgrond en achtergrond. Bij dit soort foto’s recht naar boven, is het altijd aan te raden op te letten wanneer je inademt en dan de foto te nemen. Je krijg dan geen zichtbare bellen op de foto, wat het altijd net even wat mooier maakt.

Wow

Wanneer ik mijn foto’s snel terugkijk onder water, zie ik al direct dat ik een WOW-factorfoto te pakken heb. De manta is namelijk volledig in beeld, mooi belicht op de buik en ook nog mooi tegen het zonnetje in!

Manta Scargill

Manta ScarGill

Eenmaal boven water en terug op de boot, heb ik een glimlach van oor tot oor. Uiteraard vanwege de ontmoetingen met de manta’s, maar als ik dan ook nog eens met zo’n WOW- factorfoto boven kom, dan kan mijn dag echt niet meer stuk! Mijn mededuiker Ben raadt mij aan om de foto naar Manta Trust te sturen ter identificatie van de manta’s. Manta Trust is een van ’s werelds toonagngevende onderzoeksorganisaties voor manta’s. Het is dan ook voor de organisatie erg belangrijk om foto’s te ontvangen van de manta’s die tijdens de recreatieve duiken gezien worden. Ik heb mijn foto ingestuurd en krijg heel
snel te horen dat ik Scargill ontmoet heb.

Anderen lezen ook:  Liveaboards en veiligheid: Wat moet je weten?

Perfect model

Scargill is een jonge vrouwelijke manta, die voor het eerst waargenomen is op 10 september 2009 en op dezelfde duikstek als waar ik haar ontmoet heb. Sindsdien is Scargill meer dan dertien keer gespot, tot nu toe binnen het noordelijke Malé-atol. Tijdens haar eerste waarneming in september 2007 werd opgemerkt dat ze schade had aanhaar eerste twee kieuwspleten aan haar linkerkant, hoogstwaarschijnlijk veroorzaakt door een infectie. In augustus 2017 werd ook opgemerkt dat Scargill een klein litteken had op haar rechterborstvin halverwege de achterrand, waarschijnlijk door een roofzuchtige beet van een haai. Ik zal de ontmoeting met Scargill in ieder geval nooit meer vergeten, ze was het perfecte model voor mijn WOW-factorfoto!