Aqaba wordt ook wel de ‘gateway’ genoemd van Jordanië en ik begrijp heel goed wat ze daarmee bedoelen. Binnen een uur staat we in de uitgestrekte woestijn Wadi Rum om mee te gaan op jeepsafari.
Wadi Rum
Woestijn associeer ik altijd met zand, heel veel zand, maar ik merk al snel dat ik mijn begrippenlijst toch echt aan zal moeten passen. Uiteraard is er zand, net bruine poedersneeuw. Maar enorme rotsen domineren de omgeving. En ze veranderen steeds van vorm. Dan zijn het pilaren, bizar gevormde stenen, enorme blokken…
Wadi Rum is een vallei met rotswanden van zandsteen en graniet en is de grootste wadi (rivierdal in een droog gebied) van Jordanië. Het staat ook op de UNESCO Werelderfgoedlijst. Ik begin in de rotsen steeds meer rare dingen te zien. Een gigantische hand van een reus, een man die slaapt… We komen op een punt uit waar we overstappen op een kameel. We hobbelen verder op ons schip der woestijn en ik geniet van de verschillende terracotta kleuren van het landschap – het oncomfortabele zadel negerend.
Het is verzengend warm in de zon en gelukkig komen we al snel uit bij onze pitstop voor de lunch. Van meegebrachte groenten maken we een heerlijke salade en in een grote bak leggen we aardappelen, tomaat, ui, knoflook en grote stukken kip. Er gaat tomatensaus overheen met wat kruiden, waarna het vervolgens in de grond begraven wordt boven op met vuur verhitte stenen. Nu is het 1,5 uur wachten.
Een zwijgzame vrouw gehuld in een zwarte boerka maakt grote platte broden op een heet metalen schild. Het warme brood smaakt heerlijk. Omdat we nog even geduld moeten hebben, loop ik een stukje het dal in. Het is doodstil, ik hoor helemaal niets. Er is geen enkel dier te bespeuren en ik staar naar de indrukwekkende rotsformaties. De woestijn is echt schitterend. Even later genieten we van de heerlijk smakende kip en we sluiten af met een kruidige Bedouin koffie met een vleugje kardemom.
Slapen in een bedouin camp
We vervolgen onze weg naar een natuurlijke boog, de Burdah Bridge, waar je ook op kunt klimmen. Het is een van de drie grootste arches van Wadi Rum en 80 meter hoog. Ik vind het nogal steil en besluit dat je van beneden ook een heel mooi uitzicht hebt. We rijden verder en stoppen voor zonsondergang bij een magnifieke open plek waar we de zon langzaam zien zakken. Met onze blote voeten in het zand staren we naar het landschap dat elke seconde andere vormen aanneemt. De terracotta kleuren maken plaats voor zachtroze dat eindigt in bloedrood. Niet zo gek dat ze Wadi Rum als filmdecor gebruiken voor sciencefiction films over Mars.
Maar de dag is nog niet voorbij, het leuke is dat we gaan overnachten in de woestijn! Ik verwacht bij ‘Bedouin Camp’ een simpele tent en een gat in de grond als wc, maar onze tent is haast luxer dan de hotelkamer die we die dagen ervoor hadden… Er is zelfs een ruime douche aanwezig. In rotten van drie staan er tenten opgesteld en er zijn meerdere zithoeken met zachte kussen. Ook hier krijgen we heerlijk eten uit de ‘grondoven’ en luisteren naar het gezang van enkele Bedoeïenen vrouwen.
De nacht heeft haar intrede gemaakt en iedereen gaat stilletjes aan naar zijn tent. Maar wij niet. We sluipen het kamp uit, kruipen een hoge berg op en spreiden een kleed uit. Op onze ruggen dromen we weg onder de pikzwarte hemel waar duizenden sterren onze gedachten laten afdwalen.
Het mag gezegd worden, Wadi Rum is een van de mooiste plekken op aarde waar ik ooit geweest ben…
Bekijk ook:
